Λίλα Παπούλα: Ό,τι απέμεινε

Η γκαλερί Σκουφά παρουσουσιάζει από τις 16 Οκτωβρίου την ατομική έκθεση της ζωγράφου Λίλας Παπούλα, με τίτλο Ό,τι απέμεινε. Η ζωγράφος μιλάει στο Culturenow.gr για τα έργα που θα παρουσιαστούν και μας εξηγεί τι είναι τελικά αυτό που απομένει μέσα από τη δουλειά της.

Συνέντευξη: Κωνσταντίνος Βάρδας

CultureNow: Η έκθεση σας είναι στις 16 Οκτωβρίου στη Γκαλερί Σκουφά με το ενδιαφέρον θέμα «Ό,τι απέμεινε». Τι απέμεινε κα Παπούλα;

Λ. Π.: Το έργο τελικά φέρει επάνω του μεταμορφωμένα όλα τα ίχνη από κάτι που έπαψε μεν να υπάρχει,που κάποια στιγμή υπήρξε κι έφυγε, αλλά που ταυτόχρονα εξακολουθεί να είναι υπαρκτό.

Από το άλλο μέροςο τοίχος που μ’ έχει απασχολήσει από πολύ νωρίς  στην δουλειά μου,ως έννοια, αλλά και ο τοίχος ως επιφάνεια και ως υφή έχει πολυδιάστατες και πολυσήμαντες ιδιότητες: στηρίζει, αντέχει, ορίζει, περιβάλλει, περικλείει, χωρίζει, μεταφέρει. Φέρει και μεταφέρει ιστορίες: την δική του κατ’ αρχάς ιστορία και τις ιστορίες των άλλων, πολλοί από τους οποίους σήμερα μπορεί να μην υπάρχουν πια,  έχουν όμως αφήσει το αποτύπωμα τους, έτσι έχει απομείνει λοιπόν κάτι από εκείνους, από εμένα και από εσας εντέλει, ως θεατές.

C. N.: Τι σημαίνουν οι φωτογραφίες από τα γκρεμισμένα σπίτια και τους τοίχους που ήταν και το αντικίμενο της εμπνευσης σας γι αυτή την έκθεση;

Λ. Π.: Χρησιμοποιώ συχνά φωτογραφίες σαν ημερολόγιο,έτσι για να θυμάμαι…. Η φωτογραφία σταματά τον χρόνο όχι όμως και το συναίσθημα, έτσι μέσα απο αυτές τις φωτογραφίες σ’ έναν άλλο προσωπικό χώρο όπως είναι το εργαστήριο μου, ξαναβρίσκω αρκετά νωπή την συναισθηματική εγγραφή της πρώτης ματιάς, τη στιγμή που τις τράβηξα. Αυτό ξεκίνησε και από την σκέψη ότι μια εικόνα που φωτογραφήθηκε μπορεί με την σειρά της “να φωτογραφίζει” και μια άλλη πραγματικότητα, μέσα σε εμένα, που προσπαθώ να την αφηγηθώμε τον δικό μου τρόπο ζωγραφίζοντας.

C. N.: Πως συνδέονται, το παρελθόν που υπονοούν οι ερειπωμένοι τοίχοι με το δικό μας παρόν;

Λ. Π.: Το αποτύπωμα της φθοράς πάνω στους τοίχους που απέμειναν όρθιοι μεν αλλά απογυμνωμένοι από αυτό που ήταν κάποτε η ζωή γύρω τους και πίσω από αυτούς, τους τοίχους, από τα ερείπια και από τα ίχνη των γκρεμισμένων σπιτιών είδα κάποια στιγμή κάτι σαν μια μεταφορά, αυτού που μπορεί να συμβαίνει σήμερα στο εσωτερικό τοπίο του καθενός από εμάς κι έσι άρχισα να φωτογραφίζω.

C. N.: Που βρίσκεται το ανθρώπινο στοιχείο μέσα σε όλα αυτά;

Λ. Π.: Πάντα στα έργα μου παραμονεύει και εισχωρεί η ανθρώπινη παρουσία, ακόμη κι όταν δεν καταγράφεται ζωγραφικά, υπάρχει πάντα ως υπαινιγμός, μέσα στη αφήγηση του έργου.

C. N.: Υπάρχει τελικά κάποιο μήνυμα που θέλετε να περάσετε με την δουλειά σας ;

Λ. Π.: Μαζί με τιςφωτογραφίες των ρηγματωμένων τοίχων, αφορμή με την οποία, έγιναν αυτά τα έργα προσπαθώ να “μιλήσω” κι εγώ με τον δικό μου τρόπο, με την γλώσσα της ζωγραφικής, γι αυτήν την επώδυνη περιπέτεια του παιχνιδιού με την μνήμη, αυτού του παιχνιδιού με την απώλεια- ανθρώπων, πραγμάτων και στιγμών- την ελπίδα μιας δημιουργικής ανεύρεσης και ενός περάσματος στο καινούργιο.

C. N.: Πως κατά την γνώμη σας έχει επηρεάσει τους καλλιτέχνες και την τέχνη η κρίση σήμερα;

Λ. Π.: Η κρίση μας φέρνει όλους αντιμέτωπους με όσα χάσαμε τα τελευταία χρόνια εξ’ αιτίας της, τρόπους ζωής και συνήθειες, βεβαιότητες, πεποιθήσεις και αυταπάτες. Αυτό το σήμερα της κρίσης, που όλοι βιώνουμε δεν αναφέρεται μόνο στην οικονομική, στην πολιτική και στην κοινωνική πραγματικότητα,είναι κυρίως η ατμόσφαιρα των ανθρώπινων σχέσεων και των ταραγμένων τοπίων του εσωτερικού μας κόσμου, που αλλάζει.

Μέσα σ’ όλο αυτό το γίγνεσθαι είναι επόμενο η τέχνη να μην μένει άθικτη, σε πολλά επίπεδα, εξ’ άλλου ήταν και είναι ο καθρέφτης μας, μέσα από την τέχνη και μ’ αυτήν καταγράφονται τα γεγονότα, η ζωή μας.

Η έκθεση της Λίλα Παπούλα με τίτλο Ό,τι απέμεινε εγκαινιάζεται στη γκαλερί Σκουφά στις 16 Οκτωβρίου 2014. Περισσότερες πληροφορίες.