Την Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015 στις 8.00 μ.μ. εγκαινιάζεται στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών η έκθεση ζωγραφικής της Ειρήνης Ηλιοπούλου, με τίτλο Mare Mineralis.
Μέσα απο το νέο της corpus η Ειρήνη Ηλιοπούλου μας εκπλήσει για μια ακόμη φορά καθότι καταδυκνείεται ότι είναι μια καλλιτέχνης η οποία σέβεται τον εαυτό της και το φιλότεχνο κοινό τολμώντας να ανοίξει πανιά για άλλους τόπους. Όπως και καταδυνκείεται απο την τρέχουσά της έκθεση της Mare Mineralis η οποία εστιάζει στη θεματογραφία των βράχων αλλά υπό ένα σύγχρονο βλέμμα.
Η έκθεση με τίτλο Mare Mineralis αποτελείται από έξι ακουαρέλες μεγάλου μεγέθους (2m x 1,5m) και 14 έργα μικρότερων διαστάσεων. Στους περισσότερους από αυτούς τους πίνακες, η ζωγράφος δεν ατενίζει ένα θαλασσινό τοπίο από την ακτή, αλλά εξετάζει μικροσκοπικά νησάκια εκ του σύνεγγυς και από το ύψος των ματιών (σαν από καράβι), πράγμα που εντείνει το αίσθημα της μοναξιάς και της γαλήνης. Όπως εξηγεί και η ίδια, πριν δυο χρόνια ένιωσε την ανάγκη για μια αλλαγή από τα χρόνια της «αφήγησης» και αποφάσισε να εργαστεί με πιο άμεσο ύφος, γι’ αυτό στράφηκε στον κόσμο των πετρωμάτων. Η ρευστότητα και η αμεσότητα που χαρακτηρίζει τις ακουαρέλες, τις καθιστά ιδανικό μέσο προσέγγισης του διαρκώς μεταβαλλόμενου θαλασσινού τοπίου. Και ανακάλυψε πως ενώ ζωγράφιζε βράχια στη θάλασσα, φανταστικά στοιχεία ξεπρόβαλλαν αυτόκλητα – σαν τα σχήματα και τις μορφές που διακρίνουμε στα σύννεφα αν κοιτάξουμε για πολύ τον ουρανό.
Τα έργα περιστέλλονται στο στοιχειώδες, είναι σχεδόν απογυμνωμένα σε σύγκριση με τις οργιώδεις συνθέσεις κατάφυτων κήπων και αλσυλλίων. Εδώ, οι απαλόχρωμες βραχώδεις μάζες είναι αγκυρωμένες στα ανοιχτά όπου η στεριά δεν φαίνεται από πουθενά. Μην τυχόν τριγυρίζουν σειρήνες κάτω από το νερό περιμένοντας να βγουν στην επιφάνεια όταν δεν θα κοιτάει κανείς;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Είτε πρόκειται για μυθικά τέρατα είτε για είδη που έχουν εκλείψει, τα «θαλάσσια πλάσματα» της Ηλιοπούλου αποτελούν ατάραχους φρουρούς του βασιλείου του Ποσειδώνα, που εμφανίζονται ανά διαστήματα κατά μήκος της ακτογραμμής και βαθύτερα μέσα στη θάλασσα σαν παράκτιοι σηματοδείκτες ή σταθμοί σημειωμένοι σε χάρτη θησαυρού. Ανεμοδαρμένοι, λαξεμένοι και λειασμένοι από το νερό και τον άνεμο, ξασπρισμένοι από τον ήλιο, αυτοί οι ογκώδεις βράχοι δεσπόζουν στη θάλασσα, αγκυρωμένοι σαν μόνιμοι σκοποί· σημαδούρες που επισημαίνουν βουλιαγμένα πλοία ή θυμίζουν τη χίμαιρα της μυθικής Ατλαντίδας. Μόλις το βλέμμα της Ειρήνης Ηλιοπούλου σταθεί πάνω στην πέτρα μέσα στη νηνεμία ενός συννεφιασμένου απογεύματος, τα μάτια της αρχίζουν να μετρούν κρατήρες, λάκκους, τρύπες και ενώσεις αναζητώντας το κρυμμένο, για να δείξουν πώς το γεωλογικό μπορεί να υποδηλώσει κάτι πιο αμφίσημο από μια σκέτη σκληρή επιφάνεια.
Η έκθεση συνοδεύεται απο κείμενο της Andrea Stroth.
