Η δεύτερη ατομική έκθεση ζωγραφικής της Άννας Λέκκα εγκαινιάζεται την Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015, από τις 8.00 έως τις 10.30 μμ, στη γκαλερί «ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ – Δεξαμενή » με τίτλο “ Inner Op ”.
Μέσα από μια πολύ-υφασμένη έκφραση και μια ιδιόψυχη τεχνοτροπία, αναμφισβήτητα αναγνωρίσιμη, η καλλιτέχνης καταφέρνει όχι να ζωγραφίσει, αλλά να φτιάξει έναν πρωτόπλαστο κόσμο. Έναν κόσμο όπου μέσα του μπορεί ο καθένας να αναγνωρίσει ένα παιδεμένο κομμάτι του εσωτερικού του εαυτού. Ναι, τα έργα αυτά είναι ένα ατέρμονο παίδεμα χρωμάτων, συναισθημάτων, σχημάτων, αγωνιών, σκέψεων και υφών που τείνουν προς την αληθινή συνάντηση με τον εαυτό…
Ο πρωταρχικός στόχος της καλλιτέχιδας (η σύλληψη) και η επίτευξή του, το τελικό αποτέλεσμα, την αφήνουν αδιάφορη -τουλάχιστον σε αυτόν τον κύκλο εργασίας. Σημασία, για την Άννα, δεν έχει τίποτε άλλο παρά το καβαφικό ταξίδι. Αφημένη στη ροή της Τέχνης της, επισκέπτεται κάθε μικρό νησάκι του ασυνειδήτου, με θάρρος μπροστά στους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες του μυαλού… Τούτο αποτυπώνεται, αν μη τι άλλο, στα απανωτά επίπεδα που ανεγείρονται στα έργα της και στις εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, ζωγραφικές λεπτομέρειες -μικρές λανθάνουσες αλήθειες- που αναδύονται σχεδόν ανάγλυφες για να συνδιαλεγούν με το βασικό θέμα.
Τα έργα αυτά, με την εκφραστική, επικοινωνιακή και δραματική τους δεινότητα, μας αγκιστρώνουν σε ένα παιχνίδι σαγήνης, αλλά και σε μια αφορμή για περισυλλογή. Η καλλιτέχνης δεικνύει ότι υπάρχουν κι άλλες πλάσεις, καλύτερες από τις υπάρχουσες, που αν και φαντάζουν ιδεατές, δεν είναι άπιαστες.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μέσα από τις αναρίθμητες αποχρώσεις της νέας της δουλειάς, η Άννα Λέκκα προτάσσει ως βασικό άξονα των έργων και των μορφών που πλάθει, τα μάτια. Περιβεβλημένα με φως, μελαγχολία και απορία, μέσα στη γαλήνια μοναξιά τους, τα διάσπαρτα αυτά υγρά μάτια θαρρείς πως υπογραμμίζουν τον κατακερματισμό της ψυχής και του κόσμου. Καθώς κοιτάζουν ευθέως τον θεατή πετυχαίνουν να αντιστρέψουν τους ρόλους: Γίνεται το έργο ο θεατής και οι θεατές τα έργα…
Δεν είναι όμως, μόνο τα μάτια. Είναι και τα σώματα που τα φέρουν. Σώματα καθαγιασμένα που χωρούν παντού. Σαν το νερό: Ο χώρος τους είναι πέρα από τον ζωγραφικό τους χώρο, και αν αφεθεί ο θεατής, θα νιώσει κι εκείνος να εντάσσεται στο σύμπαν της ιδιάζουσας φύσης τους. Εκεί, η αμηχανία φεύγει -δια παντός- και τη θέση της παίρνει μια κίνηση χορεύουσα στο ρυθμό του διαφορετικού. Ανάμεσα στις ρέουσες εύπλαστες μεταλλασσόμενες φόρμες όλοι μπορούν να νιώσουν οικειότητα και ασφάλεια. Όπως στον αμνιακό σάκο…
