«Θέλεις ή Δεν Θέλεις»; , της Τονί Μαρσάλ

Εκείνη σκέφτεται μόνο το σεξ. Εκείνος ούτε να το σκέφτεται!

Από τις 28 Μαΐου έχουμε τα μάτια μας στραμμένα στο σινεμά, γιατί ένα καλοκαίρι που ξεκινάει με πάθος και έρωτα, δε μπορεί παρά να είναι ένα όμορφο καλοκαίρι! «Θέλεις ή Δεν Θέλεις»;

Ο Λαμπέρ (Πατρίκ Μπρουέλ) είναι εθισμένος – στο σεξ. Λόγω του εθισμού αυτού, έχασε κάποτε τη δουλειά του ως πιλότος, αλλά τώρα είναι δέκα μήνες «καθαρός» και προσπαθεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του με τη βοήθεια μιας ομάδας υποστήριξης και την νέα του δουλειά ως σύμβουλος γάμου.

H Ζουντίτ (Σοφί Μαρσό), από την άλλη, δεν έχει τέτοιους ενδοιασμούς: είναι επίσης εθισμένη στο σεξ και λατρεύει να ρίχνει άντρες στο κρεβάτι, ειδικά αυτούς με τους οποίους συνεργάζεται επαγγελματικά, χωρίς να σκέφτεται ότι ίσως θα μπορούσε να συνάψει μια διαφορετικού είδους σχέση με κανέναν από αυτούς.

Όταν η Ζουντίτ κάνει αίτηση για μια θέση εργασίας στο γραφείο του Λαμπέρ, η έλξη μεταξύ τους θα είναι άμεση και αμοιβαία. Όσο όμως εκείνη προσπαθεί να τον γοητεύσει, τόσο εκείνος προσπαθεί να «κρατηθεί» και να χτίσει μια υγιή σχέση μαζί της, η οποία θα δεν θα βασίζεται μόνο στο σεξ. Κάθε μέρα, όμως, ο στόχος του γίνεται ολοένα και πιο δύσκολος αφού πασχίζει να αμύνεται ενάντια στις συνεχείς ερωτικές της επιθέσεις…

Λίγα λόγια για την ταινία

Η κεντρική ιδέα της ταινίας ανήκει στη σεναριογράφο και σκηνοθέτη Τονί Μαρσάλ, η οποία αρχικά την προόριζε για τηλεοπτική σειρά, μια εβδομαδιαία κωμωδία 26λεπτων επεισοδίων. «Ήθελα να ακολουθήσω δύο συναισθηματικά ανώριμους ανθρώπους, των οποίων η λίμπιντο κυριαρχούσε όλων των αισθήσεων», εξηγεί η Μαρσάλ. «Σκέφτηκα να τους ενώσω επαγγελματικά, αφού η προσωπική τους ζωή ήταν τόσο χάλια που έπρεπε να είναι επιτυχημένοι επαγγελματικά. Όσο ο Λαμπέρ και η Ζουντίτ ψαχνόντουσαν στα ερωτικά τους, τόσο αποτελεσματικοί και ψύχραιμοι θα ήταν στα επαγγελματικά τους».

Στην πορεία, ωστόσο, η δημιουργός συνειδητοποίησε ότι η ιστορία αυτή θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια σπαρταριστή κινηματογραφική ιστορία.

Οι σχέσεις ανδρών-γυναικών είναι, εξάλλου, ένα θέμα που την απασχολεί τακτικά στις δουλειές της. «Στην κωμωδία ειδικά, είναι απολαυστικό σαν θέμα. Δεν υπάρχει πιο δυνατό ή περίπλοκο ζήτημα από την αγάπη. Όσο πιο περίπλοκο, τόσο το καλύτερο! Αντιμετωπίζεις το φοβερό και τρομερό θέμα της αγάπης, αλλά και της επιθυμίας για ζωή, χωρίς να υποκύπτεις σε αυτά τελείως. Η ταινία είναι κάτι σαν “κωμωδία ηθών”. Με συναρπάζει πάντα η ζωή σε όλες της τις εκφάνσεις, τα μυστικά των ανθρώπων, η απίστευτη τους ιστορία, όλα είναι πιο περίπλοκα απ’ ό, τι μοιάζουν και εξάπτουν την φαντασία μου».

Αν και η επιλογή-όνειρο για τον ρόλο της Ζουντίτ ήταν η Σοφί Μαρσό, η Μαρσάλ δεν τολμούσε να της τον προτείνει, θεωρώντας ότι είναι μια πιθανότητα απλησίαστη. «Θεωρούσα ότι θα τον αρνηθεί, ειλικρινά. Όταν συζήτησα τον ρόλο με τον Πατρίκ [Μπρουέλ], με έπεισε να μιλήσω και στη Σοφί – η οποία δέχθηκε αμέσως!».

Η ίδια η Σοφί Μαρσό παραδέχεται γελώντας ότι δεν μπορεί να καταλάβει γιατί η Μαρσάλ δίστασε τόσο: «Ακόμη και ο ατζέντης μου είχε ενδοιασμούς, αλλά όταν είδα το όνομα της Τονί, αποφάσισα να το διαβάσω και γέλασα τόσο πολύ! Είναι ένα ‘καυτό’ ζήτημα που παίζει με τους κώδικες της κωμωδίας. Απόλαυσα την ευκαιρία να κάνω κάτι ανάλαφρο, απλό. Η Ζουντίτ είναι μια γυναίκα με αρκετές νευρώσεις που όμως δεν έχει τον αέρα της νευρωτικής. Η Τονί χειρίζεται το θέμα με κομψότητα και επιθυμία να διασκεδάσει το κοινό: μιλά για την εμφάνιση, τα προσωπεία, τα φαινόμενα, τη σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων, την αποπλάνηση.»

Πέρα από το σενάριο, η παρουσία της Τονί Μαρσάλ στην καρέκλα του σκηνοθέτη έκανε ακόμη πιο ελκυστικό το πρότζεκτ για την Γαλλίδα ηθοποιό. «Μου αρέσει να δουλεύω με γυναίκες. Είναι χωρίς αμφιβολία πιο άνετες με τα ζητήματα του σώματος, των συναισθημάτων, της ψυχολογίας. Η σκηνοθεσία είναι ένα επάγγελμα δύσκολο και απαιτητικό, αλλά αυτό που τελικά μετράει είναι αυτό που ο ή η σκηνοθέτης έχει μέσα του».

Μεγάλος σταρ στην Γαλλία επίσης, ο Πατρίκ Μπρουέλ πείστηκε εξίσου εύκολα, χάρη στον ίδιο λόγο: την σκηνοθέτη του. «Αγαπώ πολύ τις δουλειές της και την προσωπικότητά της», σχολιάζει. «Μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίο συναντηθήκαμε και συζητήσαμε το σενάριο. Είναι μια σκηνοθέτης που δουλεύει με το ένστικτο και ξέρει να ακούει τους ηθοποιούς, όντας ηθοποιός και η ίδια. Έχει το δικό της στιλ, την δική της μουσική. Όταν είδα την ταινία, ανακάλυψα λεπτομέρειες που δεν είχα αντιληφθεί στα γυρίσματα, είχε βρει κάποιες πολύ τρυφερές και αληθινές στιγμές».

Ο εντελώς μπλοκαρισμένος σεξουαλικά χαρακτήρας που υποδύεται, αντιμετωπίζει το φαινομενικά αδύνατο καθήκον να αντισταθεί στο στενό μαρκάρισμα της εντυπωσιακής Ζουντίτ, αγώνας που φυσικά προκαλεί διάφορα ευτράπελα. «Αυτό που περνά είναι πολύ αστείο», παραδέχεται, «αλλά ταυτόχρονα ο χαρακτήρας με άγγιξε. Φέρει μέσα του ένα τραύμα, έχει ένα παρελθόν καταστροφικό. Γενικά προτιμώ ρόλους των οποίων οι αποτυχίες και ματαιώσεις με συγκινούν, με κάνουν και αισθάνομαι κοντά τους.

Πώς είναι να μοιράζεσαι το πλατό σου με δύο τόσο μεγάλους σταρ; «Όταν τους δίνεις την ευκαιρία να υποδυθούν έναν φρέσκο ρόλο, κάτι που δεν έχουν ξανακάνει, τότε τους εμπνέεις και δίνουν τα πάντα στη δουλειά», απαντά η Μαρσάλ. «Θέλουν πάντα να εξερευνούν άλλες ‘συχνότητες’ και ιδέες, και η Σοφί με τον Πατρίκ δεν ήταν η εξαίρεση σε αυτό».

Στην περίπτωση της Μαρσό, αυτό σήμαινε ότι αναλάμβανε έναν ρόλο μιας γυναίκας που δεν απολογείται για την ευθύτητά της στα σεξουαλικά της, σε μια ταινία που βαδίζει πάνω στη λεπτή γραμμή που χωρίζει την κωμωδία και το μπουρλέσκ. «Η Ζουντίτ δεν έχει ιδιαίτερες ομοιότητες μαζί μου, αλλά είναι μία γυναίκα που έχει αποφασίσει να μην αφήσει το δράμα ή την δυστυχία να οδηγούν τη ζωή της. Προφανώς, έχει πρόβλημα με τον εθισμό της αυτόν, αλλά την βρίσκω συγκινητική: δεν έχει έγνοιες, ούτε κακία μέσα της, προσπαθεί να πορευτεί στη ζωή της όπως αυτή νομίζει ότι είναι καλύτερο Το να κάνω κάτι το διαφορετικό, αυτό λατρεύω περισσότερο στην δουλειά μου. Λατρεύω οτιδήποτε με απομακρύνει από την πραγματικότητα».