Η Λέξη Πρόοδος στο Στόμα της Μητέρας μου Ηχούσε Πολύ Φάλτσα του Matei Visniec στο Διεθνές Φεστιβάλ Πέτρας 2015

Το Σάββατο 18 Ιουλίου 2015, στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ Πέτρας 2015 στο Θέατρο Πέτρας, θα παρουσιαστεί το έργο του Matei Visniec με τίτλο «Η Λέξη Πρόοδος στο Στόμα της Μητέρας μου Ηχούσε Πολύ Φάλτσα».

ΤΟΠΟΣ: Μια no man’s land.

ΧΡΟΝΟΣ: Σήμερα, αύριο; Αυτή η ιστορία δεν έχει τέλος!

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ:  Ο γιος, ο Βίμπκο, στρατιώτης, νεκρός. Η κόρη, η Ίντα, πόρνη, στην Ιταλία. Ο Πατέρας και η Μητέρα, πρόσφυγες μετά τον εμφύλιο σε μια διαλυμένη χώρα σκάβουν στο δάσος να βρουν το σώμα του γιου τους. Οι παλιοί γείτονες κρύβουν μυστικά και ο Νέος Γείτονας εμπορεύεται οστά…

Γκροτέσκο, σουρεαλιστικό, αλλόκοτο και ονειρικό το έργο του  Ρουμάνου συγγραφέα ΜΑΤΕΪ ΒΙΣΝΙΕΚ προκαλεί γέλιο και συγκίνηση, καταγράφοντας τη ζωή σε ζωντανή μετάδοση.

Έτσι, στο έργο του, “Η Λέξη Πρόοδος στο Στόμα της Μητέρας μου Ηχούσε Πολύ Φάλτσα”, επιστρατεύει κι άλλα πρόσωπα: Μια τραβεστί και μια απίθανη θεωρία περί κομμουνισμού. Μια πατρόνα εξηγεί τον καπιταλισμό: “Δεν είμαστε ρατσιστές εδώ! Αυτή είναι η Ευρώπη! Εδώ, τα κάνεις όλα σ’ όλον τον κόσμο!” Μια πόρνη διακηρύσσει την αθωότητά της τραγουδώντας σε μια ακατανόητη γλώσσα. Και ο γιος, παρών σε όλο το έργο, συμφιλιώνεται με όλους τους νεκρούς στρατιώτες που είναι θαμμένοι στην περιοχή: Σέρβους, Βόσνιους, Ρώσους, Κροάτες, Γάλλους, Ισπανούς, Αυστριακούς, Ρουμάνους… “Όλα τα Βαλκάνια κι όλη η Μεσόγειος είναι θαμμένη εδώ”, λέει σε κάποια στιγμή, “πρόκειται για έναν παγκόσμιο χάρτη. Η ιστορία του 20ου αιώνα. Πάνω εκεί χτίζεται το σήμερα. Η πρόοδος…”

Η πρόοδος και όλα τα δεινά του κόσμου… εμφύλιες συρράξεις, μεταναστεύσεις, παγκόσμια θρησκεία του κέρδους, trafficking, οι θλιβερές συνέπεις του απολυταρχισμού και του νεοφιλελευθερισμού, η σχιζοφρένεια να ζεις υπό παρακολούθηση (βλέπε, Big Brother) και να μην γίνεσαι μαριονέτα!

Ο Βισνιέκ όμως ξεκαθαρίζει τη θέση του: “Για μένα η αποστολή της λογοτεχνίας δεν είναι η καταγγελία. Υπάρχουν ιστορικοί, κοινωνιολόγοι, υπάρχουν μαρτυρίες των θυμάτων. Πρέπει να βρούμε μια γλώσσα που να ωθεί την καταγγελία στον στοχασμό. Οι όμορφες, θλιβερές ιστορίες είναι πλέον παγκόσμιες”, λέει ο συγγραφέας.

Ιστορίες που αρχίζουν σαν παραμύθια. Όπου, ο Πατέρας και η Μητέρα, υποχρεωμένοι να συνεχίσουν, χτίζουν ένα νέο σπίτι με ορθάνοιχτες πόρτες για αγαπημένους επισκέπτες. Κι όπου τα παιδιά επιστρέφουν… Στην τελευταία ατάκα του έργου, η Ίντα λέει: “… είμαι εδώ. Και είμαι πάντα η κόρη σας. Θα τα καταφέρουμε…”

“Η Λέξη Πρόοδος…” του Ματέι Βισνιέκ βραβεύτηκε το 2009 στο Φεστιβάλ της Αβινιόν, και ο συγγραφέας έγινε γνωστός στην Ελλάδα με τη μετάφραση του έργου από την Έρση Βασιλικιώτη (εκδ. Ύψιλον) και το ανέβασμά του στη Θεσσαλονίκη από την Πειραματική Σκηνή της “Τέχνης”, το 2007.

Μετάφραση: Έρση Βασιλικιώτη

Σκηνοθεσία: Νίκος Γκεσούλης

Μουσική: Dasho Kurti

Σκηνικά / Κοστούμια: Σπύρος Κωτσόπουλος

Σκηνογραφική Επιμέλεια: Γιάννης Κρανάς

Κινησιολογία:  Ναταλία Στυλιανού

Θεατρολογική Επιμέλεια: Δέσποινα Πολίτου

Φωτισμοί: Δημήτρης Τσιούμας

Φωτογραφίες – Video Trailer:Alex Kat

Οργάνωση Παραγωγής: Έως-art

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Γιώργος Μελισάρης

Μαίρη Χήναρη

Θοδωρής Προκοπίου

Ναταλία Στυλιανού

Λεωνίδας Αργυρόπουλος

Γωγώ Βογάσαρη

Σάκης Σιούτης

Χριστίνα Σιώμου

Δημήτρης Κακαβούλας

Νίκος Γκεσούλης

Matei Vişniec

Γεννήθηκε στη Ρουμανία το 1956. Σπούδασε Ιστορία και Φιλοσοφία στο Βουκουρέστι, αλλά από πολύ νέος αναζήτησε στη λογοτεχνία έναν χώρο ελευθερίας. Επηρεασμένος από τους Κάφκα, Ντοστογιέφσκι, Ιονέσκο, Μπέκετ στράφηκε στην ποίηση, βραβεύτηκε μάλιστα για τη συλλογή του «Ο σοφός την ώρα του τσαγιού» (1984), τα θεατρικά του έργα όμως, απαγορεύτηκαν από τη λογοκρισία της χώρας του. Το 1987 ζήτησε πολιτικό άσυλο από τη Γαλλία. Από τότε ζει εκεί, εργάζεται στο ραδιοφωνικό σταθμό Radio France International, γράφει στα γαλλικά και τα θεατρικά του έργα ανεβαίνουν σε περισσότερες από 23 χώρες, στα σημαντικότερα θέατρα του κόσμου (Young Vic Theatre στο Λονδίνο, Actor’s Studio στη Νέα Υόρκη, Φεστιβάλ Αβινιόν & Εδιμβούργου κ.α.). Τα έργα του πυροδοτούν την σκέψη, κινητοποιούν τον θεατή μέσω της συγκίνησης, καταγγέλουν τη χειραγώγηση των “μεγάλων ιδεών” και την πλύση εγκεφάλου που γίνεται μέσω ιδεολογίας. Τα πάντα στον Βισνιέκ –από τους εμπρηστικούς τίτλους των έργων του: «Διαλυμένο θέατρο ή Ο άνθρωπος σκουπιδοτενεκές», «Εθνικότητά μου, το Χρώμα του Ανέμου», «Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης», «Η ιστορία του κομμουνισμού παρουσιασμένη σε ψυχοπαθείς», «Μηχανή Τσέχωφ», «Ο τελευταίος Γκοντό», «Η λέξη Πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα»–, συνηγορούν στο ότι: το Θέατρο  μπορεί να αντισταθεί στον Απολυταρχισμό, την Παγκοσμιοποίηση, την Τρομοκρατία και τη θεσμοποιημένη βία των Εμφυλίων πολέμων.