Πριν από 20 χρόνια -τον Σεπτέμβριο του 1995- ξεκίνησα να οργανώνω την σύνθεση ενός έργου που δεν είχε εμφανή αισθητική σχέση με την μέχρι τότε δουλειά μου και αποτέλεσε την εκκίνηση μιας μεγάλης -σε έκταση- ενότητας, η οποία είναι συνεχώς σε εξέλιξη και φέρει τον γενικό τίτλο : «Η Πραγματικότητα είναι Πληροφοριοδότης της φαντασίας».
Ο τίτλος εκείνου του έργου, που ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο του 1996, ήταν ‘’Ψυχοφυλάκιο’’. Εφτά χρησιμοποιημένα και έντονα παραμορφωμένα πιστόλια από τον Πρώτο και Δεύτερο παγκόσμιο Πόλεμο, μοιάζανε τώρα πια περισσότερο με τρομαγμένα και κακοποιημένα πρόσωπα. Χειροποίητες ξύλινες καρδιές, στοιβαγμένες πρόχειρα η μία πάνω στην άλλη, παραπέμπανε σε ένα παγκόσμιο οστεοφυλάκιο. Διάτρητοι καθρέφτες, περιμετρικά του έργου, εγκλωβίζανε το είδωλο του παρατηρητή-θεατή ακέφαλο, δίχως να του δίνεται καμία ναρκισσιστική ευκαιρία. Σκουριασμένα τσιγκέλια, καθαρές ατσάλινες βέργες και τμήματα αλουμινίου συμπληρώνανε το σύνολο του έργου.
Βία / Τρυφερότητα
Αρσενικό / Θηλυκό
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ανθεκτικό / Εύθραυστο
Βρώμικο / Αποστειρωμένο
Θύτης / Θύμα
Ανάταση / Πτώση
Με διαφορετικά υλικά και με μη αναμενόμενους συνδυασμούς επιδιώκω την «Συνύπαρξη». Αληθινά όπλα, πάγκοι και εργαλεία κρεοπωλείων, καθρέφτες σε κάθε μορφή, όλα τους χρησιμοποιημένα, σχολιάζουν τις αντιφάσεις και τις ακρότητες της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ο πόλεμος, το μαζικό και οργανωμένο έγκλημα, οι ατομικές, παρανοϊκές εκφράσεις βίας, η υποκρισία, η μοναξιά, η μελαγχολία.
Η πρώτη παρουσίαση, μέρους αυτής της ενότητας έργων, έγινε το 2009 στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, και ενώ είχαν ήδη πραγματοποιηθεί στον ενδιάμεσο χρόνο 4 ατομικές εκθέσεις μου με ανεξάρτητο θέμα-προβληματισμό και υλικά.
Αυτή την περίοδο παρουσιάζω στην γκαλερί της Αγγελικής Αντωνοπούλου μία εγκατάσταση με τίτλο ‘’Περίπατος’’, η οποία είναι ένα ακέραιο υποσύνολο της ενότητας: «Η Πραγματικότητα είναι Πληροφοριοδότης της φαντασίας».
Επιτοίχια ζωγραφικά πορτραίτα καταλαμβάνουν συμμετρικά όλους τους τοίχους της αίθουσας, απεικονίζοντας κάθε φορά, ένα πρόσωπο χωρίς προσδιορισμό φύλου, εθνικότητας, τόπου και χρόνου, σε μία στιγμή απόγνωσης, φρίκης, θανάτου.
Μια πανανθρώπινη κραυγή αγωνίας.
Ένας βαθύς Οικουμενικός Φόβος.
Στρατιωτικά κράνη, διαφορετικών προελεύσεων και με έντονα τα σημάδια της χρήσης, βρίσκονται στο πάτωμα της αίθουσας σε διαφορετικές θέσεις, δίχως κανενός είδους συμμετρία. Άτακτα, σχεδόν ενοχλητικά, δημιουργούν πυκνώσεις και αραιώσεις παραπέμποντας σε ένα συμβολικό ναρκοπέδιο. Τα κράνη συμβάλουν με ιδιαίτερη ένταση στην περιπετειώδη αυτό-χορογραφία του θεατή, εξαναγκάζοντάς τον να ορίσει την δική του, προσωπική διαδρομή θέασης.
Info: Ο Δημήτρης Μεράντζας (www.merantzas.gr) γεννήθηκε στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 1967, όπου ζει και εργάζεται. Αποφοίτησε το 1988 από τη Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Λυκούργου Σταυράκου ως Διευθυντής Φωτογραφίας. Το 1990 παίρνει το βραβείο Φανταστικού Κινηματογράφου για τη σκηνοθεσία της ταινίας «Πόρτες» στο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας. Το 1992 λαμβάνει από το Ίδρυμα Σπυρόπουλου έπαινο για τη συμμετοχή του στο διαγωνισμό Νέων Ζωγράφων. Έχει πραγματοποιήσει δέκα ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας Provo Principles.
Λεζάντα έργου: Φωτοχημική ζωγραφική 60Χ50 εκ.
* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 34
