Δεν είμαι εγώ! – Αναστασία Αντωνάκη

Από τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφορεί το βιβλίο Δεν είμαι εγώ! της Αναστασίας Αντωνάκη.

Μια φορά κι έναν καιρό αποφάσισα να πεθάνω. Αργά αλλά σταθερά και χωρίς να το συνειδητοποιώ, καθώς τα χρόνια κυλούσαν, εγώ έσκαβα το λάκκο μου φτυαρίζοντας κάθε μέρα κι από λίγο χώμα, αδειάζοντας κάθε μέρα κι από λίγη ζωή. Κι όλοι έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα. Σχεδόν. Έζησα• παρά τις αδιαμφισβήτητες προσπάθειές μου για το αντίθετο. Όχι όμως καλά. Και σίγουρα όχι καλύτερα.

«Πώς έπαθες ανορεξία;» με ρωτούν κάποιες φορές. Το μυαλό μου μουδιάζει για μερικά δευτερόλεπτα. Πώς έπαθα νευρική ανορεξία; Δεν έπαθα. Στο δικό μου μυαλό η λέξη «έπαθα» δηλώνει ότι κάτι μου συνέβη τυχαία, ακούσια, χωρίς να το επιδιώξω ή να συναινέσω σε αυτό. Εμένα όμως δε μου συνέβη κάποιο ατύχημα, δεν αρρώστησα κατά λάθος. Δεν έπαθα ανορεξία. Την επέλεξα.

Αυτή είναι η ιστορία μου. Μια ιστορία ενός κοριτσιού εντελώς συνηθισμένου, όπως τόσα άλλα, που βυθίστηκε στην κινούμενη άμμο χωρίς να ξέρει από πού να πιαστεί για να βγει έξω και να σωθεί. Η ιστορία μιας νέας γυναίκας που ήταν καταδικασμένη να ζει μέσα σε μια φυλακή από καθρέφτες, μέσα στο ψέμα και στον πόνο, σε μια αυτοεξορία. Αιώνια παγωμένη, αιώνια πεινασμένη. Ολομόναχη. Εγώ η ίδια καταδίκασα τον εαυτό μου σε ισόβια απομόνωση. Εγώ αποφάσισα ότι δεν είχε καμία αξία και κανένα νόημα η ζωή μου. Εγώ αποπειράθηκα να σκοτώσω την Αναστασία. Τη μισούσα και ήθελα να πεθάνει πάση θυσία. Ξαφνικά όμως συνέβη κάτι περίεργο, κάτι απρόσμενο. Λίγο πριν τα καταφέρω, άλλαξα γνώμη.

Με λένε Αναστασία Αντωνάκη και γεννήθηκα στην Αθήνα το 1990. 

Φοίτησα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και έκανα την πρακτική μου άσκηση ως αρθρογράφος και ρεπόρτερ στη διαδικτυακή εφημερίδα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών http://www.adartes107.gr/ (Μάρτιος- Ιούνιος 2012). 

Εργάστηκα παράλληλα, επί σειρά ετών, σε μικρές επιχειρήσεις σε διάφορες θέσεις.
Το 2012 εγκατέλειψα το πανεπιστήμιο πριν ολοκληρώσω τις σπουδές μου. Η αφορμή ήταν η ασθένειά μου – οι διατροφικές διαταραχές και η κατάθλιψη. 
Η αληθινή αιτία ήταν ότι ενώ ήθελα να γίνω δημοσιογράφος και συγγραφέας, στην πραγματικότητα δεν ήθελα να σπουδάσω αλλά να δουλέψω. 
Ταυτόχρονα πίστευα μέσα μου ότι δεν είχα ακόμη ανακαλύψει την καριέρα που θα ακολουθούσα συστηματικά και θα με έκανε ευτυχισμένη. 
Την ανακάλυψα στα είκοσι δύο μου χρόνια, όταν δοκίμασα να διδάξω Ζumba, καθώς έτρεφα πάντα μεγάλη αγάπη για τον αθλητισμό και το χορό. 
Δεν έλαβα ιδιαίτερη επαγγελματική εκπαίδευση, αλλά σύντομα απέκτησα τις απαραίτητες πιστοποιήσεις προκειμένου να διδάξω σε γυμναστήρια και σχολές χορού. Με πείσμα κι επιμονή σταδιακά κατάφερα να γίνω δασκάλα μοντέρνων χορών, ανακαλύπτοντας επιτέλους την κλίση μου και μια δουλειά την οποία αγαπώ αληθινά και ακολουθώ μέχρι σήμερα. Παράλληλα εργάζομαι στην οικογενειακή μας επιχείρηση. 

Το Δεν είμαι εγώ είναι το πρώτο μου βιβλίο, σίγουρα όμως όχι το τελευταίο.

Αφιερώνω την ιστορία μου στους αληθινούς της συγγραφείς – σε όλους εκείνους που την έζησαν και την έγραψαν στο πλευρό μου. Και σε όλους εκείνους που απαρνούνται με πάθος τον εαυτό τους αναζητώντας κάτι σπουδαιότερο. Το ταξίδι αυτής της αναζήτησης είναι δύσκολο και μακρύ – αν κάνουν υπομονή όμως, θα τους δώσει αυτό που ποθούν: τον ίδιο ακριβώς εαυτό που απαρνήθηκαν.