Η Αίθουσα Τέχνης vlassis art gallery γίνεται ο τόπος συνάντησης 4 καλλιτεχνών με έντονες διαφοροποιήσεις στο έργο τους. Διαφορετικά εκφραστικά μέσα, ανομοιογενή υλικά, ασύμβατες επιδιώξεις. Χαρακτική, αντικείμενο – κατασκευή, ψηφιακή εγκατάσταση.
Όπως αναφέρει ο ιστορικός τέχνης Αλέξης Παρασίδης, οι «χαράξεις» της Έλενας Ζέππου γίνονται χωροχρονικά όρια μέσα στο πεδίο που η ίδια δημιουργεί. Οι μορφές της, κυρίως τα χέρια, γίνονται αυθύπαρκτες οντότητες που αναζητούν την ελευθερία τους από το εικαστικό πλαίσιο, σε μία προσπάθεια επικοινωνίας και επαφής.
Η Κωνσταντίνα Δούνια χτίζει τα έργα της με οργανικά και βιομηχανικά υλικά δημιουργώντας αντικείμενα – τοτέμ μιας τελετουργίας αφιερωμένης στη μνήμη της ανθρώπινης ύπαρξης. Καρφιά, δέρμα, ανθρώπινες τρίχες, παραπέμπουν ευθέως στη φθορά.
Ο Στέλιος Ντεξής και η Μυρτώ Βουνάτσου δημιουργούν έναν ψηφιακό κόσμο καταστροφής. Ένα αρχείο – καταγραφή της βίαιης εξαφάνισης ενός πολιτισμού. Ενός κόσμου που δύει αφήνοντας πίσω του κενό. Το τέλος που έχει έρθει.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αυτοί, λοιπόν, οι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους καλλιτέχνες, γίνονται φορείς μίας κοινής τελεολογικής ανησυχίας. Τα έργα τους, ροές που κουβαλούν την καταστροφή, τη φθορά, την αγωνία της επικοινωνίας, ενώνονται σε ένα roundabout με κέντρο το Ευκλείδειο σημείο. Αυτό που υπάρχει αλλά δεν καταλαμβάνει χώρο και χρόνο. Στον Στέλιο Ντεξή και στη Μυρτώ Βουνάτσου είναι ταυτόχρονα το τέλος και η αρχή. Το σημείο που ο κόσμος τους τελειώνει αλλά αρχίζει ένας νέος. Στην Κωνσταντίνα Δούνια είναι το υλικό, ζωντανό, άρα θνησιμαίο. Στην Έλενα Ζέππου είναι οι γραμμές που οριοθετούν τις μορφές αλλά παράλληλα επικοινωνούν μέσω της ενέργειας που μεταδίδει η παλμική τους κίνηση, ως κατά βάση νευρώνων.
