Μου αρέσουν οι δρόμοι. Κατά περιόδους ζωγραφίζω δρόμους. Καινούργιους. Μου αρέσουν τα διαβατάρικα πουλιά που πετούν συντεταγμένα. Οι δρόμοι οδηγούν κάπου, γι΄ αυτό υπάρχουν. Άλλοτε το σημείο που θέλεις να φτάσεις είναι ορατό και καθαρό. Άλλοτε όχι. Σημασία έχει η πορεία προς αυτό. Η ζωγραφική πράξη & όχι το τελείωμα του πίνακα. Τα πουλιά σε πτήση και κατεύθυνση προσανατολισμένα δείχνουν την έξοδο πηγαίνουν προς αυτή. Τα πουλιά είναι πνεύμα, είναι σύμβολο αρχέτυπο. Ακολουθώντας το σύμβολο, πορεύομαι προς την δική μου έξοδο. Αφήνω τους τέσσερις τοίχους του εργαστηρίου μου, το παρελθόν χάνεται. Δουλεύω έξω στον απέραντο ορίζοντα, με όλες τις καιρικές συνθήκες. Τώρα τα πουλιά πετούν πάνω στη ζωγραφισμένη επιφάνεια. Βγαίνουν μέσα από το πρεσαρισμένο πάνελ ξύλου ο.δ.β. αφήνοντας μόνο την σκιά τους, χωρίς ύλη, σαν μύθος, σαν τη Μάρπησσα την βασιλοπούλα που την συνάντησα σε ένα ξενοδοχείο στο Αγρίνιο. Αρνήθηκε να παντρευτεί Θεό, κατά όπως ήθελε ο πατέρας της Βασιλιάς Εύηνος και παίρνει έναν κοινό θνητό κάνοντας την έξοδό της προς το δικό της θέλω. Που βγάζει η έξοδος είναι προσωπική μας υπόθεση. Μέχρι εκεί είναι μακρύς δρόμος, ας τον διαβούμε.
Info: Ο Δημήτρης Παπατρέχας γεννήθηκε το 1955 στον Μαχαιρά Αιτωλοακαρνανίας. Εργάσθηκε ως βοηθός στο εργαστήριο του Γιώργου Βακιρτζή, από το 1978 μέχρι το 1982, με παράλληλη ενασχόληση στις γραφικές τέχνες και σπουδαστής στην ΑΣΚΤ Θεσσαλονίκης το 1984. Έχει κάνει 5 προσωπικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε ομαδικές στην Αθήνα, στο Αγρίνιο και στη Νέα Υόρκη.
