Spaced Out: ομαδική έκθεση στη Enia Gallery

Η ΕΝΙΑ GALLERY αποτελεί ένα νέο εκθεσιακό χώρο που στόχο έχει να προβάλλει τη σύγχρονη διεθνή εικαστική σκηνή, μέσω της προβολής του εικαστικού έργου αξιόλογων νέων όσο και καταξιωμένων καλλιτεχνών, από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Η ΕΝΙΑ GALLERY ανοίγει το εκθεσιακό της πρόγραμμα με μια ομαδική έκθεση με τίτλο «Spaced Out» των Λεωνίδα Γιαννακόπουλου, Bella Easton, Κατερίνας Ζαφειροπούλου, Ingo Giezendanner, Andreas Marti και Αρτέμιδος Ποταμιάνου.

Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν στην ΕΝΙΑ GALLERY, στον Πειραιά την Παρασκευή 20 Μαΐου 2016 στις 20.00. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τις 26 Νοεμβρίου 2016 (παράταση).

Η έκθεση Spaced Out, παίρνοντας την αφορμή από την έννοια του χώρου, έχει σκοπό να δημιουργήσει ένα διάλογο προσδιορισμού και πραγμάτευσης της έννοιας του χώρου μέσα από τις διαφορετικές εικαστικές οπτικές έξι σύγχρονων καλλιτεχνών, τόσο μορφολογικά όσο και εννοιολογικά.

Ο χώρος αποτελεί σταθερό σημείο αναφοράς στην καλλιτεχνική δημιουργία. Τα στοιχεία αρχιτεκτονικής που όλο και πιο συχνά εισβάλλουν στην εικαστική γλώσσα οριοθετούν το δημιουργικό έργο, χρησιμοποιώντας οικεία στον παρατηρητή στοιχεία της καθημερινότητας.

Οι συνεχώς μεταβαλλόμενες συνθήκες του κοινωνικού γίγνεσθαι, οι πολιτισμικές οσμώσεις που επιδρούν στο αστικό τοπίο, αποτελούν σταθερά στοιχεία διαλόγου ανάμεσα στο χώρο-τόπο και τη συλλογική μνήμη.

Ο Λεωνίδας Γιαννακόπουλος μέσω της ζωγραφικής του που θυμίζει παλιές γκραβούρες του 16ου και 17ου αιώνα, προσπαθεί να ενσαρκώσει έναν άλλο κόσμο. Ένα ουτοπικό \\ δυστοπικό περιβάλλον, ένα χώρο που αποτελεί πεδίο δράσης ενός φανταστικού κόσμου αλλά δυνητικά θα μπορούσε να ισχύει σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Περνώντας θεματικά από το τοπίο στο πορτραίτο και αντιστρόφως ή και συνδυαστικά, στόχος του είναι η δημιουργία ενός αυτόνομου μικρόκοσμου πολλές φορές παράλογου και υπερβατικού, που αποτελεί πάντα κομμάτι ενός μεγαλύτερου συνόλου-σύμπαντος.

H σειρά έργων Myriorama Room της Bella Easton βασίζεται σε ένα παιχνίδι καρτών με εικόνες του 19ου αιώνα, όπου κάθε εικόνα μπορεί να τοποθετηθεί σε οποιαδήποτε σειρά σχηματίζοντας διαφορετικά τοπία. Μέσω της τεχνικής της χαλκογραφίας ή του σχεδίου, οικείοι για την καλλιτέχνιδα εσωτερικοί χώροι, κατακερματίζονται σε τμήματα, αποδομώντας τους τα αρχιτεκτονικά στοιχεία και δομώντας τα ξανά από την αρχή σε απόλυτα συμμετρικούς χώρους όπου κάθε τμήμα έχει τη δική του προσωπικότητα, ενώ οι αρμονίες και παραφωνίες που προκύπτουν στο τελικό αποτέλεσμα σχηματίζουν νέες σχέσεις. Για την Easton η δημιουργική διαδικασία είναι ένα ταξίδι συμπληρωματικών αντιθέσεων.

Για την Κατερίνα Ζαφειροπούλου, οι χώροι και τα αντικείμενα που παρατίθενται χάνουν τη χρήση τους, δημιουργούν μια αφήγηση και πραγματεύονται την ιδέα του ενδιάμεσου χώρου. Η πυκνότητα που προκύπτει ανάμεσα στο εικονιζόμενο θέμα και τον πραγματικό χώρο αποπνέει μία ρευστότητα και έννοιες αδιάσπαστα συνδεδεμένες με τη μνήμη, την οικειότητα, την απώλεια και τη συσσώρευση. Η ανομοιογένεια της ανθρωπολογικής τους καταγωγής δημιουργεί χωρικά δίκτυα με ποικίλες οπτικές φυγές.

Η ζωγραφική για τον Ingo Giezendanner αποτελεί ένα είδος διαλογισμού για τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Ο  Giezendanner αποτελεί ένα σύγχρονο flâneur που βιώνει τη διαφορετικότητα του αστικού τοπίου μέσα της καταγραφής του σε λεπτομερή σχέδια με μελάνι. Μέσα από τα σχέδια του όχι μόνο προσφέρει στο θεατή ένα «ταξίδι» σε διαφορετικές πόλεις αλλά και δίνει τη δυνατότητα να παρατηρήσει τις ασήμαντες λεπτομέρειες του αστικού χώρου και προκαλώντας τον να το βιώσει με τον ίδιο τρόπο.

Ο Andreas Marti προσπαθεί μέσα από τα έργα του να καταγράψει την παρατήρηση της σύγχρονης ζωής και των κοινωνικών μεταβολών μέσα από τα «μικρά» πράγματα που τον περιβάλλουν σε ένα σύνθετο κόσμο με ένα καθαρά εννοιολογικό τρόπο.  Καθημερινές εικόνες από τις ειδήσεις αποτελούν το μέσο με το οποίο ο καλλιτέχνης αντιστρέφει την αρχική οπτική όμορφων εικόνων σε κάτι που έχει ζοφερή κατάληξη. Στο έργο του A Kind of Horizon, ένας μαυρόασπρος ορίζοντας ενός πλασματικού τοπίου δημιουργείται από θολά θραύσματα  πολλαπλών εικόνων του  διαδικτύου, ενώ στο Default Error ένα κατεστραμμένο αρχείο μιας εικόνας μετασχηματίζεται σε απεικόνιση μιας ατομική έκρηξης.

Το Περίπτερο της Βαρκελώνης του Mies van der Rohe, το Iit του Rem Koolhaas ή άλλα γνωστά μουσεία που καθόρισαν την αισθητική, αποτελούν τον «καμβά» για την Αρτέμιδα Ποταμιάνου, πάνω στον οποίο οι αποσπασμένες από γνωστά έργα τέχνης φιγούρες διεκδικούν μια ύπαρξη διαφορετική από αυτή που ο αρχικός δημιουργός τους και ο θεατής έχουν καταχωρήσει ως δεδομένη. Οι φιγούρες που δραπετεύουν από τα έργα τέχνης ξεκινούν ένα απρόσμενο διάλογο μεταξύ τους δημιουργώντας μια εικαστική γλώσσα που χρησιμοποιεί τους προσωπικούς συνειρμούς, τη συλλογική συνείδηση και την έκπληξη του θεατή που αρχικά ξαφνιάζεται βλέποντας την χορεύτρια του Ντεγκά δίπλα στον Ντυσάμπ αλλά στην συνέχεια παίρνει μέρος σε ένα εικαστικό παιχνίδι.