Οι ζωγράφοι της ομαδικής έκθεσης “A Grammar of Gestures” σε επιμέλεια του Jurriaan Benschop στην γκαλερί Kourd αντιλαμβάνονται τη δουλειά τους ως μια πρακτική μεταμόρφωσης. Ανθρώπινες μορφές, ζώα ή στοιχεία του φυσικού τοπίου εμφανίζονται στα έργα τους, όμως αυτά τα μοτίβα δεν παρουσιάζονται με έναν μοναδικό ή ξεκάθαρο τρόπο, αλλά ούτε ως θέμα επί τούτου. Αντιθέτως το επίκεντρο της προσοχής βρίσκεται στη δυναμική των σχημάτων, στην ικανότητα τον μορφών να περιστρέφονται και να αλλάζουν εμφάνιση στη θέαση τους. Αυτή η αλλαγή έχει να κάνει με τον τρόπο εκτέλεσης των μοτίβων, με τη γραμματική των ζωγραφικών χειρονομιών που ενέχεται στη σύλληψη των έργων. Καθένας ζωγράφος, παρουσιάζει μια διακριτή ευαισθησία, έναν τρόπο προσέγγισης του καμβά, του χαρτιού ή άλλης επιφάνειας. Άλλοτε μια απαλή ή αποφασιστική πινελιά, ένα θυμωμένο ξύσιμο, άλλοτε μια διαδικασία υπομονετικής τοποθέτησης στρώσεων χρώματος για την επίτευξη ενός συγκεκριμένου βάθους ή χρωματικής έντασης. Οι πίνακες αναπτύσσουν το χαρακτήρα τους και την πολυπλοκότητά της υλικής τους παρουσίας, μέσω του αγγίγματος και των υφών τους.
Καλλιτέχνες: Maria Capelo, Mark Lammert, Michael Markwick, Béatrice Dreux, David Benforado.
Επιμέλεια: Jurriaan Benschop.
Το χέρι είναι αυτό που μιλάει στα σχέδια με τίτλο Corgo, της καλλιτέχνιδας από τη Λισαβόνα, Maria Capelo. Το έργο είναι απόκριση σε ένα υπαρκτό τοπίο, αλλά εξίσου και το αποτέλεσμα μιας φυσικής κίνησης και μνήμης του χεριού καθώς σχεδιάζει. Corgo στα πορτογαλικά σημαίνει στενό πέρασμα ανάμεσα σε βουνά. Η οροσειρά Serra do Caldeirão στη νότια Πορτογαλία αντιπροσωπεύει για την Capelo ένα αρχέγονο τοπίο, ένα πρότυπο για τον τρόπο που κατανοεί τη φύση. Ορμώμενη από αυτό, εξέλιξε το ενδιαφέρον και τις γνώσεις της σχετικά με άλλα τοπία στην Ευρώπη, τα οποία θεωρεί πορτραίτα της Γης που περιέχουν πληροφορίες σχετικά με τις αλλαγές και τον πολιτισμό. Πρόσφατα η Capelo συμμετείχε στην έκθεση All I Want, Portuguese Women Artists from 1900 to 2020 στο Fundaçao Calouste Gulbenkian στη Λισαβόνα. Το 2018 οι Δημοτικές Πινακοθήκες (Galerias Municipais) της Λισαβόνας παρουσίασαν την ατομική της έκθεση The Things of the World are Rock.
Στη ενότητα του After Etienne-Jules Marey II, ο καλλιτέχνης Mark Lammert, με βάση του το Βερολίνο, εξερευνεί την ανθρώπινη φιγούρα εν κινήσει. Ενώ ο Marey μελέτησε την κίνηση από επιστημονική σκοπιά και της χρονοφωτογραφίας, ο Lammert το προσέγγισε ως ζωγράφος, δουλεύοντας με στρώσεις χρώματος σε μια στατική εικόνα και με γραμμές που υποδηλώνουν την ανθρώπινη εμφάνιση. Ο σχηματισμός της μορφής είναι αχνός, περισσότερο σαν μια υπόνοια περισσότερο παρά με τη λογική του πορτραίτου. Τα έργα φαίνεται πως εστιάζουν στη δραστηριότητα και στην στάση, αναπαριστώντας σώματα που στέκονται, γέρνουν, προχωρούν, κάθονται ή ισορροπούν. Η κόκκινη, ζωγραφισμένη επιφάνεια πλαισιώνεται από ένα καρό μοτίβο λεπτών γραμμών, φέρνοντας μια διαφορετική αίσθηση διαστάσεων και περιεχομένου. Ο Lammert έχει συμμετάσχει σε αρκετές σημαντικές εκθέσεις όπως στην Travelling the World. Artworks from the ifa Collection,1949 to the Present που έλαβε χώρα στη Μόσχα το 2013. Η σκηνογραφία του για το θεατρικό έργο The Persians χρησιμοποιήθηκε στην Επίδαυρο το 2009. Η πιο πρόσφατη ατομική του έκθεση πραγματοποιήθηκε στο Leonhardi Museum στη Δρέσδη το 2020-21.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το έργο του Michael Markwick σχετίζεται συνήθως με τη φύση, αν και όχι πάντοτε με σαφή τρόπο. Η ενέργεια της φύσης έρχεται σε μας μέσω μιας χειρονομιακής και λυρικής αφαίρεσης, με λιγότερο ή περισσότερο ξεκάθαρες ενδείξεις ενός τοπίου, μερικές φορές με την εμφάνιση μιας φιγούρας. Η πολυπλοκότητα των μορφών επιτρέπει πολλαπλές ερμηνείες των ζωγραφικών μοτίβων. Στα έργα Flood και Dusk ένα μουντό φως τραβάει αρχικά την προσοχή, παρουσιάζοντας ένα περιβάλλον όπου κάτι βρίσκεται “στον αέρα”, μια στιγμή της ημέρας μάλλον και όχι τόσο κάποια συγκεκριμένη τοποθεσία. Η χρήση διάφανου μεταξιού υποδηλώνει μια ευγενική ευαισθησία, ενώ σε προηγούμενα έργα του κυριαρχούσε μια πιο άγρια και ακραία αφαίρεση. Ο καλλιτέχνης μεγάλωσε στο Μίσιγκαν των ΗΠΑ, στις παρυφές της πόλης όπου η φύση συγκρούεται με την ανθρώπινη παρέμβαση. Στο έργο του, μια σκοτεινή σκοπιά πάνω στην περιβαλλοντική κατάσταση που βρίσκεται ο κόσμος συναντά μια ποιητική προοπτική για μια ελπιδοφόρα μεταμόρφωση. Η πρώτη ατομική έκθεση στο μουσείο του Markwick πραγματοποιήθηκε στη Γερμανία το 2018 και στο Martin von Wagner Museum Βύρτσμπουργκ. Το 2020 συμμετείχε στην έκθεση Exhibitionisms του καλλιτεχνικού δικτύου Tiger Strikes Asteroid, στο Σικάγο.
Η καλλιτέχνης από τη Βιέννη Béatrice Dreux, χρησιμοποιεί απλοϊκά μοτίβα όπως ένα φεγγάρι, ένα σύννεφο ή ένα ουράνιο τόξο. Μετέπειτα, εξελίσσει αυτές τις φόρμες μέσω διαδοχικών στρώσεων και λεπτομερειακής επεξεργασίας της επιφάνειάς έως ότου αποκτήσουν μια εσωτερική δύναμη. Για την Dreux η ίδια η ζωγραφική αποτελεί μια γλώσσα. Όταν ζωγραφίζει, δε στοχεύει στο να πει μια ιστορία ή να κάνει μια δήλωση για κάποιο συγκεκριμένο ζήτημα. Αντιθέτως, πραγματεύεται την υφή, τη χειρονομία, το χρώμα και τη φόρμα και το πώς αυτά τα στοιχεία μαζί πάνω στον καμβά συνομιλούν απευθείας με μας. Το ουράνιο τόξο μεταμορφώνεται και εμφανίζεται ως μια πόρτα ή πύλη, ή ως κάτι άλλο που αναπνέει και έχει μια δική του υπόσταση. Αυτά τα μοτίβα είναι εκτελεσμένα σε μια σειρά μνημειακών διαστάσεων που συνδυάζει ένα ενδιαφέρον για την πνευματικότητα και την αρχαία σοφία με ένα σύγχρονο, πολύχρωμο τρόπο έκφρασης. Η καλλιτέχνιδα, γεννημένη στη Γαλλία, ζει στην Αυστρία από τα παιδικά της χρόνια και είχε το καλλιτεχνικό της ντεμπούτο το 2016 με μια ατομική έκθεση στο μουσείο Lentos Kunstmuseum, στο Λιντς. Το 2021 επιμελήθηκε την έκθεση Beyond the Image στο Salon am Schwarzenbergplatz, στη Βιέννη.
Υπάρχουν τρία επαναλαμβανόμενα στοιχεία στους πίνακες του Αθηναίου καλλιτέχνη David Benforado: γη, θάλασσα και ουρανός. Αυτό μπορεί να δίνει την εντύπωση πως μιλάμε για έναν τοπιογράφο, αλλά αυτό αληθεύει μόνο εν μέρει. Κυρίως είναι ένας “καθαρός” ζωγράφος, ο οποίος κυριολεκτικά ανακατεύει χρωστικές σκόνες και δημιουργεί τα δικά του χρώματα. Ο καμβάς αποτελεί γι’ αυτόν μια δυνατότητα να επικαλεστεί ένα τοπίο ως μια επιφάνεια που αντανακλά μια εσωτερική κατάσταση, αλλά και ένα συνονθύλευμα σκέψεων. Ο καλλιτέχνης επισημαίνει πως κάθε πίνακας έχει τη δική του λογική, μερικές φορές ακόμα και τη δική του βούληση καθώς το έργο αναπτύσσεται. Η τυχαιότητα και ο έλεγχος βρίσκονται σε ισορροπία. Μέσω του χρώματος και της χειρονομίας, γεννάται ένας χώρος με εκλάμψεις του εξωτερικού κόσμου. Ο Benforado έχει ένα ξεχωριστό ταλέντο να αποτυπώνει το φως σε ένα σκοτεινό χώρο. Αυτό που αρχικά μπορεί να φανεί ακατέργαστο, είναι γεμάτο λεπτομέρειες και ραφιναρισμένο ως προς την χρωματική ενορχήστρωση. Το 2018 συμμετείχε στην έκθεση The Poetry of Memory στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης. Το 2021 επιλέχθηκε για το διεθνούς εμβέλειας πρότζεκτ Una boccata de Arte στην Ιταλία, που οργανώθηκε από το ίδρυμα Elpis και περιλάμβανε ατομική έκθεση του Benforado στο Tratalias της Σαρδηνίας.
Η έκθεση έχει επιμεληθεί από τον συγγραφέα και επιμελητή Jurriaan Benschop, με βάση του το Βερολίνο. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου Salt in the Wound (Garret Publications, 2019), για το οποίο ταξίδεψε την Ευρώπη απ’ άκρη σ’ άκρη ώστε να συνομιλήσει με καλλιτέχνες σχετικά με τη δουλειά και τις καλλιτεχνικές τους ρίζες. Οι κριτικές, συνεντεύξεις και τα δοκίμιά του μπορούν να βρεθούν στο Artforum, στο Arterritory.com, καθώς και σε καταλόγους και βιβλία εκθέσεων. Μερικές από τις εκθέσεις που έχει επιμεληθεί είναι: Re: Imagining Europe (Βερολίνο, 2017), Taking Root (Ντίσελντορφ, 2019-20) and A Matter of Touch (Βερολίνο, 2020).
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Maria Capelo Corgo 7 2021 ink on paper 17x18cm