Η Ama Films παρουσιάζει στους κινηματογράφους από τις 23 Απριλίου 2015, το μεγάλο βραβείο της επιτροπής του Φεστιβάλ Βενετίας 2013 «Αδέσποτα σκυλιά» (Straw dogs), το σκληρό αριστούργημα του Ασιάτη σκηνοθέτη ΤΣΑΪ ΜΙΝΓΚ ΛΙΑΝΓΚ.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Τσάι Μινγκ Λιάνγκ
Σενάριο: Τσάι Μινγκ Λιανγκ, Τανγκ Τσενγκ Γιου, Πενγκ Φέι
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Φωτογραφία: Λιάο Πεν Γιανγκ, Σανγκ Γουέν Ζονγκ
Μοντάζ: Λέι Ζεν Κουίνγκ
Παραγωγός: Βίνσεντ Γουάνγκ
Συμπαραγωγοί: Ζακ Μπιντού, Μαριάν Ντιμουλίν
Πρωταγωνιστούν: Λι Κανγκ Σενγκ, Γιανγκ Κουέι Μέι, Λου Γι Τσινγκ, Τσεν Σιανγκ Τσίι, Λι Γι Τσενγκ, Λι Γι Τσιεχ, Γου Γιν Κάι
Έτος Παραγωγής: 2013
Διάρκεια: 138΄
ΣΥΝΟΨΗ
Ένας αλκοολικός άνδρας, που εργάζεται ως άνθρωπος-πινακίδα, και τα δυο του μικρά παιδιά, μόλις και μετά βίας επιβιώνουν στην Ταϊπέι. Διανύοντας αυτήν την διαδρομή, θα συναντήσουν μια μοναχική υπάλληλο παντοπωλείου η οποία θα τους βοηθήσει να φτιάξουν μια καλύτερη ζωή.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΤΣΑΪ ΜΙΝΓΚ ΛΙΑΝΓΚ
Οι άνθρωποι που ζουν ως άνθρωποι-πινακίδες κάνουν ένα δεκάλεπτο διάλειμμα κάθε 15 λεπτά, όπου μπορούν να δροσιστούν ή να πάνε στην τουαλέτα.
Εργάζονται οκτώ ώρες την ημέρα κρατώντας μια πινακίδα, και δεν επιτρέπεται να κάνουν τίποτε άλλο στη διάρκεια αυτή.
Έχω δει πολλούς από αυτούς να μουρμουρίζουν στον εαυτό τους, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να αντιληφθώ τι ακριβώς λένε.
Έτσι στην ταινία μου, προέτρεψα τον ήρωα μου Χσιαο Κανγκ να τραγουδά το «Man Jiang Hong», ένα πατριωτικό ποίημα που γράφτηκε από τον διάσημο διοικητή της Δυναστείας, Γιούε Φέι, την περίοδο που αμυνόταν η πατρίδα του την επίθεση της φυλής Jin.
Το ποίημα εκφράζει την άγρια πίστη του Γιούε Φέι για την πατρίδα του και τις τυχόν απογοητεύσεις που μπορεί να επακολουθήσουν σε περίπτωση που δεν ολοκληρωθεί η αποστολή του.
Ο οποιοσδήποτε πριν τα 40 του χρόνια στην Ταϊβάν νιώθει πολύ οικεία με αυτό το ποίημα.
Κι έτσι θα ήθελα να ακουστεί κι από τον ήρωα μου καθώς θα διαπερνά το πνεύμα πίστης αλλά και απογοήτευσης του, στην ταινία μου.
ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΙΤΣΑΤΠΟΝΓΚ ΟΥΕΡΑΣΕΘΑΚΟΥΛ
Το σπίτι μας είναι κατασκευασμένο από ξύλο. Στις μεγάλες νεροποντές γίνεται σκούρο καφέ.
Ενεργοποιεί συνεχώς τις διάφορες αποχρώσεις του, όπως κι ένα ζώο «μεταμφιέζεται» ανάλογα την περίσταση, έτσι και οι ήρωες του Τσάι Μινγκ Λιανγκ κάνουν το ίδιο.
Σε ένα τέτοιο μονοπάτι διαφορετικών μεταμφιέσεων σκέφτομαι ένα φίλο που είχε πει ότι θα μπορούσε να υπολογίζει τις σταγόνες της βροχής σε αυτές τις περιστάσεις. Εντέλει αυτό συνέβη όταν διαλογίστηκε και με το μυαλό του συνέλαβε την ροή του χρόνου.
Η ταινία The Matrix αντιπροσωπεύει με ακρίβεια αυτήν την εμπειρία του. Όμως θα πρέπει απλώς να δούμε τις ταινίες του Τσάι Μινγκ Λιανγκ για να καταλάβουμε.
Θα προσθέσω ότι ο Κιάνου Ριβς και ο Λι Κανγκ Σενγκ δεν διαλογίζονται, αλλά μπορούν να σταματούν τον χρόνο.
Τα μαγικά «ψέματα» του Τσάι Μινγκ Λιανγκ βρίσκονται εκτός κάδρου. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό που εμφανίζεται στην οθόνη είναι λιγότερο σημαντικό από όλο το υπόλοιπο που έχει κοπεί.
Μέσα από τα νοητικά πλάνα του Τσάι Μινγκ Λιανγκ, ο θεατής μπορεί να δημιουργήσει πολλαπλές εκδόσεις της κινηματογραφικής αφήγησης.
Κι αυτό είναι αληθινά μαγευτικό.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΤΣΑΪ ΜΙΝΓΚ ΛΙΑΝΓΚ
20.09.13 | NIGEL ANDREWS | ΠΗΓΗ: THE FINANCIAL TIMES
Σταχυολογώντας από αυτήν την αποκαλυπτική συνέντευξη του Τσάι Μινγκ Λιανγκ στην λονδρέζικη εφημερίδα, μετά τον θρίαμβο των Αδέσποτων σκυλιών στο Φεστιβάλ Βενετίας:
•Στην πιο χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας μου, εκεί που οι δύο χαρακτήρες ήταν πολύ κοντά, κοιτάζοντας μακριά το κενό, το σκοτάδι ή κάτι αθέατο, η διάρκεια του γυρίσματος ήταν πολύ μεγαλύτερη από τα 14 λεπτά που τελικά αφήσαμε. Όταν άρχισαν να αγκαλιάζουν ο ένας τον άλλον, αποφάσισα να κοπεί.
•Ξεκίνησα να παρατηρώ τους ανθρώπους-πινακίδες στην Ταϊπέι πριν 10 περίπου χρόνια. Αναρωτιόμουν, πώς να μοιάζει άραγε η ζωή τους; Που ζουν; Πώς πάνε τουαλέτα;
•Οι πόλεις που ζούμε αλλάζουν συνεχώς. Είναι σαν να ζούμε σε ένα γιγάντιο εργοτάξιο. Φροντίζω να μην λείπουν ποτέ αυτές οι αστικές σκηνές από τις ταινίες μου. Μας θυμίζουν τι χάνουμε. Έχουν μια συναισθηματική έκκληση, όπως ακριβώς και οι χαρακτήρες μου με τις ιστορίες που έχουν να μας διηγηθούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ένα τεράστιο γκράφιτι που απεικονίζει ένα ειδυλλιακό τοπίο στην εξοχή, με ποταμό και δάση, που βρήκαμε στο εγκαταλελειμμένο κτίριο όπου γυρίσαμε την ταινία. Από αυτό το γεγονός ξεκίνησε ο χαρακτήρας μας να ζωγραφίζει στα ερείπια.
•Όταν πρωτοήρθα στην Ταϊβάν είχε ήδη ξεκινήσει να ανοίγει τους πολιτιστικούς ορίζοντές της. Πρωτοήρθαν και προβάλλονταν ταινίες από το εξωτερικό, ιδίως από την Ευρώπη: Φελλίνι, Μπέργκμαν, Φασμπίντερ. Αυτές ήταν οι μεγάλες μου επιρροές. Ενδιαφερόμουν ωστόσο και για τον παλιό ασιατικό κινηματογράφο.
•Με τον Λι Κανγκ Σενγκ έχουμε εργαστεί και ζήσει μαζί για πολλά χρόνια. Ξέρει πολύ καλά τι θέλω όπως και οι δύο γνωρίζουμε τι σκέφτονται οι άλλοι. Όλα προέρχονται από τα μέσα μας. Και το αφήνουμε απλά να συμβεί. Δεν θέλω από αυτόν απλώς να παίζει. Θέλω κάτι το αληθινό, ότι κι αν είναι αυτό, και του αφήνω όσο χρόνο θέλει για να το βρει. Κατά μία έννοια, αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να δώσω πίσω στον ηθοποιό την ελευθερία και την αλήθεια του.
•Όταν προβλήθηκε στην Σιγκαπούρη η ταινία μου Να ζήσει ο έρωτας σηκώθηκαν κι έφυγαν από μια γεμάτη αίθουσα 1500 θέσεων, οι 500 θεατές! Δεν άντεχαν τα μεγάλης διάρκειας πλάνα μου. Λίγα χρόνια αργότερα, στην ίδια αίθουσα προβλήθηκε το Goodbye, Dragon Inn. Δεν έφυγε ούτε ένας θεατής. Κι αναρωτιέμαι: Άραγε συνήθισαν το σινεμά μου; Καταλαβαίνουν πια τι προσπαθώ να κάνω;
•Δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ μια συγκεκριμένη τάση ταϊβανέζικου κινηματογράφου. Το σινεμά που έκανα εγώ, ο Χου Χσιάο Σεν και ο Έντουαρντ Γιανγκ ήταν απελευθερωμένο, δεν οριζόταν από πουθενά. Ήταν ένα σινεμά του δημιουργού. Δεν υπήρχε κοινό ύφος κι αυτή ήταν η ελευθερία της δημιουργίας. Σίγουρα υπήρξε κάτι πολύ σπουδαίο στο ταϊβανέζικο σινεμά τα τελευταία 20 χρόνια αλλά όλοι μας κάναμε κάτι διαφορετικό από τον άλλον. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να μην ενδιαφέρεσαι για την αγορά, να μην δέχεσαι πολιτικές ή άλλες επιρροές. Αλλά να είσαι ο εαυτός σου.
•Μου αρέσει να κάνω ταινίες για περιθωριακούς ανθρώπους, επειδή είναι μέρος της ζωής μου και μέρος του τι είμαι.
ΒΡΑΒΕΙΑ | ΦΕΣΤΙΒΑΛ | ΔΙΑΝΟΜΗ
Η ταινία Αδέσποτα σκυλιά του Τσάι Μινγκ Λιανγκ πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 70ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας κερδίζοντας το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και το βραβείο Golden Mouse.
Άλλες διακρίσεις: Έλαβε το VVFP Award στο Village Voice Film Poll του ομώνυμου περιοδικού, το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Ταλλίν Black Nights, το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στο Φεστιβάλ της Ταϊπέι, το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ της Σεβίλλης, το NSFC Award από την εθνική ένωση των Αμερικανών κριτικών.
Eπίσης: Το ICS Award από την διεθνή κοινότητα των σινεφίλ, τα Βραβεία Σκηνοθεσίας και Ανδρικής Ερμηνείας στο Φεστιβάλ της Ταϊβάν Golden Horse, το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Ντουμπάι, τα Βραβεία Ανδρικής Ερμηνείας και Ήχου στα ετήσια ασιατικά βραβεία για το 2013.
Επιπλέον, έχει προβληθεί στα κινηματογραφικά φεστιβάλ του Τορόντο, του Βανκούβερ, του Αμβούργου, της Νέας Υόρκης, του Σικάγο, του Σάο Πάολο, του Μουμπάι, της Στοκχόλμης, του Τόκιο, του Μπρισμπέιν στην Αυστραλία, του Auter Film στο Βελιγράδι, της Cinemanilla στις Φιλιππίνες, του Ντουβίλ στην Γαλλία, του Βίλνιους στη Λιθουανία, της Μινεάπολις, του CPH στην Δανία, της Σαρασότα στις ΗΠΑ, του Σαν Φρανσίσκο, του Σιάτλ, του Καρλόβι Βάρι, της Ιερουσαλήμ, των Νέων Οριζόντων και του Two Riversides στην Πολωνία, του Three Rivers στις ΗΠΑ, του Λιντς στην Αγγλία, της Σιγκαπούρης, κ.ά.
Στις 21 Φεβρουαρίου 2014 προβλήθηκε στις αίθουσες της Ταϊβάν και στη συνέχεια έχει προβληθεί στις αίθουσες της Γαλλίας, της Βραζιλίας, της Ιαπωνίας, κ.ά. Και μες στον Μάιο της Πορτογαλίας.
Στις ελληνικές αίθουσες θα προβάλλεται από τις 23 Απριλίου 2015, σε διανομή AMA Films.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Γεννήθηκε στη Μαλαισία το 1973. Ο Τσάι Μινγκ Λιανγκ θεωρείται ένας από τους πλέον δημοφιλείς κινηματογραφικούς σκηνοθέτες μιας νέας γενιάς που εμφανίστηκε στην Ταϊβάν.
Το 1994, η ταινία του Να ζήσει ο έρωτας τιμήθηκε με το Χρυσό Λιοντάρι Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ Βενετίας, δίνοντας του μια θέση στην παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα.
Όλες του οι ταινίες έχουν επιλεγεί και προβληθεί στα φεστιβάλ των Καννών, του Βερολίνου και της Βενετίας.
Το 2009, το Μουσείο του Λούβρου τον προσκάλεσε ώστε να φτιάξει την πρώτη ταινία μυθοπλασίας για τη συλλογή του Le Louvre s’offre aux cineastes. Το αποτέλεσμα ήταν η ταινία Face.
Το 2012, με την σειρά μικρού μήκους ταινιών No form, Walker, Sleepwalk, Diamond Sutra ενέπλεξε διαφορετικές πόλεις και διαφορετικά μέρη, συνδυάζοντας το σινεμά, την performance και το art installation, προσφέροντας κάτι πρωτοποριακό στην σύγχρονη τέχνη και λαμβάνοντας διθυραμβικές κριτικές.
Φιλμογραφία
1992 – Rebels of the Neon God
1994 – Να ζήσει ο έρωτας
1997 – The river (βραβεύθηκε με την Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου)
1998 – The hole (βραβεύθηκε με το βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ Καννών)
2001 – What time is it there? (βραβεύθηκε με τεχνικό βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών)
2002 – The Skywalk is gone
2003 – Goodbye, Dragon Inn (βραβεύθηκε με το βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ Βενετίας)
2004 – The wayward cloud (βραβεύθηκε με την Αργυρή Άρκτο, το βραβείο Alfred Bauer και το βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ Βερολίνου)
2006 – I don’t want to sleep alone (προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας)
2009 – Face (προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Καννών)
2013 – Αδέσποτα σκυλιά (βραβεύθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας)