ΑΕΝΑoΝ Χοροθέατρο: Ο Λαβύρινθος του χορού στο θέατρο Βασιλάκου

Το «Αέναον Χοροθέατρο» Daniel Lommel παρουσιάζει τη χοροθεατρική παράσταση «Ο Λαβύρινθος του Χορού» …

στο Θέατρο «Βασιλάκου» από την Τρίτη 12 Ιουνίου 2012.

«Ο Λαβύρινθος του Χορού» ανεβαίνει σε χορογραφίες Daniel Lommel για 3 (τρεις) παραστάσεις στις 12-13-14 Ιουνίου στο πλαίσιο του 11ου Φεστιβάλ Χορού του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων που πραγματοποιείται με τη υποστήριξη του ΥΠ.ΠΟ.Τ. και στη συνέχεια θα παρουσιαστεί για άλλες 4 (τέσσερεις) παραστάσεις, στις 21-22-23-24 Ιουνίου στον ίδιο χώρο, και θα μας ταξιδέψει με τις «Παραλλαγές Γκόλντμπεργκ» και το «Κοντσέρτο για 2 βιολιά και ορχήστρα σε ρε μινόρε BWV 1043» του Μπαχ και το «Μπολερό» του Ραβέλ ερμηνευμένο από την Φιλαρμονική της Βιέννης.

Αναλυτικά το Πρόγραμμα των επτά (7) παραστάσεων:

Τρίτη 12 Ιουνίου, ώρα 9.00 μμ.
Τετάρτη 13 Ιουνίου, ώρα 9.00 μμ.
Πέμπτη 14 Ιουνίου, ώρα 10.30 μμ.

Πέμπτη 21 Ιουνίου, ώρα 9.00 μμ.
Παρασκευή 22 Ιουνίου, ώρα 9.00 μμ.
Σάββατο 23 Ιουνίου, ώρα 9.00 μμ.
Κυριακή 24 Ιουνίου, ώρα 9.00 μμ.

Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ

«Ο κύκλος στον οποίο εγγράφεται ο λαβύρινθος συμβολίζει την ενότητα, την τελειότητα: παραπέμπει στην ολοκλήρωση της ζωής. Ο λαβύρινθος είναι λοιπόν μια αναπαράσταση της ίδιας της ζωής.

»Ο λαβύρινθος είναι και ένα αρχέτυπο της Γνώσης. Η διαδρομή του τοποθετείται ανάμεσα στα κέρατα του τέρατος που ο μυημένος πρέπει να αντιμετωπίσει. Η πορεία του είναι ένας δρόμος από δοκιμασίες που αντιστοιχούν σε μια συμβολική εικονογραφία μιας γέφυρας που πρέπει να διασχίσει. Αυτή η αρχετυπική γέφυρα στην μανιχαϊστική παράδοση διαχωρίζει δύο κόσμους, και το πέρασμα από τον έναν στον άλλον πραγματοποιείται χάρις σε αυτή την διαδρομή που ολοκληρώνεται με γνώμονα συγκεκριμένες στρατηγικές, όπου τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ο λαβύρινθος είναι επίσης σύμβολο του ταξιδιού, αντιπροσωπεύει ένα διαφορετικό ταξίδι ανάλογα με τον σκοπό του: να τον διασχίσει κανείς ή να βρει το κέντρο του. Στην πρώτη περίπτωση, η δοκιμασία είναι μία και μοναδική (το τελευταίο ταξίδι του ανθρώπου προς τον θάνατο, ή το πέρασμα στο επέκεινα). Στη δεύτερη περίπτωση, η δοκιμασία μπορεί να είναι διπλή και τριπλή, γιατί αφού φτάσει κανείς στο κέντρο, πρέπει να μπορέσει να ξαναβγεί. Είναι και η εικόνα του ατόμου που περνάει μια δοκιμασία (φυσική, ψυχολογική…) και που πρέπει να θυσιάσει ένα μέρος του εαυτού του για να επιβιώσει. Αυτός που τα καταφέρνει γίνεται ένας μυημένος. Εισέρχεται σε μια νέα ζωή.  Το ενώπιος ενωπίω με τον θάνατο επιτρέπει στο άτομο την αναγέννησή του.

»Σε αντίθεση με μια τρέχουσα παρεξήγηση, ο λαβύρινθος δεν είναι ένας δαίδαλος, είναι μονόδρομος. Δεν χάνεται κανείς, αντιθέτως, βρίσκει τον δρόμο του. Ο λαβύρινθος συμβολίζει τον δρόμο που ακολούθησε ο Θησέας, οδηγούμενος από τον μίτο της Αριάδνης, και ο οποίος τον έβγαλε έξω από τον δαίδαλο ξεκινώντας από το κέντρο του. Αυτό που προβληματίζει είναι ότι κανείς δεν συμφωνεί για το τι θα μπορούσε να είναι ο δαίδαλος και το σχήμα του.

«Αν ο κλασικός λαβύρινθος ξετυλιγόταν, θα είχαμε ένα μοναδικό μίτο: ο μύθος του μίτου της Αριάδνης είναι παράξενος, σαν να χρειαζόταν ένα νήμα για να προσανατολιστεί κανείς στον κλασικό λαβύρινθο».

»Ο μύθος του λαβύρινθου είναι μια διπλή αναπαράσταση του ανθρώπου και της κατάστασής του: συμβολίζει τον άνθρωπο που χάνεται στην προσπάθειά του να γνωρίσει τον εαυτό του. Συμβολίζει την ανθρώπινη ψυχή σε όλη της την συνθετότητα, στην βαθύτερη σύστασή της που περιέχει και το κακό (έτσι μπορεί να ερμηνευτεί η εικόνα της τερατώδους ύπαρξης που είναι ο Μινώταυρος που βρίσκεται έγκλειστος στην καρδιά του λαβυρίνθου). Ο λαβύρινθος συμβολίζει επίσης τον άνθρωπο απέναντι στο σύμπαν: χαμένος, μη ξέροντας από πού προέρχεται, που βρίσκεται, που πάει, και που προσπαθεί να βγει από αυτήν την κατάσταση, δηλαδή, να βρει απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει.

»Ο λαβύρινθος είναι λοιπόν μια μεταφορά για την έννοια της ζωής.  Το πέταγμα του Δαίδαλου και του Ίκαρου μπορεί να συμβολίζει την εξύψωση του πνεύματος προς τη γνώση ή της ψυχής προς την πνευματικότητα, που επιτρέπει να αποδράσει κανείς από τον περιορισμό και τον παραλογισμό της ανθρώπινης κατάστασης.

»Μάλιστα, για τους Αιγύπτιους, σημαντικότερο ήταν να φτάσει κανείς στο κέντρο, ενώ για τους Έλληνες το σημαντικό ήταν να επιστρέψει από αυτό.

»Κατά μια γενική έννοια, η μουσική του Bach μπορεί να θυμίζει μια λαβυρινθική κατασκευή».
 «Ο Λαβύρινθος του Χορού»

Χορογραφία: Daniel Lommel
Μουσική:
Johann Sebastian Bach

«Παραλλαγές Γκόλντμπεργκ»:
Aria & Variato 1
Variato 15
Variato 22
Variato 27
Variato 30 Quodlibet
«Κοντσέρτο για 2 βιολιά και ορχήστρα σε ρε μινόρε BWV 1043»
Maurice Ravel
«Μπολερό»
(από την Φιλαρμονική της Βιέννης)
Κοστούμια: Ανδρέας Κοντέλλης
Φωτισμοί: Daniel Lommel
Χορεύουν:
Θανάσης Σολωμός, Μανώλης Κοπανάκης, Δήμητρα Αντωνάκη, Φωτεινή Ασημακοπούλου, Ελένη Γιαννούδη, Φιλίτσα Θωμοπούλου, Έλενα Κέκου, Έλενα Κοντογόνη, Αυγή Παναγιωτοπούλου, Εύα Παγουλάτου, Αγγέλα Πατσέλη, Βιβή Σταμούλη, Αριάδνη Φιλιππάκη, Έλενα Τσουκαλά.
ΑΕΝΑΟΝ  Χοροθέατρο

Το “ΑΕΝΑΟΝ Χοροθέατρο” δημιουργήθηκε το 1980, από τον Ντανιέλ Λομμέλ με την υποστήριξη Ελλήνων καλλιτεχνών. Με τη συνεργασία του Μίνου Βολανάκη, η πρώτη παράσταση της ομάδας πραγματοποιήθηκε στα Νταμάρια των Βράχων του Βύρωνα.  Το 1982, με την υποστήριξη της Μελίνας Μερκούρη, ενσωματώθηκε στο δυναμικό του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.

Από το 1990 έως το 2002, το ΑΕΝΑΟΝ Χοροθέατρο, που όλα τα χρόνια διατήρησε το Ελληνικό του όνομα, παρουσίασε πολλά έργα (65) με έδρα τη Γαλλία, 12 από τα οποία είναι συνεργασία γνωστών Ελλήνων ποιητών, μουσικών και χορευτών.  Έχει επανειλημμένως παρουσιάσει στα πλαίσια του Φεστιβάλ Κορέζ στην πόλη Μπουρζ και σε περιοδείες στην Ευρώπη (Βέλγιο, Ισλανδία, Γαλλία, Ιταλία κ.α.) έργα με ελληνικά θέματα, προβάλλοντας τον ελληνικό πολιτισμό και Έλληνες λόγιους και καλλιτέχνες -ποιητές, χορευτές, ηθοποιούς κ.ά.- στο εξωτερικό.

Με έδρα πλέον από 2002 στην Αθήνα, φιλοδοξεί στις μελλοντικές ανταλλαγές και την προβολή του ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό. Μέχρι σήμερα, το «Αέναον Χοροθέατρο» έχει στο ενεργητικό του μια πλούσια δημιουργική πορεία με τουλάχιστον 700 παραστάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Ντανιέλ Λομμέλ (Daniel Lommel)

Χορογράφος

Ο χρόνος έχει τοποθετήσει τον Γάλλο Ντανιέλ Λομμέλ στο πάνθεον των 10 καλύτερων χορευτών του κόσμου. Σολίστας και καλλιτεχνικός συνδιευθυντής στο «Μπαλέτο του 20ου αιώνα» του Μορίς Μπεζάρ, χόρεψε με σπουδαίους χορευτές όπως ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ.

Είχε προσκληθεί από τα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης και της Αμερικής και είχε χορέψει με τους πλέον φημισμένους καλλιτέχνες. Έμεινε όμως στη Θεσσαλονίκη. Είχε έρθει στην Ελλάδα το 1980 για ένα σεμινάριο έντεκα ημερών και τελικά έμεινε για δέκα ολόκληρα χρόνια.  Ο ίδιος έλεγε «άπλωσα σχοινιά από καμπαναριό σε καμπαναριό, γιρλάντες από παράθυρο σε παράθυρο, χρυσές αλυσίδες από αστέρι σε αστέρι και χορεύω».

Το 1980 δημιούργησε το «Αέναον Χοροθέατρο» που γρήγορα ενσωματώθηκε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.  ‘Συναντά’ τον Μ. Βολανάκη και τον Γ. Χατζηδάκη. Το 1981 συναντά τη Μ. Μερκούρη που του προσφέρει τη διεύθυνση του χορού στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, όπου και δημιουργεί 48 έργα.

Η περιπέτεια ξεκινούσε.  Και η συνέχεια έφερε: «Χιουμορέσκ» (1982), «Νυφιάτικο Κρεβάτι» (θεατρικό 1982), «Επεισόδια»-«Σουίτα για Κορμιά και Κλαβιέ», «Ιν Μεμόριουμ», «Ταξείδι», «Ωδή», «Γη», «Ονειρο» (1982), «Μπαλετομανία Α», «Κλασσικοκωμικοδουριόζο», «Ιστορία Χωρίς Λόγια», «Λύτρωση», «Ρυθμοί», «Ντεβερτιμέντο», «Μια Φλόγα που Θυμάται Σωστά» (1983), «Φάσμα», «Οι Καιροί της Άνοιξης», «Τα Μυστήρια του Άττη» (1984), «Αφιέρωμα στην Άνοιξη», «Οι Καιροί της Άνοιξης», «Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης», «Ιδέ ο Άνθρωπος» (1985), «Το Πλοίο των Τρελών» (1986), «Εικαστικά Παιχνίδια» (1987), «Φιλοξενία», «Ρωμιοσύνη» , «Η Ανθρώπινη μοίρα» , «Οι Γερόντισσες και η Θάλασσα», «Οι Τρεις Σωματοφύλακες» (1987), «Το Μεθυσμένο Καράβι ή Αρθούρος Ρεμπώ» (1988).

Ο Ντανιέλ Λομμέλ υποστηρίζει με πάθος ότι «η τέχνη είναι μια λειτουργία και δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν είμαστε άνθρωποι εμείς. Είμαστε στο περιθώριο.  Έτσι κι αλλιώς όταν χορεύουμε δεν μιλάμε.  Κι όπως λέει κάποιο αιγυπτιακό ρητό ‘ο χορός αρχίζει εκεί που σταματάει ο λόγος’».  Κι όταν ένιωθε ότι πιεζόταν, απαντούσε με την εξομολόγηση του χορευτή: «To εφήμερο του χορευτή είναι ακριβώς η αλήθεια του: το γεγονός ότι ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι εκείνο που δεν μπορείς να περιορίσεις.  Ο χορευτής και ο χορός είναι η σωματική προέκταση της ψυχή μας σε όλη την κινητικότητά της.  Δεν υπάρχει τρόπος να καθηλώσεις ούτε την ψυχή, ούτε τον χορευτή με κανένα μέσο.  Ούτε καν με φιλμ, αφού το φιλμ δεν αποτυπώνει παρά το περιτύλιγμα της ψυχής μας σε ταινία».

Το 1990 ο Λομμέλ επέστρεψε στη Γαλλία και δίδαξε κλασικό μπαλέτο και αρχαίο δράμα στο Κρατικό Ωδείο της Τουλούζης και στο Κέντρο Χορογραφίας του Ζοζέφ Ρουσίλλιο, συνεχίζοντας πάντα τις χορογραφικές του δημιουργίες.  Το 1996 ανέλαβε τη διεύθυνση του σχήματος χορού της Κρατικής Σχολής Χορού της Μπουρζ και την καλλιτεχνική διεύθυνση του ομώνυμου φεστιβάλ.  Από το 1990 μέχρι το 2002, το ‘Αέναον Χοροθέατρο’ του Ντ. Λομμέλ παρουσιάζει 65 έργα στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ωστόσο, η Ελλάδα τον ξανατράβηξε πίσω.  Αυτή τη φορά την τύχη είχε η Αθήνα.  Όπου και αν βρεθεί, όμως, αυτό που δεν αλλάζει είναι η μαγεία που σκορπά με τις δημιουργίες του.  Τον Οκτώβριο του 2003, τιμήθηκε σε ειδική εκδήλωση που διοργανώθηκε Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης, από το Υπουργείο Πολιτισμού στο πλαίσιο του προγράμματος «Επικράτεια Πολιτισμού», τον Οργανισμό Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας και την ομάδα «ΝέΗΛΥΣ», στο πλαίσιο του «Φεστιβάλ Χορευτικών Σχημάτων» το οποίο ήταν αφιερωμένο στον κορυφαίο χορευτή.