Ένα αξιόλογο νεοελληνικό κείμενο που μιλάει για τη μεταβλητότητα όλων αυτών που ορίζουν τα ανθρώπινα. Συναισθήματα, σκέψεις, αναμνήσεις, ανταγωνισμοί, ιδεοληψίες, ψυχαναγκασμοί που ανά πάσα στιγμή ανατρέπουν και ανατρέπονται. Η κατά το δοκούν διαφοροποίηση και προσαρμοστικότητα του ανθρώπινου δυναμικού υποθάλπει μια σκληρή διαλεκτική απέναντι στη ζωή. Και αυτό από μόνο του είναι τουλάχιστον τραγικό ή και ελπιδοφόρο.
Υπόθεση
Η επεισοδιακή συνάντηση δύο αδελφών, της Έντας και της Νόρας, μετά από πολλά χρόνια, είναι η βάση του θεματικού ιστού. Αφορμή, ένας θάνατος και μια απροσδόκητη κληρονομιά. Η ρήξη είναι αναπόφευκτη, η διγλωσσία, οι παγίδες, οι ενοχές και η καχυποψία εμποδίζουν την ειλικρινή επικοινωνία. Έτσι αρχίζει ένα ανελέητο παιχνίδι μεταξύ τους, με κανόνες γνώριμους από παλιά, με μυστικά, ψέμματα, ίντριγκες, μπρίο και υπεκφυγές. Σημείο αναφοράς η αθωότητα και η ξεγνοιασιά της παιδικότητας τους, το δέσιμο και οι κοινές μνήμες. Δηλαδή ένα συμπαγές, καλά δομημένο υλικό, που είναι ικανό να διαλευκάνει το τραγελαφικό κλίμα που διαμόρφωσαν οι ιδιόρρυθμες αδελφές. Η ματαιοδοξία τους δεν είναι πλέον βιώσιμη, αφού η εκκεντρικότητα που τις διακρίνει αποδεικνύεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό, απλή αερολογία. Ο διάχυτος σνομπισμός και οι ναρκισίστικες εκδηλώσεις, υποχωρούν μπροστά στο κοινό όφελος που φέρνει ο μεταξύ τους χρησιμοθηρικός συμβιβασμός.
Σκηνοθεσία
Η γραμμή που ακολουθήθηκε τονίζει την ανάγκη της συνύπαρξης, παρότι το όλο περιβάλλον συνηγορεί για το αντίθετο. Τη συγκρουσιακή συνθήκη ανάμεσα στις δύο αδελφές, ο Μανόλης Δούνιας διαχειρίζεται εύστοχα, χρησιμοποιώντας στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ. Πικρό χιούμορ, άμυνες και αντιστάσεις μπροστά στην αλήθεια, συνθέτουν τη βάση της δράσης, με ένα λόγο άμεσο και ωμό. Η έκφραση διαφοροποιείται ανάλογα με τη σημειολογία του «αέρα» που με το δαιμονικό του εύρος, επηρεάζει, κατευθύνει, συνθλίβει. Η συνείδηση της θνητότητας και του αναπόδραστου φθαρτού, οδηγούν σε μια λογική, σίγουρα εξυπηρετική μιας στρυφνής παραξενιάς που μόνο μίσος και ψέμματα αναπαρήγαγε. Η δραματική «κίνηση», τεκνοποιεί στοιχεία γκροτέσκο που εν τέλει παραπέμπουν στην κλιμακούμενη απαξίωση του «εγώ».
Ερμηνείες
Η Όλια Λαζαρίδου και η Ναταλία Τσαλίκη, βρίσκονται για πρώτη φορά μαζί στη σκηνή. Συνδυασμός θεατρικά γοητευτικός, ποιοτικά καλαίσθητος. Το ταλέντο και ο σεβασμός στο ρόλο, δυναμιτίζουν την ατμόσφαιρα, δείχνοντας ολοφάνερα το δικαίωμα στην επιλογή, κόντρα σε έναν αέρα που ευελπιστεί να τα σαρώσει όλα. Οι θυμοί και οι εκρήξεις κρύβουν όσο γίνεται την πίκρα, τη μοναξιά, τις χρεωκοπημένες προσδοκίες και τα διαψευσμένα όνειρα. Αυτό το θεατρικό καθεστώς, υπηρετείται αριστοτεχνικά από το ικανότατο υποκριτικά δίδυμο. Οι δύο σπουδαίες ηθοποιοί ιχνογραφούν και την πολιτική διάσταση του έργου, καθώς αποφασίζουν κόντρα στο θλιβερό παρελθόν να κτίσουν ένα διαφορετικό μέλλον.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Συντελεστές
Συμπαθητικά σκηνικά και ταιριαστά κοστούμια από τον Άγγελο Μέντη. Οι διακοσμητικές γάτες που αποτελούν σημαντικό μέρος του σκηνικού, συμπληρώνουν το αλλόκοτο ατμοσφαιρικό περιβάλλον. Σωστοί φωτισμοί από τον Νίκο Βλασόπουλο και πρωτότυπη σύνθεση τραγουδιού από τον Φοίβο Δεληβοριά. Με μία συνολική ματιά έχουμε να κάνουμε με μία προσεγμένη παραγωγή.
Αξιολόγηση παράστασης
Ο «Αέρας», του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, είναι μία γλυκόπικρη κωμωδία, όπου η ανάγκη για αυτοδικαίωση μεταποιείται σε επιλογή συμφιλίωσης.Ένα αιχμηρό έργο που αγγίζει το νευραλγικό ζήτημα των ανθρώπινων επαφών, με ιδιαίτερο δραματικό ύφος και χιούμορ. Καθαίρει ο χαρακτήρας του δυνατού «αέρα» που συμβολίζει το μέτρο αξιολόγησης της κάθε βεβαιότητας και απολυμαίνει το ταραχώδες και πληθωρικό τοξικό τοπίο.
Διαβάστε επίσης:
Αέρας, του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης
Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης: Οι δύο ιδιόρρυθμες ηρωίδες του «Αέρα»