Το αφιέρωμα θα πλαισιωθεί με ειδική προβολή. παρουσία του Haden Guest, Διευθυντή του Harvard Film Archive. Εισαγωγή από τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή της documenta 14, Adam Szymczyk και την Γεν. Γραμ. ΔΣ της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, Μαρία Κομνηνού.
H Anne Charlotte Robertson (1949–2012) με μια Super 8 κάμερα και ιδιαίτερα έντονη αυτογνωσία, δημιούργησε ένα ρηξικέλευθα προσωπικό σινεμά σε πρώτο πρόσωπο. Παρότι αναγνωρίστηκε και καταξιώθηκε ως καλλιτέχνιδα κατά τη διάρκεια της ζωής της, μόλις σήμερα εκτιμάται επιτέλους ως μια επιδραστική πρωτοπόρος του κινηματογράφου σε μορφή ημερολογίου, είδος που είχε σημειώσει ήδη μεγάλη άνθηση στην περιοχή της Βοστόνης και του Κέμπριτζ και ήταν γνωστό χάρη στο έργο των Ed Pincus και Ross McElwee.
Το πρώτο από τα δύο αφιερώματα στη Robertson στο πλαίσιο της documenta 14 συνδυάζει μικρού μήκους έργα της που προβάλλονται σπάνια, όπως το Spirit of ’76, με τρία κεφάλαια από το Five Year Diary, ένα εκ των οποίων είναι το εμβληματικό Reel 22: A Short Love Affair (And) Going Crazy (1982) [Μπομπίνα 22: Μια σύντομη ερωτική ιστορία (και) η τρέλα (1982)], που πλέον περιλαμβάνει τη μαγνητοσκοπημένη αφήγηση της Robertson και την επιπρόσθετη μουσική, καθώς επίσης ένα δεύτερο voice-over που έχει προστεθεί από το Κινηματογραφικό Αρχείο του Χάρβαρντ (Harvard Film Archive), το μοναδικό αποθετήριο όπου φυλάσσονται οι ταινίες, και το αρχείο της Robertson, επιφορτισμένο πλέον με τη διατήρηση των ταινιών και της κληρονομιάς της.
Ο Haden Guest, διευθυντής του Harvard Film Archive, γράφει για το έργο της: «Όταν επλήγη από ψυχική νόσο, η Robertson ανακάλυψε μια ζωτική μορφή αυτοθεραπείας στην ημερολογιακή κινηματογραφική πρακτική, την οποία επινόησε και τελειοποίησε στο αριστούργημά της με τίτλο Five Year Diary (1981–1997) [Ημερολόγιο πέντε ετών (1981–1997)], που διαρθρώνεται σε ογδόντα ένα μεμονωμένα κεφάλαια, ή “μπομπίνες”, τα οποία συνιστούν ένα κράμα τολμηρών πειραματισμών, αυτοσαρκαστικού χιούμορ και ακατέργαστου συναισθήματος το οποίο μεταμορφώνεται σε συγκινητικό αλλά λυρικό χρονικό μιας δύσκολης ζωής που ήταν συχνά οδυνηρή. Η ταινία επιφέρει την κάθαρση και συγκλονίζει. Tραχιά και συγκινητική, με αφοπλιστικό χιούμορ και πνεύμα διαλογισμού, παρουσιάζει μια εξαιρετικά ειλικρινή και αποκαλυπτική αυτοπροσωπογραφία μιας καλλιτέχνιδας και γυναίκας η οποία προσπαθεί να καταλάβει τους κατακλυσμιαίους πόθους και τις σκοτεινές σκιές που σφράγισαν τον κόσμο της. […]
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το μοναδικό όραμα και η δέσμευση της Robertson στον ανεξάρτητο –με την πλήρη και απόλυτη έννοια– κινηματογράφο είναι άμεσα αντιληπτά από τα πρώτα έργα που γύρισε πριν ακόμη εγγραφεί στο Κολέγιο Τεχνών της Μασαχουσέτης, από όπου έλαβε το πτυχίο της (MFA) το 1985. Ήδη, σε πρώιμα έργα της όπως το Spirit of ’76 (Το πνεύμα του ’76), ο οξύτατος αυτοσαρκασμός, το ανατρεπτικό χιούμορ και η εμμονική προσοχή στη λεπτομέρεια και την υφή είχαν αρχίσει να αποτελούν σημαντικά στοιχεία που έγιναν σήμα κατατεθέν των μεταγενέστερων ταινιών της. Στο τολμηρότατο avant-garde πρόγραμμα Κινηματογράφου/Βίντεο της σχολής της, η Robertson βρήκε έναν σημαντικό μέντορα στο πρόσωπο του καθηγητή Saul Levine, ο οποίος επηρέασε με σαφή τρόπο την τεχνοτροπία της, ως ημερολογιογράφος και ακτιβιστής που χρησιμοποιούσε κάμερα Super 8, γρήγορο μοντάζ με ομοβροντίες σκηνών και εμμονή με το φως.
Χάρη στην εμπειρία της στο Κολέγιο Τεχνών της Μασαχουσέτης, η Robertson κατάφερε να εμβαθύνει στο τολμηρά πειραματικό και καλλιτεχνικό σινεμά, εγκαινιάζοντας έναν δυναμικό και σημαντικό διάλογο με το έργο πολλών σύγχρονων και πρωτοποριακών κινηματογραφιστών. Κατά συνέπεια, ο τρόπος που χρησιμοποίησε την τεχνική stop-motion animation και τον επιτελεστικό εαυτό της ως «σταρ» θα πρέπει να εξεταστούν σε συσχετισμό με το έργο των Marie Menken, Andy Warhol και Luther Price, ο οποίος ήταν επίσης απόφοιτος της ίδιας σχολής».
