Η NEW STAR διοργανώνει στο “STUDIO new star art cinema” ένα αφιέρωμα τιμής στα 43 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ, από τις 8 έως 14 Σεπτεμβρίου 2016.
H ιστορία είναι δική μας. Γράφεται από τους λαούς. H πρόοδος της κοινωνίας δεν σταματά με εγκλήματα. – ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ
«Aς μάθουμε να ζούμε μ’ αυτούς που μας λείπουν επειδή αποτελούν κομμάτι μας, επειδή ξέρουμε γιατί μας λείπουν, κι επειδή την απουσία τους την αναπληρώνουμε με καμάρι.» – ΛOYIΣ ΣEΠOYΛBEΔA
Το αφιέρωμα για τα 43 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ είναι μια μία ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την ιστορία της Χιλής μέσα από πραγματικά ντοκουμέντα, μία ευκαιρία να κατανοήσουμε το μεγαλείο ενός ξεχωριστού ηγέτη. Μία ευκαιρία να δούμε την αλήθεια της δικής μας πραγματικότητας μέσα από τα βιώματα άλλων λαών, να ξαναρχίσουμε να κουβεντιάζουμε πολιτικά μέσα και έξω από τους κινηματογράφους. Μία ευκαιρία για πραγματική γνώση και ψυχαγωγία.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ελάχιστα μέτρα φιλμ και κάποιες φωτογραφίες έχουν απομείνει από τα γεγονότα του πρωινού της 11ης Σεπτεμβρίου του 1973 στο Σαντιάγκο της Χιλής. Ήταν η πρώτη ημέρα μιας 17χρονης φασιστικής δικτατορίας, που φυλάκισε, βασάνισε και δολοφόνησε χιλιάδες Χιλιανούς (και όχι μόνο). Ήταν η τελευταία μέρα ενός ονείρου που συνήγειρε για 3 χρόνια τον λαό της Λατινοαμερικάνικης χώρας (λίγες μέρες μετά, ο Πάμπλο Νερούδα πέθανε κι ο Βίκτωρ Χάρα ξεψύχησε στα χέρια των βασανιστών). Ήταν η ημέρα του μαρτυρίου, του θανάτου και του περάσματος στον χώρο του μύθου του Προέδρου της Χιλιανής Δημοκρατίας, του γιατρού Σαλβαδόρ Αλιέντε.
Ο ιδρυτής και Πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Χιλής, από την αρχή της πολιτικής του δράσης επιχείρησε το αδιανόητο. Στα χρόνια του ψυχρού (αν και για την Λατινοαμερικάνικη ήπειρο ο όρος είναι μάλλον μετριοπαθής) πολέμου, με τις ΗΠΑ να ελέγχουν τις κυβερνήσεις ανδρείκελα των Νοτιοαμερικάνικων κρατών, τις πολυεθνικές να απομυζούν τον πλούτο τους, με την πλήρη εξάρτηση των οικονομιών από τις Αμερικανικές τράπεζες, με το προηγούμενο της Κουβανικής Επανάστασης να έχει ενεργοποιήσει τα πιο αντιδραστικά αντανακλαστικά των ιμπεριαλιστών σε οποιαδήποτε κίνηση αριστερού χαρακτήρα, με τους αξιωματούχους των Εθνικών ενόπλων δυνάμεων να εκπαιδεύονται στα γνωστά αμερικανικά σχολεία, με όλους τους Κρατικούς φορείς διαβρωμένους από τις λογής μυστικές υπηρεσίες, ο Αλιέντε, δηλωμένος Μαρξιστής, επιχειρεί να καταλάβει την εξουσία και να εφαρμόσει πρόγραμμα ανακατανομής του πλούτου, εθνικής ανεξαρτησίας, εθνικοποίησης των μεγαλύτερων βιομηχανιών, ακολουθώντας με θρησκευτικό φανατισμό τους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού, αποσκοπώντας να πείσει την πλειοψηφία των Χιλιανών ψηφοφόρων. Θα αποτύχει το 1958, το 1964, μέσα σε ένα κλίμα μαζικής υστερικής προπαγάνδας εκπορευόμενης και αδρά αμειβόμενης από τα Αμερικανικά κέντρα, ώσπου, το 1970 θα κερδίσει με την Λαϊκή Ενότητα, συμπράττοντας με το Κομουνιστικό Κόμμα και άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις.
Όπως αναφέρει και ο Γουίλιαμ Μπλαμ, “οι ΗΠΑ ανακάλυψαν ότι υπάρχει κάτι χειρότερο από έναν Μαρξιστή στην εξουσία. Ένας εκλεγμένος Μαρξιστής στην εξουσία”. Η αντίδραση είναι λυσσαλέα. Εν ολίγοις, κατά τη διάρκεια της τριετίας Αλιέντε, όλες οι πρακτικές ανατροπής μιας εκλεγμένης κυβέρνησης, εκτός από αυτήν της απ’ ευθείας στρατιωτικής εισβολής, εφαρμόστηκαν από τις ΗΠΑ. Κι ο Αλιέντε φυσικά το γνώριζε και παρέμεινε σχεδόν εμμονοληπτικά πιστός στην πολιτική του, ακολουθώντας χωρίς παρέκκλιση το σύνταγμα, τους νόμους, τις δημοκρατικές αρχές. Μια στάση που θα ακολουθήσει, αυτοκτονικά, ακόμα και την ύστατη στιγμή.
Το αφιέρωμα που τιμά τα 43 χρόνια από το θάνατο του Σαλβαδόρ Αλιέντε δεν είναι η περιγραφή μιας εποποιίας, δεν είναι ένας μίζερος επικήδειος. Είναι σπαράγματα μνήμης, από μια ευγενική παρουσία που έμελλε να μαρτυρήσει για να περάσει στον μύθο, μια μελαγχολική αλλά επ’ ουδενί θλιβερή επιστροφή στις μέρες του βιωμένου ονείρου.
Ο Αλιέντε τέλειωσε τη ζωή του, συνδυάζοντας το πολιτικό “θέλω” με το ηθικό “πρέπει”. Καθώς η έννοια “πολιτικός πολιτισμός” έχει γίνει πια του συρμού, μπορούμε ξανά να γνωρίσουμε αυτόν τον μοναδικό άνθρωπο, που εκφράζει όσο κανείς, αυτές τις δυο, γι αυτόν, ταυτόσημες αρχές (“πολιτική” – “πολιτισμός”), που τις τήρησε “επί ποινή θανάτου”.
Έχουμε τη δυνατότητα να (ξανα)γνωρίσουμε μια επί της ουσίας πολιτική οντότητα, που κατάφερε να διεγείρει τα βαθύτερα (όσο και βασικά) ανθρώπινα αισθήματα, που κατόρθωσε να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Έχουμε τη δυνατότητα να (ξανα)ζήσουμε έναν άνθρωπο.
Έχουμε τη δυνατότητα να (ξανα)σκεφθούμε το πώς βιώνεται ένα όνειρο (όσο αυτό κρατήσει, να γίνουμε “Για μια στιγμή , Εμείς”).
Έχουμε τη δυνατότητα να (ξανα)θυμηθούμε πως “Οι μύλοι της Ιστορίας αλέθουν αργά, μα αλέθουν σωστά”.
“Δεν θα παραιτηθώ! Eίναι μια ιστορική στιγμή και θα πληρώσω με τη ζωή μου την αφοσίωση του λαού μου. Eίμαι βέβαιος, πως οι σπόροι φυτεύτηκαν στις αξίες. Όμως ούτε το έγκλημα ούτε η βία μπορούν να διακόψουν την κοινωνική εξέλιξη. H Iστορία είναι δική μας, η Iστορία γράφεται από τους λαούς. Συνειδήσεις εκατομμυρίων Xιλιανών, θα καρπίσουν.” – ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ
“Aπευθύνομαι στους νέους της Xιλής, σ’αυτούς που μετέφεραν τη χαρά τους και το αγωνιστικό πνεύμα. Mιλάω στους ανθρώπους, στους εργάτες, στους αγρότες, στους διανοούμενους. Σ’ αυτούς που πρόκειται να διωχθούν, γιατί ο φασισμός εδώ και λίγες ώρες είναι παρών. O λαός πρέπει να αμυνθεί, όχι να θυσιαστεί. Nα αρνηθεί την υποταγή, την ταπείνωση, την απώλεια των ηθικών αξιών. “ – ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ
ΘΑ ΠΡΟΒΛΗΘΟΥΝ ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ:
1) “MACHUCA” του ANDRES WOOD Χιλή, 2004
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ στις 18.00
Χιλή, 1973. Ο Ινφάντε κι ο Ματσούκα ζουν στο Σαντιάγκο, δυο εντεκάχρονα αγόρια από δυο κόσμους που χωρίζονται από ένα αόρατο κι όμως αδιαπέραστο τοίχος. Ο Ινφάντε ζει στην πλούσια καθωσπρέπει συνοικία, ο Ματσούκα στην τενεκεδούπολη λίγα τετράγωνα μακριά. Είναι μια εποχή, που κάποιοι, εμπνευσμένοι από την επαναστατική αύρα των ημερών, προσπαθούν να γκρεμίσουν τις διαχωριστικές γραμμές που χωρίζουν τους ανθρώπους.
Ένας απ’ αυτούς τους αισιόδοξους οραματιστές είναι κι ο Πατήρ Μάκενρω, ο διευθυντής ενός ιδιωτικού εκκλησιαστικού σχολείου. Με την υποστήριξη των γονιών των μαθητών του, δέχεται στο επιλεκτικό σχολείο του και παιδιά από πάμπτωχες οικογένειες της τενεκεδούπολης. Είναι αποφασισμένος να διδάξει στους μαθητές τον σεβασμό προς τον άνθρωπο. Ο Ματσούκα κι ο Ινφάντε βρίσκονται στην ίδια τάξη. Η φιλία τους θα τους οδηγήσει σε συναρπαστικές ανακαλύψεις και εκπλήξεις.
Όμως, αυτή η προσπάθεια ενοποίησης των δυο κόσμων, πέρα από τα πρακτικά της προβλήματα, έρχεται αντιμέτωπη και με την ανοιχτή κοινωνική σύγκρουση που συνταράζει την Χιλιανή κοινωνία…
2) “ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ” των ΧΑΪΝΟΦΣΚΙ – ΣΟΪΜΑΝ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ στις 20.00
Ένα ντοκιμαντέρ για το πραξικόπημα του Αουγκούστο Πινοσέτ εναντίον του προέδρου της Χιλής, Σαλβαδόρ Αλιέντε τον Σεπτέμβριο του 1973.
Ένας στοχασμός καρτεσιανής διαύγειας πάνω στο θέμα «βιασμός της Ιστορίας με τη μέθοδο της μη-βίας».
«Το Λευκό Πραξικόπημα» είναι ένα φιλμ-μοντέλο για το πώς μπορεί να φτιάξει κάποιος ταινίες ολοκάθαρα μπρεχτικές.
3) “ΑΛΙΕΝΤΕ” του ΠΑΤΡΙΣΟ ΓΚΟΥΣΜΑΝ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ στις 21.30
Το ντοκιμαντέρ του Πατρίσο Γκουσμάν “Σαλβαδόρ Αλέντε”, έρχεται να μας θυμίσει εκείνα τα γεγονότα και να αποτίσει ένα φόρο τιμής σε έναν αγωνιστή που έπεσε θύμας ενός αμερικανοκίνητου στρατιωτικού πραξικοπήματος, στο οποίο ηγήθηκε ο στρατηγός Αουγκούστο Πινοσέτ. Ο Πατρίσιο Γκουσμάν αποτυπώνει στην ταινία του όλη την πορεία του Αλιέντε προς την εξουσία, τα χρόνια της προεδρίας του, το αιματοβαμμένο πραξικόπημα. Οι εικόνες της ιστορίας περνούν μπροστά από τα μάτια μας, συγκινούν και οργίζουν. Ο Αλιέντε μιλά στο λαό, ο λαός διαδηλώνει στους δρόμους, ο Αλιέντε με το Φινντέλ Κάστρο, εκλογές, πανηγυρισμοί, όνειρα, ελπίδες. Ο Γκουσμάν συνθέτει τις ψηφίδες, τις κάνει ταινία, ένα ντοκιμαντέρ εξαιρετικό, ένα ντοκιμαντέρ γεμάτο δύναμη και παλμό.