Το Perpignan Festival είναι το μεγαλύτερο και πιο γνωστό Φεστιβάλ φωτοειδησεογραφίας στον κόσμο. Διεξάγεται στο Perpignan της …
Νότιας Γαλλίας εδώ και 20 χρόνια από τον ίδιο διοργανωτή και Καλλιτεχνικό Διευθυντή, τον Jean Francois Leroy. Έχει εκθεσιακό και εμπορικό χαρακτήρα: περιλαμβάνει προβολές φωτογραφιών και εκθέσεις καθώς και συναντήσεις επαγγελματιών των ΜΜΕ από όλον τον κόσμο (δημοσιογράφους, αρχισυντάκτες, photo editors, πρακτορεία φωτογραφίας και φωτογράφους).
Το αφιέρωμα περιλαμβάνει:
΄Εκθεση φωτογραφιας του Rémi Ochlik / IP3 Press
2004-2012
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Άνοιξη 2004. Ο Mark Grosset, διευθυντής της σχολής Icart-Photo, μας καλεί να γνωρίσουμε το έργο ενός από τους μαθητές του στα πλαίσια της εργασίας του για το τέλος της ακαδημαϊκής χρονιάς: Αϊτή. Καταπληκτική!
Αν και πρώτη απόπειρα, είναι ένα ώριμο έργο το οποίο προβλήθηκε στο Campo Santo την τελευταία μέρα του φεστιβάλ αποδεικνύοντας ότι το φωτορεπορτάζ είναι επίκαιρο. Ακολούθησε το Κονγκό, η Αϊτή ξανά, καθώς και η Τυνησία, Αίγυπτος και Λιβύη. Ο Rémi Ochlik ακολουθούσε την Αραβική Άνοιξη.
Στις 22 Φεβρουαρίου, η πορεία του διακόπηκε αναπάντεχα. Χτυπήθηκε κατά τη διάρκεια βομβαρδισμού του καθεστώτος του Bashar el-Assad στην πόλη Homs. Μαζί του ήταν και η Marie Colvin των Sunday Times.
Στις 22 Φεβρουαρίου, το φωτορεπορτάζ έχασε μια από τις πιο ελπιδοφόρες μορφές του και τώρα του αφιερώνουμε – δικαίως – αυτή την έκθεση.
«Χειρότερα και από τα ναρκωτικά, ή οι αναμνήσεις ενός νεαρού ρεπόρτερ.»
¨Το 4×4 όχημα κατευθύνεται αναπόφευκτα προς το μπλόκο. Προσευχόμαστε ότι μπορούν να διαβάσουν την επιγραφή ¨Διεθνής Τύπος¨ πάνω στο όχημα. Τα στόματα μας είναι ήδη στεγνά, ανάβουμε ένα τσιγάρο που δεν έχει γεύση, μόνο μας καίει το λαιμό. Η πόρτα του αμαξιού ανοίγει και σέρνεσαι έξω από το αμάξι με ένα αυτόματο όπλο στο κεφάλι σου. Σκέφτεσαι την οικογένεια σου, την κηδεία σου και ένα σωρό άλλα πράγματα άσχετα με την κατάσταση. Το χειρότερο είναι τα μάτια τους: κόκκινα και άψυχα σαν γυάλινα. Είναι εντελώς χαμένοι από τη χρήση κρακ, ικανοί για όλα και, κυρίως, για το χειρότερο. Μας απευθύνονται στα κρεόλικα τα οποία δεν καταλαβαίνουμε. Ο σωματικός έλεγχος είναι βίαιος, το όπλο σημαδεύει ακόμα το κεφάλι. Ψάχνουν για όπλα. Ένας από αυτούς μας χειρονομεί να επιστρέψουμε στο αμάξι, αλλά οι υπόλοιποι δεν συμφωνούν. Φωνάζουν και αρχίζουν να καυγαδίζουν μεταξύ τους χρησιμοποιώντας ραβδιά.
Είμαστε τρομοκρατημένοι. Είμαστε είκοσι χρονών και δεν θέλουμε να πεθάνουμε. Θα δίναμε τα πάντα για να είμαστε κάπου αλλού, κάπου μακριά, για να μην είχαμε έρθει ποτέ σε αυτό το μέρος. Επιτόπιο ρεπορτάζ? Σπουδαία υπόθεση…! Για ποιόν? Γιατί? Κανείς δε δίνει σημασία σε αυτό το ξεχασμένο νησί. Θα μπορούσαν να σκοτωθούν όλοι μεταξύ τους και ο υπόλοιπος κόσμος δεν θα έδινε καμία σημασία. Αλλά είμαστε εδώ και είμαστε βουτηγμένοι στα σκατά. Με την παραμικρή λεπτομέρεια το όπλο θα μπορούσε να εκπυρσοκροτήσει και εμείς θα είμαστε χαμένοι. Έπειτα ακολουθεί μια έκρηξη και τα αυτιά μας μοιάζουν έτοιμα να εκραγούν. Δεν ακούμε τίποτα. Μια απόσταση υπάρχει μεταξύ του εγκεφάλου, της σκέψης και του έξω κόσμου, σαν να βρισκόμαστε μέσα σε φυσαλίδα. Τα στόματα τους κινούνται αλλά δεν βγαίνει ήχος. Ο ηλίθιος που πυροβόλησε φαίνεται ευχαριστημένος με τον εαυτό του. Τώρα όμως έχουνκαταφέρει να συμφωνήσουν και μπορούμε να φύγουμε..
Είμαστε χλωμοί σαν νεκροί, εμβρόντητοι, αλλά έχουμε καταφέρει να περάσουμε. Η αδρεναλίνη πέφτει και τα νεύρα χαλαρώνουν. Ξεσπάμε σε γέλια, ένα παράξενο γέλιο, αλλοπρόσαλλο και ανεξέλεγκτο. Οι χτύποι της καρδιάς επανέρχονται στο κανονικό όταν, στον ορίζοντα, διακρίνουμε ένα νέο μπλόκο… Αυτό το απόγευμα, κατά την επιστροφή μας από τα βόρεια του νησιού, στον δρόμο από το Saint-Marc για το Port-au-Prince, περάσαμε συνολικά έξι πανομοιότυπα μπλόκα. Πάνω από τρεις ώρες για 5 μόλις χιλιόμετρα…
Σκέφτεσαι την παραδοξότητα, τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Μόλις ζήσαμε
μερικές τρομακτικές στιγμές κατά τη διάρκεια των οποίων θα δεχόμαστε να πουλήσουμε τις γιαγιάδες μας προκειμένου να είμαστε μακριά από αυτά τα σκατά, κι όμως, τη στιγμή σχεδόν που έχουμε γλυτώσει από αυτή την κατάσταση, υπάρχει μόνο ένα πράγμα που θέλουμε να κάνουμε. Το μυαλό μας στριφογυρίζει σε μία και μόνο ιδέα, να γυρίσουμε πίσω, ξανά και ξανά, να νοιώσουμε και πάλι αυτή την δυνατή δόση αδρεναλίνης. Ο πόλεμος είναι χειρότερος από τα ναρκωτικά. Κατά τη διάρκεια, είναι ένα άσχημο ταξίδι, ένας εφιάλτης, αλλά τη στιγμή που όλα τελειώνουν, όταν ο κίνδυνος έχει απομακρυνθεί, το μόνο που επιζητείς είναι να ξαναγυρίσεις εκεί, να βγάλεις φωτογραφίες και να ριψοκινδυνεύσεις τη ζωή σου. Για το τίποτα, η αλήθεια είναι. Είναι μια δύναμη ακατανόητη που σε ωθεί πάντα, καλώντας σε να γυρίσεις πίσω..¨
Rémi Ochlik, 2004
Έκθεση φωτογραφίας του collectif ZMÂLA, L’ŒIL CURIEUX
Η ζωή σε κίνηση
Η Zmâla, Το Περίεργο Μάτι, είναι ένα σύγχρονο ανεξάρτητο περιοδικό που εστιάζει στη σύγχρονη φψτογραφία και ειδικότερα σε συλλογικά έργα διεθνών φωτογράφων. Σκοπός του είναι να προβάλει την παγκόσμια ποικιλομορφία. Κάθε χρόνο τα δημοσιευμένα έργα αναδεικνύουν την ενέργεια της δημιουργίας και τη μοναδικότητα της φωτογραφικής λήψης. Σε αυτόν τον μεταβατικό αιώνα, ο κόσμος μας χαρακτηρίζεται από πολυπλοκότητα. Οι φωτογράφοι με την μαρτυρία τους μας προσφέρουν την ευκαιρία να κατανοήσουμε την αλήθεια από πολλαπλές οπτικές γωνίες.
Mέσα από 5 διαφορετικά θέματα η συγκεκριμένη έκθεση επιχειρεί να προβάλει διαφορετικά στυλ, τόσο σε ό, τι αφορά την τεχνική όσο και την καλλιτεχνική πλευρά. Ωστόσο, το καθένα από αυτά παραμένει προσηλωμένο στον στόχο του.
CuraLocura – StéphaneMoiroux (από τον Hans Lucas – Γαλλία) σε συνεργασία με τον καλλιτέχνη artist Paolo Del AguilaSajami.
Προβάλλοντας το αόρατο: πως αντιλαμβάνονται τη σχιζοφρένεια οι σαμάνοι του Αμαζονίου? Πως αντιμετωπίζει το Περού την «τρέλα»?
Για τη Ζμάλα, αυτή η βουτιά μακράν της δυτικής οπτικής συνιστά από μόνη της ένα μανιφέστο: θέμα σπάνιο, η Cura Locura καταδεικνύει ότι σε αυτή τή χρονική διασταύρωση μέσων, τεχνικής, γνώσης και κοσμικών αναπαραστάσεων, τα μέσα δημιουργίας δεν υπήρξαν ποτέ άλλοτε τόσο ποικίλα όσο αφορά στους τρόπους έκφρασης.
Το νέφος του πυρετού του Guano Fever – Ernesto Benavides (από το Supay Fotos – Περού).
Μια έρευνα σχετικά με τις επιπτώσεις που έχει για τους εργαζόμενους, ο καθαρισμός των περιττωμάτων θαλασσοπουλιών, κατά τη διάρκεια της μέρας, σε ένα νησί του Περού. Αυτό που θα μπορούσε να είναι ένα μεμονωμένο γεγονός φαντάζει σαν καθρέφτης της παγκοσμιοποίησης, της εξαφάνισης της βιοποικιλότητας και των φυσικών πόρων.
Αποκορεσμένες εικόνες, σκηνές μόχθου μιας άλλης εποχής: εξερευνώντας αυτή τη συγκεκριμένη κατάσταση, ο Ernesto Benavides μας παρουσιάζει μερικά από τα καίρια ζητήματα της σύγχρονης εποχής. Καλώς ήλθατε στον κόσμο όπου το μικρό γίνεται μεγάλο και το μακριά είναι κοντά.
Avec la police belge (με τη Βελγική αστυνομία) – Sébastion Van Malleghem (από το Caravane – Belgium).
Ασυνήθιστα πορτρέτα οργάνων της τάξης. Ενάντια στις προκαταλήψεις, αυτές οι εικόνες δείχνουν άντρες και γυναίκες εν ώρα υπηρεσίας: εποπτεύοντας την ασφάλεια των συμπολιτών τους αλλά επίσης, συχνότερα από ό, τι θα φανταζόταν κανείς, αναλαμβάνοντας κοινωνικό έργο. Αυτή η προσέγγιση φανερώνει τόσο τη στενή σχέση των αστυνομικών με τον κόσμο της νύχτας, όσο και τα πενιχρά μέσα που διαθέτει η αστυνομία σε μια χώρα που δεν υπάρχει κυβέρνηση για διάστημα μεγαλύτερο τους ενός χρόνου.
La borda, le pari de l’ouverture – Sub.Coop (Αργεντινή).
Αυτή η έκθεση διερευνά τη λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την « κανονικότητα » και την « τρέλα ». Στο νοσοκομείο La Borda στο Μπουένος Άιρες, έχουν δημιουργηθεί πολλές ομάδες εργασίας αποτελούμενες από εγκλείστους που βρίσκονται στη διαδικασία επανένταξης. Παρακολουθώντας ορισμένους από αυτούς τους χώρους θεραπείας, όπως το ράδιο La Colifata, το οποίο λειτουργεί από τους ίδιους τους ασθενείς, οι φωτογράφοι μας παρουσιάζουν μια διαφορετική ματιά της ψυχιατρικής χρησιμοποιώντας μια προβληματική για το σύνολο της κοινωνίας. Φέρνοντας κοντά αυτούς τους δύο κόσμους, η La Borda, προσφέρει νέες προσεγγίσεις τόσο για τη θεραπεία των εγκλείστων όσο και για τους ανθρώπους που βρίσκονται «έξω». Ένα έργο εξαιρετικά σημαντικό για την Zmâla.
Je suis Winnie l’Ourson (Είμαι ο Winnie το αρκουδάκι) – Benjamin Bechet (από την Οδέσσα – Γαλλία).
Αυτό το έργο, παρά την φαινομενικά αστεία του πλευρά, αποτελεί στην ουσία μια καταγγελία. Χρησιμοποιώντας ηθοποιούς, ο Benjamin Bechet δομεί εικόνες του σύγχρονου κόσμου προκειμένου να κτίσει αναπαραστάσεις και να αντιμετωπίσει τη θεώρησή μας πάνω στο Διαφορετικό. Καταγγέλλει το στίγμα, την περιθωριοποίηση ή την αβεβαιότητα. Μια δραματουργία που αποκαλύπτει τους καλολαδωμένους μηχανισμούς της κοινωνίας μας που αναπαράγει τον αποκλεισμό και τη βία. Ένας διαφορετικός τρόπος ενημέρωσης, στο σταυροδρόμι της τέχνης και του φωτορεπορτάζ.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ Μ55 PROJECTS
Η Μ55 , είναι εταιρεία μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, ένας χώρος με πολύπλευρες δραστηριότητες, που έχει ως βασικό στόχο την ανάπτυξη της Ελληνικής Φωτογραφίας και την εξάπλωση της πέραν των στενών τοπικών γεωγραφικών καλλιτεχνών συνόρων.
Η πρόσκληση επιμελητών, διευθυντών φεστιβάλ, ανθρώπων της τέχνης άλλων χωρών, και γνωστών διεθνώς φωτογράφων, παρέχει τη μοναδική δυνατότητα στους Έλληνες δημιουργούς να έρθουν σε επαφή με τις σύγχρονες καλλιτεχνικές τάσεις.
Η συν διοργάνωση διαδραστικών εκδηλώσεων με άλλες γκαλερί, εικαστικούς χώρους και φεστιβάλ της Ευρώπης εξυπηρετεί επιπρόσθετα το στόχο μας για παρουσίαση και προώθηση της ελληνικής φωτογραφίας σε άλλες χώρες.
Η οργάνωση εκθέσεων και εκπαιδευτικών σεμιναρίων στη γκαλερί αποσκοπεί στη γνωριμία του ευρέως κοινού με τη σύγχρονη ελληνική φωτογραφική παραγωγή και παράλληλα με τις διεθνείς φωτογραφικές τάσεις.
Η έκθεση είναι χορηγία του φεστιβάλ Zoom– Saguenay, Κεμπέκ, Καναδάς.
Με την ευγενική υποστήριξη του OFQJ – Γαλλία.