“Η μητρότητα είναι σαν ένα ιερό πράγμα που όλοι σέβονται — μέχρι να πάρεις το τρόλεϊ που σε βρίζουν όλοι που έχεις το καροτσάκι για να μπεις στο 15.”
“Είναι τεράστιο αυτό το φορτίο των logistics που έχει η μαμά στο κεφάλι! Για να κάνω διάλειμμα από αυτό που ζω, πάω στο μανάβη, φίλε μου…”
“Βασικά πέφτεις στη θάλασσα και κολυμπάς. Και είναι τρικυμία.”
Αυτή είναι η μητρότητα. Αυτά λένε οι νέες μαμάδες. Όταν νιώσουν ασφαλείς να μιλήσουν ανοιχτά. Όταν συνειδητοποιούν ότι ο ρόλος της καλής μαμάς είναι ισοπεδωτικός. Όταν ασφυκτιούν σε μία συνθήκη που είναι φτιαγμένη για σούπερ ήρωες, όπου οφείλουν να εγκαταλείψουν κάθε προσωπική τους επιθυμία και ανάγκη, προκειμένου να αναλάβουν το project μεγάλωμα του μωρού, με την κοινωνία ολόκληρη να επιβλέπει και να κρίνει, αλλά να μη στηρίζει ούτε στο ελάχιστο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Υπάρχει σε όλη αυτή τη συνθήκη κάτι εξαιρετικά παράδοξο. Όλοι αγαπούν τα παιδιά, είναι πολύ χαριτωμένα, τα χαιρετάνε στο δρόμο, σπεύδουν να βοηθήσουν με το καρότσι στις σκάλες, κάνουν ένα σωρό καλοπροαίρετα αλλά άχρηστα πράγματα (μπορώ να κουμαντάρω το καρότσι καλύτερα απ’ ότι ο Σουμάχερ τη φόρμουλα). Όταν όμως υπάρχει πραγματική ανάγκη, όταν τα φαγητά, τα γάλατα, οι μύξες και τα σκατά είναι παντού και το μόνο που θέλω να κάνω είναι να τσιρίξω, είμαι μόνη. Όταν το μωρό ουρλιάζει στο ταξί, ο οδηγός πολύ ευγενικά θα μου δείξει τη δυσφορία του και θα με κρίνει. Όταν δεν μπορώ να κυκλοφορήσω στην πόλη γιατί τα πεζοδρόμια δεν είναι για καρότσια θα εισπράξω την προτροπή να γυρίσω σπίτι μου, πού το τρέχω το μωρό, τί μάνα είμαι! Πίσω από αυτό το παράδοξο βρίσκεται όλη η κατασκευή που προετοιμάζει τις γυναίκες να παίξουν τους ρόλους τους, καλή μαμά, καλή σύζυγος κλπ και ταυτόχρονα τις κάνει δεκτικές και ανεκτικές στη βία.
Η παράσταση ξεκίνησε από ένα προσωπικό βίωμα, ενισχύθηκε από τα βιώματα άλλων γυναικών και συνεχίζει να «απλώνεται» καθώς κάθε φορά συμπεριλαμβάνει μια διαφορετική καλεσμένη στην οποία δίνεται βήμα να μιλήσει για όποιο θέμα την απασχολεί. Μέχρι στιγμής τα θέματα που έχουν θιγεί είναι η δυσκολία της ανατροφής ενός μωρού και το πώς καταφέρνεις τελικά να βρεις ξανά ένα κομμάτι του παλιού σου εαυτού, μητρότητα και εργασία, μαιευτική βία, επιλόχειος κατάθλιψη, η γυναίκα που δεν έχει παιδιά, η γέννα ως κάτι φυσικό, το τραύμα, η κοινωνικοποίηση της νέας μητέρας, η έμφυλη ανισότητα στο μεγάλωμα του μωρού και το κατά πόσο η γυναίκα είναι προορισμένη από τη φύση γι’ αυτό ή πρόκειται για κοινωνική κατασκευή.
Το σκηνικό αποτύπωμα όλων αυτών είναι ένα διαφορετικό standup comedy. Είναι στ’ αλήθεια πολλές οι κωμικοτραγικές καταστάσεις στις οποίες μπορεί να μπλέξει μια νέα μητέρα και ξεκινώντας από αυτές οδηγούμαστε προς την αφήγηση ενός περιστατικού μαιευτικής βίας και είναι αυτό το κλειδί που αποκαλύπτει τη λειτουργία του κύκλου της βίας και οδηγεί τελικά σε μια διαφορετική θεώρηση της πραγματικότητας που ωθεί τη νέα μητέρα να διεκδικήσει και να βρει την ισορροπία της.
«Γιατί εγώ σπίτι δεν κάθομαι με τίποτα!»
Θέλω να πιστεύω πως όλοι οι θεατές (γονείς και μη) θα νιώσουν πολύ καλύτερα μετά από αυτή την παράσταση και θα δουν καταστάσεις που τους αφορούν και τους αγγίζουν.
Photo credit: Γιώργος Λαθύρης
Διαβάστε επίσης:
Αγορομάνα, της Αφροδίτης Μητσοπούλου στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων