Την Παρασκευή (12/10), βρέθηκα στον ζεστό χώρο του Half Note Jazz Club το οποίο φιλοξένησε για τέσσερις εμφανίσεις (12-15 Οκτωβρίου) το Agathe Jazz Quartet κατά την πρώτη του επίσκεψη στη χώρα μας. Η Agathe Iracema (φωνητικά), συνοδευόμενη από τα υπόλοιπα μέλη του σχήματος, τον Julien Lallier (πιάνο), τον Arthur Henn (κοντραμπάσο) και τον Corentin Rio (ντραμς), ανέβηκε στη σκηνή 10 περίπου λεπτά μετά τις 10.30.
Η γλυκιά παρουσία της Γαλλίδας τραγουδίστριας έγινε αισθητή από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα του χαιρετισμού της προς το αθηναϊκό κοινό. Πρώτα τραγούδια της βραδιάς ήταν δύο πρωτότυπες συνθέσεις του κουαρτέτου από το άλμπουμ Feeling Alive (2015), το πολύ όμορφο latin jazz κομμάτι «I‘ve got a crush on you» και το εξαιρετικό «Blues» το οποίο τραγουδήθηκε στα πορτογαλικά, τη γλώσσα της χώρας καταγωγής της Agathe, τη Βραζιλία.
Στη συνέχεια, απολαύσαμε το τραγούδι αγάπης «My one and only love» και το χαριτωμένο «Droppin‘ things» το οποίο μιλάει για την αδεξιότητα που κάποιες φορές συνοδεύει τον έρωτα στην πρώτη φάση γνωριμίας δύο ανθρώπων και το οποίο συμπεριελάμβανε μια πολύ ωραία εναλλαγή ρυθμών, αρκετό scat singing με τη συνοδεία των ντραμς, καθώς και κάποια εξαιρετικά solo στα ντραμς, το πιάνο και το κοντραμπάσο.
Σε μια από τις ωραιότερες στιγμές της βραδιάς, ακούσαμε μια εκτέλεση του jazz standard τραγουδιού της Adelaide Hall (1928), «I must have that man», κατά το οποίο η Agathe χόρευε με κλειστά μάτια στην άκρη της σκηνής απολαμβάνοντας το εξαιρετικό solo στο πιάνο και τραγουδούσε εκπληκτικά θυμίζοντας έντονα την εκφραστικότητα της ανεπανάληπτης Abbey Lincoln και τη μοναδική γοητεία της θρυλικής Billie Holiday.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι ρυθμοί ανέβηκαν αρκετά με το «Absurdo natural», με ένα φανταστικό solo στο κοντραμπάσο το οποίο και καταχειροκροτήθηκε, ενώ η εξαιρετική διασκευή του γνωστού κομματιού της Billie Holiday, «God bless the child» που μας παρουσίασε το κουαρτέτο ήταν, κατά τη γνώμη μου, το σημείο αναφοράς της βραδιάς καθώς αρκετός κόσμος που μέχρι εκείνη την ώρα συνομιλούσε έχοντας τη μουσική στο background, έστρεψε αμέσως την προσοχή του αποκλειστικά στην 28χρονη τραγουδίστρια.
Ακολούθησε το «Got lost» με θαυμάσια solo, τόσο από τον πιανίστα Julien Lallier όσο και από τον κοντραμπασίστα Arthur Henn στην αρχή του κομματιού, τα οποία χειροκροτήθηκαν θερμά από το κοινό. Το πρώτο μέρος της βραδιάς έκλεισε με το κοινό -έπειτα από παρότρυνση του Henn- να χειροκροτεί ρυθμικά συνοδεύοντας την Agathe στο «Favela», ένα τραγούδι που, όπως μας είπε η ίδια, έχει γραφτεί για να μας θυμίζει ότι πρέπει όλοι να έχουν ίσες ευκαιρίες στη ζωή προκειμένου να γίνει ο κόσμος μας ένας καλύτερος τόπος όπου όλοι θα συμβιώνουμε σε αρμονία.
Μετά από ένα 30λεπτο διάλειμμα, το Agathe Jazz Quartet βγήκε στην σκηνή με το up-tempo «Hum drum blues», συνεχίζοντας στο ίδιο όμορφο κλίμα με το οποίο έκλεισε το πρώτο μέρος. Μεταξύ των επόμενων τραγουδιών που ακούσαμε ήταν το «Believe in romance» και το «Feeling alive» στα οποία το κοινό ανταποκρίθηκε με έντονα χειροκροτήματα κατά τα solo, αλλά και με τη συμμετοχή του στη διατήρηση του ρυθμού μέσα από χειροκροτήματα και στα φωνητικά μέσω της επανάληψης μιας φράσης.
Σ’ ένα από τα highlights της βραδιάς θεωρώ ότι συγκαταλέγεται το εξαιρετικό κομμάτι «I got rhythm» (1930) το οποίο έχει γράψει ο μεγάλος Αμερικανός συνθέτης και πιανίστας George Gershwin, ενώ τελευταίο τραγούδι της setlist ήταν το «Don’t go to strangers» με τη συναυλία να ολοκληρώνεται περίπου 5 λεπτά μετά τη 1. Η επιρροή της θρυλικής τραγουδίστριας Sheila Jordan, πλάι στην οποία η Agathe είχε εκπαιδευτεί στην εφηβική της ηλικία, ήταν εμφανής όχι μόνο μέσα από τον ανεξάντλητο αυτοσχεδιασμό της, αλλά κυρίως στις στιγμές scat singing υπό τη συνοδεία μόνο του κοντραμπάσου, μια τεχνική που εισήγαγε η ίδια.
Η Agathe είναι μια αυθόρμητη, γλυκιά και ταλαντούχα ερμηνεύτρια η οποία, παρά το νεαρό της ηλικίας της, θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί καλλιτεχνικά ώριμη με ζεστή φωνή και ένα μοναδικό ήχο που συνδυάζει την jazz με την bossa nova μουσική, διατηρώντας τόσο τα ρυθμικά στοιχεία όσο και τα στιχουργικά, με τις θεματικές ενότητες που έχουν απασχολήσει ιστορικά το βραζιλιάνικο μουσικό είδος.
Συνολικά, ήταν μια όμορφη βραδιά με πολύ καλή μουσική, θαυμάσια αυτοσχεδιαστικά solo, όμορφο και ισορροπημένο scatting, πολλή ενέργεια από την Agathe που χόρευε ασταμάτητα στην σκηνή και φυσικά, πολύ καλές ερμηνευτικές ικανότητες με την μοναδική εκφραστικότητα που χαρακτηρίζει την Γαλλίδα.
