Αγγέλικα Παναγιωτίδου Πράπα – Αναψυχή: Έκθεση στη γκαλερί Παπατζίκου

Για την εργασία της Αγγέλικας Παναγιωτίδου Πράπα, ο Γιάννης Κωνσταντίνου σημειώνει:

Αναψυχή

Ανά-ψύχω στα αρχαία σημαίνει πνέω, φυσώ, δροσίζω. Στα λατινικά πάλι η λέξη είναι “recreatio”, δηλαδή αναδημιουργία και υπονοεί την επιδίωξη της απόσπασης του σώματος και του νου. Σήμερα όταν λέμε αναψυχή αναφερόμαστε σε δράσεις η ηθελημένες παύσεις που στοχεύουν στη σωματική ή ψυχική ανάταξη και ευεξία. Ως βαθύτερη ψυχολογική έννοια η αναψυχή περιγράφει αισθητικές και πνευματικές εμπειρίες που παράγονται από τη δραστηριότητα αυτή.

Στα χρόνια που προηγήθηκαν, όπως και στην εποχή που διανύουμε ο πιο ασφαλής και βέβαιος τόπος για να συναντηθούμε με τον τόπο της αναψυχής μας μοιάζει να βρίσκεται εντός μας. Εκεί όπου συνήθως δεν έχουμε ποτέ το χρόνο και την ησυχία να ταξιδέψουμε, να σταθούμε και να παρατηρήσουμε.

Η Αγγέλικα Παναγιωτίδου Πράπα χρησιμοποιεί την τοπιογραφία για να περιγράψει ένα περιβάλλον ιδανικό, ένα μέρος κρυμμένο στο οποίο η ύπαρξη αναψύχει. Σε περιόδους κρίσεις εντατικοποιείται η ανάγκη να επανεξετάσουμε τις συνθήκες της ζωής μας, τις πραγματικές μας ανάγκες, τις εσώψυχες επιθυμίες μας και να βρούμε αυτήν την ξεχωριστή για μας γωνία του κόσμου που θα μας περιέχει. Αυτό το σημείο του κόσμου επιθυμεί η ζωγράφος να αποτυπώσει. Η ζωγράφος βασίζει τη δουλειά της και συγκεκριμένα την τοπιογραφία στη μελέτη του ρομαντισμού, στον οποίο η φύση παρουσιάζεται ως μια πνευματική κατάσταση που καθρεφτίζει, συμβολίζει και υπαινίσσεται. Έτσι κατασκευάζονται τοπία με μυστικισμό και αλληγορίες.

Ανοιχτοί ορίζοντες, ουρανοί σε πολύχρωμες αποδόσεις χωρίς δομή, φυτά και ζώα με αναφορές σε εικονογραφικές προσεγγίσεις παλαιών βιβλίων βοτανολογίας η ζωολογίας μοιάζουν να δημιουργούν μία πραγματικότητα, η οποία θυμίζει περισσότερο Ακασικά τοπία, παρά μια σύγχρονη εικόνα. Ανατρέποντας προκαθορισμένες φόρμες όπως της φωτοσκίασης η της προοπτικής, διαταράσσεται ελαφρά η αληθοφάνεια και δημιουργείται ανατροπή στην συνηθισμένη οπτική. Επιλέγει επίσης να αποσταθεροποιήσει την ανάγνωση του έργου, συνδυάζοντας μέρη παραστατικής ζωγραφικής με τμήματα που είναι έντονα αφαιρετικά.

Το αποτέλεσμα που επιδιώκει είναι η δημιουργία ενός τόπου /χώρου γαλήνης και ασφάλειας που επιτρέπει στο θεατή να αφεθεί μέσα του και να βιώσει την εμπειρία που η εικόνα του προσφέρει.

ποιο είναι το ένθα της;
πώς είναι ο χλοερός της τόπος;
πού απέδρα η οδύνη, η λύπη και ο στεναγμός;

κιβωτός σπίτι
(καλύτερα ξύλινη (οπωσδήποτε τα πουλιά
πήχεις τετράγωνοι τη ζέβρα
κορνίζες) την καμηλοπάρδαλη)

νερό
(ρέει παντού, αγκαλιάζει τα πάντα)

(τα μέσα της για κείνη: δεν σπαράζουν
συννεφιά άσπρη, πράσινη, μπορεί κίτρινη: όχι μαύρη
χέρια συμφιλίωσης: κοιτούν στα μάτια)
αναψυχή

Η αναψυχή βρίσκεται στην απόδραση. Σε τόπους, που η ψυχή αναδομεί τα εντός της αγαπημένα. Εκεί που οι σωματικές αισθήσεις επεκτείνονται γιατί μπορούν να σπάσουν τα φράγματα του υλικού κόσμου. Η διαδικασία της ζωγραφικής υπενθυμίζει την ύπαρξη αυτού του κόσμου και επιτρέπει στην ψυχή να θεραπευτεί και να αντέχει. Το ζητούμενο δεν είναι η εικονογράφηση, είναι η δημιουργία ενός κόσμου που σε περιθάλπει.

* Στον χώρο τηρούνται αυστηρά τα μέτρα προστασίας για COVID-19