Η Αγγελική Χατζή σκηνοθετεί και χορογραφεί το Πατρόν, μια παράσταση που εκτυλίσσεται μέσα σε μια εγκατάσταση από ράφια και πάγκους, κλωστές και υφάσματα, όπου οι τρεις Mοίρες ράβουν ένα κοστούµι για τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες. Η σκηνοθέτις της παράστασης μας περιγράφει τη σχέση των ηρώων με τις Μοίρες, αλλά και το πώς βλέπει ή ίδια την έννοια της Μοίρας μέσα από τη δουλειά της και το έργο.
CultureNow: Η χοροθεατρική παράσταση που παρουσιάζετε στο project space στην Παραμυθίας, με τίτλο “Πατρόν”, είναι μία παράσταση που βασίζεται στο µύθο, σύµφωνα µε τον οποίο ο Απόλλωνας μέθυσε τις τρεις Μοίρες που κρατούν το νήµα της ζωής για να γλυτώσει το φίλο του Άδµητο από το θάνατο. Τι σχέση μπορεί να έχει ένα Πατρόν με την Μοίρα;
Αγγελική Χατζή: οι Μοίρες εδώ αντί να κρατούν το νήμα, ετοιμάζουν κοστούμια. Τα κοστούμια ράβονται στην παράσταση και έρχονται σε κομμάτια που δοκιμάζουν οι Μοιρες στους ήρωες επομένως είναι ας πούμε αυτό που η Μοίρα ορίζει γι αυτούς. Εμείς δίνουμε δύο βασικές διαστάσεις στα κοστούμια: γαμήλιο και νεκρικό. Το Πατρόν είναι το σχέδιο των κοστουμιών, αλλά το σχέδιο σε μια τέτοια κατάσταση έχει αναπόφευκτα άλλες προεκτάσεις.
C. N.: Υπογράφετε την σκηνοθεσία της παράστασης, αλλά έχετε επιμεληθεί και την χορογραφία. Ποια είναι τα μέσα που χρησιμοποιήσατε στην παράσταση για να συνδέσετε το αρχαίο δράμα με την σύγχρονη μορφή χοροθέατρου που παρουσιάζετε, τόσο στην σκηνοθεσία όσο και στην χορογραφία;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Α. Χ.: Πάντα ξεκινάω από το περιβάλλον, την εγκατάσταση στην οποία βρίσκονται μαζι περφορμερς και θεατές. Αυτό είναι το βασικό μέσο, το ότι η δράση βρίσκεται τόσο κοντά που γίνεται μια εμπειρία ως και σωματική. Εδώ η εγκατάσταση είναι ένα εργαστήριο ραπτικής, οι θεατές κάθονται σε πάγκους και ράφια και όλα, κινησιολογία, δράσεις, βλέμματα, ιδέες, θέλω να πιστεύω τους διαπερνούν. Από κει και πέρα το οτι δεν υπάρχει λόγος δυσκολεύει το να δοθούν τα νοήματα από την άλλη δίνει και μια ατμόσφαιρα τελετουργική που έχει σημασία. έτσι οι δράσεις αφηγούνται και είναι σημαντικό το οτι δε συμβαίνει τίποτα παρασκηνιακά. οι περφόρμερς ορίζουν τα πάντα και διαμορφώνουν τις συνθήκες στις οποίες δρούν, τα ρούχα τους, τα αντκέιμενα , η μουσική τους και τα φώτα, όλα αλλάζουν απ τους ίδιους και οδηγούν την κατάσταση ένα βήμα παρακάτω. Οπότε ό,τι συμβάινει είναι αληθινό και η κινησιολογία-χορογραφία δεν έρχεται για να ομορφύνει, αλλά είναι κομμάτι και προέκταση σωματική της κατάστασης.
C. N.: Η παράσταση έχει δύο κεντρικούς χαρακτήρες, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με τις τρεις Μοίρες. Μιλήστε μας λίγο για τις ομοιότητες και τις διαφορές των δύο ηρώων στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις Μοίρες.
Α. Χ.: Τους δύο ήρωες ενώνει το οτι θέλουν να διατηρήσουν τα πράγματα όπως τους αρέσει και οτι αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν τη γοητέια τους για να κερδίσουν αυτό που θέλουν. Η πράξη αυτή εμπεριέχει το δόλο αλλά μπερδεύεται και με μια φυσική επιθυμία. Έχουν και οι δύο μια παιδικότητα και ισως μια ματαιοδοξία. Έίναι και δυναμικοί και αδύναμοι. Η διαφορά τους είναι στο βαθμό που απογοητεύονται όταν οι Μοιρες κερδίζουν έδαφος. Ίσως ο ένας απ’ τους δύο να ναι πιο ευθραυστος. Αλλα ούτως ή άλλως μαζί μπορούν καλύτερα, έχουν και αυτοί το σχέδιό τους.
C. N.: Πώς παρουσιάζεται η Μοίρα σαν έννοια μέσα από την παράσταση; Εσείς πιστεύετε σε αυτήν; Πιστεύετε πως η αρχή και το τέλος της ζωής μας καθορίζονται από την Μοίρα; Οι άνθρωποι στη σύγχρονη κοινωνία στηρίζονται με κάποιο τρόπο σε αυτήν;
Α. Χ.: Στην όλη ιδέα της Μοίρας με τράβηξε το στοιχείο του Απόλυτου που έρχεται από την τραγωδία. Εκεί εμφανίζεται ως η «Ανάγκη», η ταξη του κόσμου και για αυτό η σύγκρουσή της με τον άνθρωπο αποκτά τόσο μεγάλες διαστάσεις. Aπό εκεί και πέρα με ενθουσίασε η ιδέα οτι ακόμα και αυτές, οι τρεις Μοίρες παρασύρονται σε ένα μεθύσι. Και για αυτό η παράσταση έχει σαν βασικό μοτίβο τις απόπειρες των ηρώων να τις αποπλανήσουν για να κερδίσουν χρόνο. Αν παρατηρήσει κανείς η όλη κατάσταση έχει επιπτώσεις στις σχέσεις των δύο πλέυρών. Ίσως και αυτοί κάποιες φορές μπερδεύονται σε σχέση με το ‘με ποιανού το μέρος είναι’. Μάλλον κάπου εκέι βρίσκεται η μετάφραση για το σήμερα προσπαθώντας να αποφύγω πολύ συγκεκριμένες συγκρίσεις που θα έκαναν το έργο να ‘κυριολεκτεί’.
C. N.: Πείτε μας λίγα λόγια για τους συνετελεστές της παράστασης. Που πρωτοπαρουσιάστηκε το έργο; Θα συνεχίσετε με κάποια περιοδεία μέσα στο καλοκαίρι; Έχετε άλλα επαγγελματικά σχέδια για το άμεσο μέλλον που να μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας;
Α. Χ.: Από τους περφόρμερς κάποιοι είναι ηθοποιοί και κάποιοι χορευτές. Αλλά εδώ οι ιδιότητες ανακατεύονται. με κάποιους έχω συνεργαστεί στο παρελθόν, είμαστε φίλοι και με όλους θα ήθελα να ξανασυνεργαστώ. Στην απαρχή του όμως το προτζεκτ είχε τη συμμετοχή κάποιοων ανθρώπων η συνεργασία με τους οποίους ειναι πάντα σημαντική: Ο Γιάννης Αρβανίτης επιμελήθηκε της εγκατάστασης-σκηνικο. Η Κωνσταντινιά Βαφειάδου τα κοστούμια. Και τα δύο είναι βασικά εργαλεία της παράστασης. Το όλο εγχείρημα στηρίζεται από την ομάδα επιμέλειας καλλιτεχνικών παραγωγών Frown Tails: Μαριάννα Χριστοφή και Μαρία Βαρελά, και το χώρο στην Παραμυθιάς 6 που διατήρούμε οι 4 (Κωνσταντινιά Μαριάννα, Μαρία, Αγγελική). Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών. Συζητιέται να πάει και σε κάποιες άλλες πόλεις.
Μόλις τελειώσει το Πατρόν, με την Κωνσταντινιά θα παρουσιάσουμε τη νέα εκδοχή της performance Days of leisure, Daze and Pleasure στα πλαίσια της Biennale of the Absurd, τον Ιούνιο, στην Ιταλία, όπου και απέσπασε το βραβείο Mercurdo. To project αυτό πρωτοπαρουσιάστηκε στην περιοδεία του Velvet bus σε δώδεκα πόλεις της Ελλάδας και στο White night Festival στην πόλη των Σκοπίων. Και παράλληλα συζητάμε για διάφορα πρότζεκτ που θα γίνουν στο χώρο στην Παραμυθιάς.
Διαβάστε επίσης: https://www.culturenow.gr/Dancing/Πατρόν:_Χοροθεατρική_Παράσταση_σε_Σέρρες_και_Αθήνα.html