Πρόκειται για ένα από τα γνωστότερα αλλά και τα πλέον μυστηριώδη και ανοιχτά σε ερμηνείες πεζογραφήματα του θρυλικού Λατινοαμερικανού δημιουργού που σημάδεψε όσο λίγοι τα ισπανόφωνα γράμματα του 20ού αιώνα. Διαδραματιζόμενη στις μακρινές αλλά παράξενα οικείες περουβιανές Άνδεις, η νουβέλα αφηγείται την ιστορία ενός απλού ανθρώπου που, αρχής γενομένης από ένα τυχαίο κοίταγμα στον καθρέφτη, κατατρύχεται από έμμονες ιδέες και βυθίζεται στην άβυσσο της τρέλας, σε μια ιλιγγιώδη πορεία δίχως επιστροφή.
Ο συγγραφέας ισορροπεί δεξιοτεχνικά ανάμεσα στο ψυχολογικό αφήγημα και τη λογοτεχνία του φανταστικού, διατηρώντας, από την αρχή ως το τέλος, ένα κλίμα διφορούμενο κι έντονα ανησυχητικό, που θυμίζει απροσδόκητα μερικές από τις γνωστότερες ιστορίες τρόμου τού Πόε. Το υποβλητικό τοπίο, στο έλεος των στοιχείων της φύσης, αλλά και οι κραταιές δεισιδαιμονικές πεποιθήσεις των ανθρώπων αυτού του «μαγεμένου» τόπου, με πρώτη και κύρια το (οικουμενικά δυσοίωνο) σπάσιμο του καθρέφτη, υπηρετούν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον αμφίσημο και υπαινικτικό χαρακτήρα του έργου, το οποίο εντάσσεται, εντέλει, στην πλούσια παράδοση του λατινοαμερικάνικου φανταστικού.
