Ποιητής, δραματουργός, μυθιστοριογράφος και κριτικός ο Όσκαρ Ουάιλντ, εστέτ εκ φύσεως, αφιέρωσε τη ζωή του στην αναζήτηση του ωραίου και του παράδοξου. Η πρώτη του ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε το 1881, κι αργότερα, μετά το γάμο του με την Κόνστανς Λόιντ (1884), δημοσίευσε μια σειρά από παιδικά παραμύθια.
Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι είναι το μοναδικό του μυθιστόρημα ενώ στο θέατρο καθιερώθηκε με τη Βεντάλια της Λαίδης Γουίντερμιρ . Παρόλο που ήταν παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών, το 1895 κατηγορήθηκε για ομοφυλοφιλία λόγω των στενών του σχέσεων με τον νεαρό ομότεχνό του Άλφρεντ Ντάγκλας και καταδικάστηκε σε δύο χρόνια καταναγκαστικά έργα. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του έγραψε τον δραματικό αυτοβιογραφικό μονόλογο De Profundis, καθώς και την Μπαλάντα της φυλακής του Ρήντινγκ. Πέθανε στο Παρίσι στις 30 Νοεμβρίου 1900.
Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο ανήκει στα παραμύθια του κι ένα συμβολικό σχεδόν μεταφυσικό χαρακτήρα.
Ένας σπουδαστής ζητάει από την Κοπέλα να τον συνοδέψει στο χορό του Πρίγκιπα. Εκείνη του ζητάει ως αντάλλαγμα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Ο χειμώνας όμως «πάγωσε τις φλέβες» της μόνης κόκκινης τριανταφυλλιάς, οπότε δεν υπάρχει κανένα κόκκινο τριαντάφυλλο να της προσφέρει. Το Αηδόνι τον ακούει και καταλαβαίνει το «μυστικό της θλίψης» του. Αποφασίζει να τον βοηθήσει. Ο μόνος τρόπος όμως, να του βρει το τριαντάφυλλο που λαχταρά, είναι να τραγουδήσει όλη νύχτα στην τριανταφυλλιά, όσο το αγκάθι της τρυπάει την καρδιά του. Έτσι, να κοκκινίσουν τα πέταλά της από το αίμα του και να ανθίσει ένα υπέροχο κόκκινο τριαντάφυλλο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αντί σκηνοθετικού σημειώματος
«Όταν βρίσκομαι στο βυθό, αισθάνομαι καλά. Αισθάνομαι μια απίστευτη ευεξία. Ίσως επειδή δεν έχω καμία ένταση κι έχω αφεθεί εντελώς. Η βουτιά αυτή είναι μια περιπέτεια στα όρια των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Ένα ταξίδι στο άγνωστο. Κυρίως όμως, είναι ένα εσωτερικό ταξίδι, όπου συμβαίνει μια σειρά πραγμάτων στο σώμα και στο πνεύμα. Αισθάνομαι ωραία, χωρίς την ανάγκη να αναπνεύσω. Σαν μια μικρή τελεία, μια μικρή σταγόνα νερού, κάπου στη μέση του ωκεανού. Σαν ένας κόκκος σκόνης, αστερόσκονης, κάπου στη μέση του σύμπαντος. Στη μέση του τίποτα, στο άπειρο του διαστήματος. Εκείνη τη στιγμή, κάθε φορά, χτίζεται το ίδιο πράγμα μέσα μου – η ταπεινότητα. Αισθάνομαι ταπεινός, γιατί δεν είμαι τίποτα. Είμαι ένα σημείο του τίποτα, χαμένο στο χώρο και στο χρόνο.
Αναπνέουμε από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι τη στιγμή που πεθαίνουμε. Η αναπνοή δίνει ρυθμό στη ζωή μας. Το να αναπνέεις καλύτερα σημαίνει να ζεις καλύτερα. Το να κρατάς την αναπνοή σου μέσα στη θάλασσα, σημαίνει να επισκέπτεσαι ένα άλλο σύμπαν, απολύτως μαγικό. Σημαίνει να βρίσκεις τον εαυτό σου. Η μνήμη του σώματος έχει στο ιστορικό της εκατομμύρια χρόνια και καταγόμαστε από οργανισμούς που ζούσαν μέσα στη θάλασσα. Όταν λοιπόν επιστρέφεις μέσα στο νερό, όταν κρατάς την αναπνοή σου για μερικά δευτερόλεπτα, συνδέεσαι ξανά με εκείνους τους προγόνους σου. Παρακολουθείς αυτόν τον κόσμο διακριτικά, γλιστρώντας μέσα στο νερό, κοιτάζοντας τριγύρω κι ύστερα επιστρέφεις στην επιφάνεια χωρίς ν’ αφήσεις κανένα ίχνος..»
Από μια ομιλία του Guillaume Néry για την ελεύθερη κατάδυση.
Η παράσταση Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο, θα φιλοξενηθεί αμέσως μετά από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ στις 21 & 22 Απριλίου στο Καμπέρειο Θέατρο.
Συντελεστές:
Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο του Όσκαρ Ουάιλντ
Μετάφραση: Βάνια Σύρμου Βεκρή
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Κίτσος
Δραματουργική επιμέλεια: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου
Διεύθυνση Φωτισμού: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Κοστούμια: Ελευθερία Αράπογλου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιωάννα Ζέρβα
Φωτογραφίες: Σπύρος Χατζηαγγελάκης, Νίκος Πανταζάρας
Εκτελεστής Παραγωγός: Ρούλα Νικολάου
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Λία Κίκερη / Παραγωγή: ΕΩΣ – ΑΜΚΕ
Παίζουν: Θεοδώρα Τζήμου, Βαλέρια Δημητριάδου, Χρύσα Κοτταράκου
