Στις 23, 24 και 28 Ιουλίου θα παρουσιαστεί στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού η δημοφιλής όπερα του Τζουζέππε Βέρντι …
Αίντα. Η παραγωγή είναι βασισμένη στην ιστορική σκηνοθεσία του Ντίνου Γιαννόπουλου (1991). Η διανομή περιλαμβάνει διεθνούς φήμης Έλληνες και ξένους ερμηνευτές.
Η όπερα αυτή αποτελεί ορόσημο στην ιταλική, αλλά και στη διεθνή μουσική ιστορία. Γνωστή για την περίφημη σκηνή του θριάμβου (Β΄ Πράξη), εστιάζει εξίσου στα συναισθήματα των πρωταγωνιστών: του γενναίου Ρανταμές και των δύο παθιασμένων γυναικών που τον διεκδικούν, της Αΐντας και της Αμνέριδας.
Το ποιητικό κείμενο της τετράπρακτης όπερας υπογράφει ο Αντόνιο Γκισλαντσόνι, που βασίστηκε σε σενάριο του Ωγκύστ Μαριέτ. Η δράση εκτυλίσσεται στην Αίγυπτο, συγκεκριμένα στη Μέμφιδα και στις Θήβες, την εποχή ισχύος των Φαραώ.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η Αΐντα, κόρη του Βασιλιά της Αιθιοπίας, είναι σκλάβα της Αμνέριδας, δηλαδή της κόρης του Βασιλιά της Αιγύπτου. Και οι δύο γυναίκες αγαπούν τον Ρανταμές, αρχιστράτηγο των Αιγυπτίων, ο οποίος επιστρέφει νικητής από τον πόλεμο κατά των Αιθιόπων.
Υποκύπτοντας στις πιέσεις του πατέρα της, η Αΐντα εκμαιεύει από τον ερωτευμένο Ρανταμές ένα στρατιωτικό μυστικό. Εξοργισμένη, η Άμνερις τον κατηγορεί για προδοσία. Στη συνέχεια προσπαθεί να τον σώσει, αλλά μάταια: Ο Ρανταμές καταδικάζεται από το ιερατείο να ταφεί ζωντανός σε μία υπόγεια κρύπτη. Εκεί έχει κρυφτεί η Αΐντα, επιθυμώντας να πεθάνει στο πλευρό του αγαπημένου της.
Ο Τζουζέππε Βέρντι, ο διασημότερος συνθέτης του ιταλικού Ρομαντισμού, γεννήθηκε στο Λε Ρόνκολε της βόρειας Ιταλίας το 1813 και πέθανε στο Μιλάνο το 1901. Σπούδασε μουσική στο επαρχιακό Μπουσσέτο και στη συνέχεια στο Μιλάνο.
Τα πρώτα του έργα γράφτηκαν μέσα στο επαναστατικό κλίμα της εποχής, απηχώντας ιδεολογικά τον αγώνα για την απελευθέρωση των ιταλικών κρατιδίων από τους Αυστριακούς και την ενοποίησή τους σε κυρίαρχη χώρα. Η ενασχόλησή του με την πολιτική τον ανέδειξε σε εθνικό σύμβολο.
Το 1861 εξελέγη μέλος του πρώτου ιταλικού κοινοβουλίου. Διασημότερες όπερές του είναι: Ναμπούκκο (1842), Ριγολέττος (1851), Ο Τροβαδούρος (1853), Τραβιάτα (1853), Η δύναμη του πεπρωμένου (1862), Αΐντα (1871), Οθέλλος (1887) και Φάλσταφ (1893).
Η Αΐντα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Όπερα του Καΐρου στις 24 Δεκεμβρίου 1871 σε μουσική διεύθυνση του συνθέτη και κοντραμπασίστα Τζοβάννι Μποττεζίνι. Στις 8 Φεβρουαρίου 1872 πραγματοποιήθηκε στη Σκάλα του Μιλάνου η πανευρωπαϊκή πρεμιέρα της όπερας. Από την Εθνική Λυρική Σκηνή η Αΐντα πρωτοπαρουσιάστηκε το 1958, όταν εγκαινιάστηκε το σημερινό Θέατρο Ολύμπια.
Εισαγωγικό Σημείωμα του Σκηνοθέτη Παναγή Παγουλάτου
Αΐντα: ένα έργο «δωματίου» για ένα ερωτικό τρίγωνο με φόντο ένα πόλεμο, που η μουσική του ώριμου Βέρντι εξυψώνει σε πραγματική τραγωδία. Μέσα σε αυτό μια μόνη σκηνή τεραστίου μεγέθους σύμφωνη με την παράδοση του «grand opéra», η περίφημη σκηνή του θριάμβου, εξασφάλισε την αποτύπωση της όπερας στη συνείδηση όλου του κόσμου.
Ερωτικό τρίγωνο που σημαίνει αντίξοος έρωτας. Και αντιθέσεις πάσης φύσεως. Και δίλημμα. Ο Ρανταμές, αρχιστράτηγος των Αιγυπτίων, και η Αΐντα, κόρη του βασιλιά της Αιθιοπίας αλλά αιχμάλωτη των Αιγυπτίων, μοιράζονται κρυφά έναν σφοδρό έρωτα. Ταυτόχρονα, και οι δύο αγαπούν τις πατρίδες τους, που βρίσκονται σε πόλεμο.
Αυτό τους δημιουργεί μεγάλη ψυχική αναστάτωση και διχασμό. Η Άμνερις, κόρη του φαραώ, είναι επίσης ερωτευμένη με τον Ρανταμές αλλά χωρίς ανταπόκριση και αυτό της προκαλεί καταστροφικό αίσθημα ζήλειας που οδηγεί στον θάνατο τον αγαπημένο της και προκαλεί στην ίδια βαριές τύψεις. Ιστορία διαχρονική που μπορεί να διαδραματίζεται είτε στην Αίγυπτο των φαραώ είτε στην Αμερική του Ντάλλας και της Δυναστείας.
Η φετινή παράσταση της «Αΐντας» δεν υποστηρίζει έναν εκσυγχρονισμό του έργου, αλλά βασίζεται στην κλασική σκηνοθεσία του Ντίνου Γιαννόπουλου που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Ηρώδειο το καλοκαίρι του 1991. Η παράσταση εκείνη χαρακτηριζόταν από τα εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια, την έντονη θεατρικότητα και το εξαιρετικό μουσικό επίπεδο. Η επιτυχία ήταν τέτοια, που το κοινό κατέκλυσε το Ηρώδειο μέσα και έξω με αποτέλεσμα να επαναληφθεί η ίδια παραγωγή και το 1993.
Σχεδόν είκοσι χρόνια αργότερα η Ε.Λ.Σ. τιμώντας την ιστορία της αποφάσισε να παρουσιάσει εκ νέου την παραγωγή αυτή στο ίδιο αρχαίο θέατρο. Στην αναβίωση αυτή συμμετείχαμε όλοι οι εργαζόμενοι της Ε.Λ.Σ. ο καθένας στην ειδικότητά του. Το σκηνικό ξανακατασκευάστηκε προσαρμοσμένο στις καινούργιες (πιο αυστηρές) προδιαγραφές του αρχαίου θεάτρου αλλά και επωφελούμενο από τις δυνατότητες που προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία. Τα πρωτότυπα κοστούμια που είναι διατηρημένα σε εξαιρετική κατάσταση φρεσκαρίστηκαν και το φροντιστηριακό υλικό εξωραΐστηκε και συμπληρώθηκε σύμφωνα με την αρχική εικαστική άποψη.
Η σκηνοθεσία βασίστηκε στην αρχική σύλληψη του Ντίνου Γιαννόπουλου, κυρίως για τις πολυπρόσωπες σκηνές. Το συγκεκριμένο σκηνικό έχει σχεδιαστεί με γνώση του έργου και των θεατρικών και μουσικών επιταγών του και επιβάλλει συγκεκριμένη χρήση. Όσον αφορά στις μικρότερες σκηνές, σεβαστήκαμε την ουσία της αρχικής σκηνοθεσίας, δηλαδή την δημιουργία ξεκάθαρων θεατρικά χαρακτήρων και σχέσεων μεταξύ τους, προσαρμοσμένων στην προσωπικότητα και στην εμπειρία των σημερινών ερμηνευτών.
Παραγωγή ΕΛΣ 2010
Μουσική διεύθυνση: Λουκάς Καρυτινός
Σκηνοθετική προσαρμογή: Παναγής Παγουλάτος
Προσαρμογή σκηνικών και κοστουμιών: Τότα Πρίτσα
Προσαρμογή χορογραφίας: Ιρίνα Ακριώτη-Κολιουμπάκινα
Φωτισμοί: Νίκος Εργαζάκης
Διεύθυνση μπάντας: Γιώργος Αραβίδης
Ορχήστρα, Χορωδία και Μπαλέτο Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Διεύθυνση χορωδίας Νίκος Βασιλείου
Παραγωγή ΕΛΣ 1991
Σκηνοθεσία: Ντίνος Γιαννόπουλος
Σκηνικά: Γιάννης Καρύδης
Κοστούμια: Λίζα Ζαΐμη
Χορογραφία: Γιάννης Μέτσης
Διανομή:
Αΐντα Τιτσιάνα Καρούζο (23 & 28/7), Χούι Χε (24/7)
Άμνερις Ελένα Κασσιάν (23 & 28/7), Χαρίκλεια Μαυροπούλου (24/7)
Ρανταμές Στιούαρτ Νηλ (23 & 24/7), Μπάντρι Μαϊσουράτζε (28/7)
Αμονάσρο Γιάννης Γιαννίσης (23/7), Δημήτρης Πλατανιάς (24 & 28/7)
Ράμφις Δημήτρης Καβράκος (23 & 28/7), Χριστόφορος Σταμπόγλης (24/7)
Βασιλιάς Δημήτρης Κασιούμης (23 & 28/7), Τάσος Αποστόλου (24/7)
Αγγελιαφόρος Δημήτρης Σιγαλός (23 & 28/7), Νίκος Στεφάνου (24/7)
Ιέρεια Άρτεμις Μπόγρη (23 & 28/7), Ινές Ζήκου (24/7)
