Το Φεστιβάλ Αισχυλείων παρουσιάζει στο Παλαιό Ελαιουργείο της Ελευσίνας την παράσταση του έργου …
του Κάρλο Μικελστέτερ, «Έρημος» από το Θέατρο «Άττις» σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου, την Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011.
Στην παράσταση, στο κέντρο του άδειου σκηνικού χώρου βρίσκεται ένας μόνο ηθοποιός, το σώμα του οποίου μεταμορφώνεται σε πολυρυθμική μηχανή που μάχεται με τις στοιχειώδεις δυνάμεις της φύσης, όπως αυτή της βαρύτητας. Στο βλέμμα του μια ανεξερεύνητη απόσταση, ο νους του χαμένος κάπου αλλού, απ’ όπου πηγάζουν άπιαστα οράματα, αποσπάσματα από ιστορίες, βίαιες βλασφημίες, εκφράσεις μιας φωνής, απελπισμένης και καθαρής, στην προσπάθειά της να φτιάξει το λαβύρινθο στον οποίο χάνεται σε μια περιπέτεια της σκέψης συνταρακτικής έντασης.
Συμπαραγωγή:
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Θεάτρο Άττις
Teatro Stabile del Umbria
Teatro Brunello Cucinelli
Emilia Romagna Teatro
Διασκευή: Πάολο Μουζίο- Θεόδωρος Τερζόπουλος
Σκηνοθεσία: Θεόδωρος Τερζόπουλος
Ερμηνεύουν: Πάολο Μουζίο – Θεόδωρος Τερζόπουλος
ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, ο ιδρυτής του Θεάτρου Άττις, και ο Πάολο Μουζίο έχουν προσδώσει με εξαιρετικό τρόπο θεατρική μορφή στο φιλοσοφικό και ποιητικό κείμενο του Κάρλο Μικελστέτερ, Έρημος. Ένταση, πάθος, υποδειγματική χρήση του χρόνου και η κραυγή Ελελεύ να βγαίνει από τα κείμενα του Ηράκλειτου για τη φωτιά.
Nico Garone, La Republica
Μέσα από την ερμηνευτική μέθοδο του Τερζόπουλου, ο Πάολο Μουζίο βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με το φιλοσοφικό κείμενο, χρησιμοποιώντας σαν όχημα τη σωματική του ενέργεια. […] Ακίνητος, με τα μάτια ορθάνοιχτα, αρθρώνει λέξεις, μεταφέρει οράματα και κινείται από την απελπισία στην εσωτερική έκρηξη.
Δημήτρης Τσατσούλης, Theater der Zeit, December 2007
ΚΑΡΛΟ ΜΙΚΕΛΣΤΕΤΕΡ
Ο Κάρλο Μικελστέτερ γεννήθηκε στη Γκορίτσια της Ιταλίας το 1887, από γονείς ιταλοεβραίους. Ο πατέρας του ήταν διευθυντής του Γραφείου Γενικών Ασφαλίσεων της Τεργέστης. Μετά από την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο της Γκορίτισα γράφτηκε στη Μαθηματική Σχολή της Βιέννης. Πολύ σύντομα μετακόμισε στη Φλωρεντία με την προοπτική να αφοσιωθεί στη ζωγραφική, αντί γι’ αυτό όμως, φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή, όπου ασχολήθηκε κυρίως με την ποίηση και την ελληνική φιλοσοφία. Το 1909 επέστρεψε στη Γκορίτσια για να ετοιμάσει την πτυχιακή του εργασία. Στις 16 Οκτωβρίου του 1910 ο Μικελστέτερ τέλειωσε το γράψιμο της κριτικής επιφυλλίδας για την Πειθώ. Την επόμενη μέρα αυτοκτόνησε. Ο εκδοτικός οίκος ADELPHI έχει εκδώσει τα έργα του Κάρλο Μικελστέτερ Επιστολές (1983), Ποιήματα (1987) και το Διάλογο της υγείας (1988). Το έργο του Πειθώ και Ρητορική κυκλοφόρησε μαζί με τις Κριτικές Επιφυλλίδες το 1995.
Τα κείμενα του Κάρλο Μικελστέτερ που ο ίδιος συγκέντρωσε για την πτυχιακή του εργασία με τον τίτλο Πειθώ και Ρητορική αποτελούν ένα ετερογενές σύνολο του οποίου η έντονη ποιητική διάσταση βρίσκεται σε μια απελπισμένη φωνή. Η δραματουργία του Σχεδίου Μικελστέτερ βασίζεται σε αποσπάσματα που ξεχωρίζουν ακριβώς από το άκουσμα αυτής της εσωτερικής φωνής, σε μια από τις πιο πιθανές διαδρομές μέσα από τα θέματα της ποίησης του Μικελστέτερ. Ο Μικελστέτερ που γεννήθηκε στη Γκορίτσια και αυτοκτόνησε το 1910 στα 23 του χρόνια, ήταν προικισμένος με βλέμμα ποτισμένο με την ευρωπαϊκή κουλτούρα και ταυτόχρονα γερά ριζωμένο στην κλασική σκέψη.
Η φύση της σκέψης του Μικελστέτερ, με βαθιές ρίζες στην ανατολή και στη δύση, στον 19ο αιώνα και στην κλασική εποχή, αποτελεί το κοινό έδαφος της συνεργασίας του Ιταλού ηθοποιού Πάολο Μουζίο με τον Έλληνα σκηνοθέτη Θόδωρο Τερζόπουλο.
Η Πειθώ είναι για τον Μικελστέτερ η προσπάθεια να πετύχουμε την εξουσία του εαυτού μας, η οποία ακυρώνεται πάντα από την αμείωτη ατέλεια της ζωής. Η Ρητορική είναι η συσκευή που παράγει λόγο, χειρονομίες, θεσμούς που κρύβουν τη μη δυνατότητα προσέγγισης της Πειθούς.
Ο Μικελστέτερ προχωρεί χωρίς να διστάζει σε ένα λαβύρινθο που δεν έχει έξοδο, με την ύπαρξή του ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο και πυροδοτεί την έρευνα στη σύγχρονη τραγική διάστασή της, έρευνα που βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο της δουλειάς του Θόδωρου Τερζόπουλου.
Το σύμπλεγμα των μύθων που περνούν μέσα από τον Άδη, είναι το κλειδί για την κατανόηση ενός θεάτρου τελεστικού, τραγικής διάστασης, στο οποίο η σκέψη του νεαρού ποιητή φιλοσόφου χάνει κάθε διαλεκτικό χαρακτηριστικό, κάθε παράθεση λόγου για να γίνει σώμα, ενέργεια, φυλακή, φλόγα, σύγκρουση, που πραγματοποιείται τώρα, με τη σκηνική πράξη, σ’ ένα φόντο σύγχρονης ερήμωσης, όπου έχει χαθεί κάθε ισορροπία.