Είχα περάσει έξω από το συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο τυχαία, κάποια ζεστή μέρα του καλοκαιριού που μας πέρασε.
Ήμουν στο λεωφορείο θυμάμαι και ξαφνικά ένιωσα τις κόρες των ματιών μου να ανοίγουν διάπλατα μπροστά στη θέα του ψηλοτάβανου χώρου. Δεν πρόλαβα να δω πολλά, δεν πρόλαβα να δω όνομα, είδα μόνο φως, πολλά βιβλία και αμέσως ήξερα ότι έπρεπε κάποια στιγμή να επιστρέψω.
Μέχρι προσφάτως, είχα στο μυαλό μου ως το αγαπημένο στυλ βιβλιοπωλείου, τους μικρούς εκείνους και ζεστούς χώρους με βιβλία παντού και ελάχιστο χώρο να περπατήσεις ανάμεσα τους. Το «Επί Λέξει» μου έμαθε ότι τελικά ένα βιβλιοπωλείο μπορεί να είναι εξίσου όμορφο έχοντας και βιβλία μέχρι το ταβάνι και άπλετο χώρο να περπατάς ανάμεσά τους.
Η κυρία Παπαγεωργίου, ήταν διαθέσιμη και πρόθυμη να λύσει κάθε απορία μου. Πάντα με μάγευαν οι άνθρωποι που περνάνε τουλάχιστον οκτώ ώρες της ημέρας τους ανάμεσα σε βιβλία, και αυτή, ήταν μια καλή ευκαιρία…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Όση ώρα μιλούσα μαζί της προσπαθούσα παράλληλα να σκεφτώ την ιστορία της, την πηγή όλων αυτών των γνώσεων που είχε για τα βιβλία και τους συγγραφείς. Η απάντηση σε αυτό ήρθε μετά από λίγο, όταν μας εκμυστηρεύτηκε ότι και οι τρείς οικοδεσπότες του χώρου ήταν φίλοι και συνάδελφοι στο παλιό βιβλιοπωλείο της Εστίας. Μετά από αυτό, νομίζω δεν χρειαζόμουν περισσότερες πληροφορίες.
Χαμένος ανάμεσα σε τίτλους βιβλίων, καθισμένος στα αγαπημένα μου σκαλοπάτια, έβλεπα τον κόσμο να μπαίνει, να ρωτά, να ανταλλάσει απόψεις, να δείχνει σεβασμό και σχεδόν ευλαβικά να χαζεύει τους αμέτρητους τίτλους που ήταν όλοι τους έτοιμοι για εξερεύνηση…
Σε λίγο η πόρτα άνοιξε ξανά και στο χώρο μπήκε ο συγγραφέας και συντάκτης της Athens Voice, Κωνσταντίνος Τζήκας, του οποίου το βιβλίο με τίτλο «Κομμένα», κυκλοφορεί σύντομα από τις εκδόσεις Νεφέλη.
Μετά τις απαραίτητες συστάσεις, βρεθήκαμε να ανταλλάσουμε τα νέα μας, να προβληματιζόμαστε με τα όσα συμβαίνουν στην αγαπημένη μας πόλη, στη χώρα, και φυσικά τι άλλο, να μιλάμε για βιβλία.
Το να ακούς δύο ανθρώπους που θαυμάζεις να μιλούν μεταξύ τους, είναι πραγματικά μια μοναδική απόλαυση. Από τη μία η εμπειρία χρόνων στο βιβλίο και τις εκδόσεις και από την άλλη το καινούριο αίμα στην αρθρογραφία και τη συγγραφή.
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ και ήθελα να μου μιλήσουν και οι δύο για το ένα και μοναδικό εκείνο βιβλίο που στιγμιαία θα μπορούσαν να φέρουν στο μυαλό τους ως ένα βιβλίο που τους επηρέασε, που σήμαινε κάτι ιδιαίτερο για αυτούς, εκείνο το βιβλίο που έχουν διαβάσει πάνω από δύο φορές.
Τα «Κύματα» της Βιρτζίνια Γούλφ, (στην Ελληνική γλώσσα από τις εκδόσεις Ύψιλον) ήταν το αγαπημένο του Κωνσταντίνου. «Έξι φίλοι αφηγούνται τις ζωές τους ωσάν τα κύματα προτού αυτά αποτραβηχτούν στην ακτή για πάντα. Κάθε στιγμή της ζωής τους και ένας παφλασμός στη θάλασσα. Έξι διαφορετικές ιστορίες με βάση τον έρωτα, τη φιλία, την αγάπη, την απώλεια και το θάνατο…».
Πόσο υπέροχο, σκέφτηκα, να σε εμπνέει ένα βιβλίο γραμμένο το 1931…
Η Κυρία Παπαγεωργίου με την διπλή ιδιότητα του αναγνώστη και του βιβλιοπώλη, μας είπε τόσο για το δικό της «αγαπημένο» βιβλίο, όσο και για το αγαπημένο βιβλίο του κοινού αυτή τη στιγμή. «Το Κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου, εκδόσεις Κέδρος, είναι το βιβλίο εκείνο που χρόνια πριν ξεκίνησα να διαβάζω, το άφησα, το ξαναέπιασα, το ολοκλήρωσα και τελικά έγινε για εμένα ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Ένα βιβλίο με πολλαπλά νοήματα και ιδιαίτερη σημασία για τους υποψιασμένους αναγνώστες. Το βιβλίο εκείνο τώρα που συχνά οι αναγνώστες μας ζητούν και πηγαίνει πολύ καλά εμπορικά, είναι το Μάρτυς Μου ο Θεός, του Μάκη Τσίτα από τις εκδόσεις Κίχλη, ενώ ένα βιβλίο που έχει ξεκινήσει να βρίσκει τον παλμό του και ταιριάζει με την περίεργη σημερινή μας πραγματικότητα είναι Το Καλό θα Έρθει από τη Θάλασσα, του Χρήστου Οικονόμου από τις εκδόσεις Πόλις».
Προσπάθησα και εγώ να βρω τουλάχιστον ένα αγαπημένο εξώφυλλο μέσα στα χιλιάδες του βιβλιοπωλείου, αλλά πραγματικά δυσκολεύτηκα πολύ. Τελικά, το βλέμμα μου έκλεψε ένα μικρό κίτρινο βιβλίο που είδα να κρατά ο Κωνσταντίνος με έναν τίτλο που μου θύμιζε πολλά…
Το «Ελενίτ», της Βίκυς Τσελεπίδου από τις εκδόσεις Νεφέλη.
Την Κυρία Τσελεπίδου δεν την γνωρίζω προσωπικά, αλλά το γεγονός ότι ζει στην όμορφη Ξάνθη και αυτό είναι το πρώτο της βιβλίο, μου έκανε ένα δυνατό «κλικ». Γιατί απλά, δεν γυρίζουν όλα μόνο γύρω από την Αθήνα και γιατί οι νέοι συγγραφείς όπως η ίδια, ο Κωνσταντίνος και τόσοι άλλοι από εμάς, έχουμε περισσότερο ανάγκη από τον καθένα τη στήριξη και το χειροκρότημα του κοινού.
Η συνάντηση της Δευτέρας με τους τρείς μας, που ξεκίνησε στις τρείς και μισή το απόγευμα, έφτασε να τελειώσει στις πέντε, λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες του βιβλιοπωλείου. Και νομίζω πως αν μπορούσαμε σίγουρα θα καθόμασταν περισσότερο. Όπως μας εξομολογήθηκε η Κα Παπαγεωργίου «πολλές φορές όταν κλείνουμε, κάθομαι μόνη μου εδώ στις σκάλες και διαβάζω αποσπάσματα από αγαπημένα μου βιβλία…».
Πόσο την ζηλεύω είναι αλήθεια…
Το «Επί Λέξει» έχει ήδη αποτυπωθεί στο μυαλό μου ως ένας χώρος πολιτισμού και γνώσης, που καθισμένος στα υπέροχα εσωτερικά του σκαλοπάτια, θα μπορούσα να ρεμβάζω για ώρες σε μια απέραντη θάλασσα από βιβλία. Και υπόσχομαι, για ακόμα μια φορά στον εαυτό μου, πως θα επιστρέψω πολύ σύντομα για να αποκτήσω τα «Κομμένα» του Κωνσταντίνου και να απολαύσω για λίγο ακόμα την ασύγκριτη αισθητική και την αύρα του χώρου του.
Το «Κομμένα» του Κωνσταντίνου Τζήκα , με το υπέροχο εξώφυλλο της Ζέτας Τσέρμου, κυκλοφορεί την άνοιξη από τις εκδόσεις Νεφέλη και είναι μια συλλογή 13 διηγημάτων. Δεκατρείς ήρωες με παράξενες ιστορίες, που προσπαθούν να βρουν τη δική τους λύτρωση μέσα από έναν ανεπίσημο συναγωνισμό από πρωτοφανείς συμφορές. Μια γυναίκα που ερωτεύεται ένα κτήριο, ένα αγόρι που γεννήθηκε ως χαρταετός, ένας μαθητής που πασχίζει να εμφανίσει καρκίνο, ένας άντρας που εκτρέφει μια κουκίδα μέχρις ότου αυτή γίνει μαύρη τρύπα και άλλες 11 ακόμα ιστορίες που θα μας κάνουν να γελάσουμε, να αναρωτηθούμε, να βρούμε κοινά σημεία και αν μη τι άλλο να νιώσουμε καλύτερα μέσα στο δικό μας παράξενο και πολλές φορές ανεξήγητο μικρόκοσμο.
___________________________________________________________________________________________
Ευχαριστούμε το βιβλιοπωλείο «Επί Λέξει» ( Ακαδημίας 32 και Λυκαβηττού) για τη ζεστή του φιλοξενία.
Φωτογραφίες: Γιάννης Ζαμπέλης