Η παράσταση Ακρόπολις Reconstruction, βασισμένη στο έργο του Στανίσλαβ Βισπιάνσκι και την παράσταση του Γιέρζι Γκροτόφσκι, ανεβαίνει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία – δραματουργική επεξεργασία του Μιχαήλ Μαρμαρινού από την Πέμπτη 8 Απριλίου στο Θησείον, Ένα Θέατρο για τις Τέχνες.
Ο όρος reconstruction -εκτός από μηχανισμός λειτουργίας της Μνήμης μέσω της ανα-σύστασης-, συνδέεται με το όραμα του Βισπιάνσκι για την ανα-κατασκευή του καθεδρικού ναού της Βαβέλ.
Το 1904, που ο αυστριακός στρατός εκκενώνει το κάστρο της Βαβέλ στην Κρακοβία, ο Βισπιάνσκι οραματίζεται την μετατροπή του λόφου σε πολιτικό θρησκευτικό και πολιτιστικό κέντρο και σε συνεργασία με τον αρχιτέκτονα Στανίσλαβ Εκιέλσκι ετοιμάζει την πιο ασυνήθιστη πρόταση του, την Ακρόπολη. Σχέδιο για την ανακατασκευή της Βαβέλ, ώστε να προσδώσει σε αυτόν μια χροιά ιστορικότητας, ανάλογη με αυτήν που σηματοδοτεί η Ακρόπολη για τους Έλληνες.
Την ίδια χρονιά γράφει και το θεατρικό έργο Ακρόπολις, το οποίο προκάλεσε αντιπαράθεση με το θέατρο της Κρακοβίας και είχε ως αποτέλεσμα την απαγόρευση παρουσίασης των έργων του.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στο έργο επτά ηθοποιοί αναδύονται μέσα από το νερό, διολισθαίνουν από τις περίτεχνες ταπισερί, ως άγγελοι, μνημεία, πρόσωπα της ιουδαϊκής ιστορίας, ήρωες της Τροίας για να ζήσουν μια άλλη περιπέτεια. Και συχνά επιστρέφουν σε αυτό, ως ένας ποταμός της Λήθης.
Στην πρώτη πράξη, ως ένα ξύπνημα στη ζωή, αφυπνισμένα Αγάλματα Αγγέλων ανιχνεύουν την ενέργεια και τη μαγεία της επιθυμίας. Έλκονται το ένα από το άλλο, αγγίζονται και αναγνωρίζουν τα σώματα μέσω συναισθημάτων και ενστίκτων, οι άγγελοι ως μια ιστορική και αλληγορική εμπειρία αυτού που είναι το πιο δύσκολο: η επαφή με τον Άλλον.
Στη δεύτερη πράξη, το Ιουδαϊκό Στάσιμο με εικόνες από την Παλαιά Διαθήκη, οι ηθοποιοί αναβιώνουν στιγμιότυπα από ένα πραγματικό γεγονός, από το ιστορικό μνημείο της φημισμένης παράστασης Ακρόπολις (1962), σε σκηνοθεσία Γιέρζι Γκροτόφσκι και συνομιλούν με το προβαλλόμενο αρχειακό υλικό της, επισύροντας μνήμες από την ιδιαίτερη ματιά του πολωνού σκηνοθέτη που αντιμετώπισε τους εύθραστους ήρωες του Βισπιάνσκι ως έγκλειστους του Άουσβιτς.
Στην τρίτη πράξη, στη Ραψωδία της Τροίας, η πολεμοχαρής μυθολογία της Ιλιάδας ιδωμένη όμως από την πλευρά των έγκλειστων -πριν από το δικό τους ολοκαύτωμα- Τρώων και οι σαρκωμένες φιγούρες του Πρίαμου, της Εκάβης, του Έκτορα και της Ανδρομάχης, του Πάρη, της Ελένης και της Κασσάνδρας κυριαρχούνται συθέμελα από την ακατάλυτη δύναμη του τραγουδιού, που εγκαταλείπει τους θεατές, -όλους εμάς, επισκέπτες αυτού του παράδοξου μουσείου- στην υπόσχεση μιας Άνοιξης.
Μετάφραση από τα πολωνικά: Δημήτρης Χουλιαράκης, Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Μιχαήλ Μαρμαρινός, Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός, Σκηνογραφία: Αντώνης Δαγκλίδης, Κοστούμια: Ντόρα Λελούδα, Βοηθός σκηνοθέτη: Μυρτώ Περβολαράκη, Σχεδιασμός φωτισμών: Γιάννης Δρακουλαράκος, Β\’ βοηθός σκηνοθέτη – Διδασκαλία πολωνικών: Σταματίνα Παπαμιχάλη, Φωτογραφίες: Μιχάλης Κλουκίνας, Οργάνωση, Διεύθυνση Παραγωγής: Pro 4.
Παίζουν: Θεοδώρα Τζήμου, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Αγγελική Δημητρακοπούλου, Γιώργος Κριθάρας, Λάμπρος Φιλίππου, Γιώργος Χριστοδούλου, Γιώργος Κριθάρας.
