Άλεξ Μυλωνά – Τέχνη, όπως Zωή: έκθεση στους Παξούς

Ο Δήμος Παξών και τo Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης παρουσιάζουν την έκθεση Άλεξ Μυλωνά. Τέχνη, όπως Zωή με έργα της καλλιτέχνιδας από τη …

συλλογή του μουσείου. Η έκθεση πραγματοποιείται με δωρεά του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου και  διοργανώνεται με στόχο να τιμηθεί στην ιδιαίτερη πατρίδα της η καλλιτέχνις Άλεξ Μυλωνά, η οποία, τον Σεπτέμβριο 2007, παραχώρησε το σύνολο του έργου της και το κτίριο του μουσείου της στην Αθήνα (Aγ. Ασωμάτων 5) στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Με την παρουσίαση του έργου της στους Παξούς θα δοθεί η ευκαιρία στους κατοίκους και τους επισκέπτες του νησιού να γνωρίσουν το έργο μιας από τις λίγες ελληνίδες γλύπτριες της εποχής της με διεθνή αναγνώριση.

Η έκθεση Άλεξ Μυλωνά. Τέχνη, όπως Ζωή, παρακολουθεί, μέσα από συγκεκριμένους σταθμούς και κυρίως τα έργα σε μέταλλο, τη διαμόρφωση και την εξέλιξη της καλλιτεχνικής της πορείας από το 1955 έως το 1996. Τα θέματα που παρουσιάζονται διακρίνονται από τη σχηματοποίηση των μορφών, τη σημασία των όγκων, της σκιάς και των περιγραμμάτων, καθώς και τη συνοχή του συνόλου. Ιδιαίτερα μετά το 1980 και μέχρι σήμερα το έργο της καλλιτέχνιδας αποκτά ένα προσωπικό γλυπτικό ιδίωμα, με ξεχωριστή εκφραστική αυτονομία.

Η Άλεξ Μυλωνά σπούδασε γλυπτική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από το 1945 μέχρι το 1950 στο εργαστήριο του Μ. Τόμπρου. Οργάνωσε την πρώτη ατομική της έκθεση το 1955 στην Αθήνα, ενώ από το 1954 συμμετείχε στην καλλιτεχνική ομάδα “Εργαστήρι”. Ανάμεσα στις ομαδικές εκθέσεις στις οποίες έχει πάρει μέρος είναι η 30ή Μπιενάλε Βενετίας (1960), όπου είχε εκπροσωπήσει την Ελλάδα μαζί με τον Γ. Σπυρόπουλο, τον Α. Κοντόπουλο και τον Λ. Λαμέρα, οι εκθέσεις «Οι Έλληνες ζωγράφοι και γλύπτες του Παρισιού και Θρησκευτική Τέχνη» (Παρίσι, 1962), «Νέα Γλυπτική» (Μουσείο Rodin, 1963) κ.ά. Το 1986 η Εθνική Πινακοθήκη οργάνωσε αναδρομική έκθεση έργων της, ενώ το 2004 εγκαινιάστηκε στην Αθήνα το «Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Άλεξ Μυλωνά». Οι πρώιμες προσπάθειές της είχαν ως θεματική αφετηρία την ανθρώπινη μορφή, σχηματοποιημένη ωστόσο, και αναγνωρίζει κανείς σε πολλά από αυτά τη γνωριμία της με το έργο του Giacometti και του Zadkine.

Διερευνώντας την προσωπική της εκφραστική γλώσσα, καταλήγει γύρω στα 1960 στη γλυπτική με μέταλλο που αντλεί από το εξπρεσιονιστικό λεξιλόγιο και τη μυθολογική θεματική και χαρακτηρίζεται από γωνιώδεις μορφοποιήσεις, αντιθέσεις πλήρους-κενού, καμπυλόμορφου-αιχμηρού. Μετά το 1960 και πολύ καθαρότερα μετά το 1980 η γλυπτική της αποκτά το ιδιόλεκτό της, που, σε μάρμαρο κυρίως, λευκό και χρωματιστό, χαρακτηρίζεται από πιο τελειοποιημένη τεχνική, περισσότερο λειασμένες επιφάνειες και πιο συμπαγείς και αρμονικά συνεργαζόμενους όγκους.

Επιμέλεια: Κατερίνα Κοσκινά