Η ομάδα Elephas tiliensis παρουσιάζει στο Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν το έργο Αλεξάνδρεια.
Στην Αλεξάνδρεια του μεσοπολέμου, στο τελευταίο σύνορο Ανατολής και Δύσης, στήνεται το σκηνικό αριστουργήματος του Λόρενς Ντάρρελ «Αλεξανδρινό Κουαρτέτο» (1957-1960). Δύο ζευγάρια και ένα κορίτσι δοκιμάζουν τα όρια των συσχετισμών τους. Προκαλούν γενναία την ηθική μιας εποχής που τρέφεται από ο,τιδήποτε ολοκληρωτικό και βίαιο. Αφουγκράζονται το ένστικτο της ελευθερίας τους και τρέχουν με λύσσα σε ένα φως γεμάτο ζωή και θάνατο. Ξεδιπλώνουν μπροστά μας τις εκδοχές της πραγματικότητάς τους. Ποιά είναι η αλήθεια; Υπάρχει μία αλήθεια; Μία πραγματικότητα; Ποιό είναι το αληθινό πρόσημο της μνήμης; Η τρομερή δίνη της ιστορίας γίνεται ο μοχλός της αλλαγής. Το μαγνητικό πεδίο της πόλης εξαναγκάζει στην πιο επίπονη φυγή και στην πιο μεγάλη απώλεια, εκείνη της ταυτότητας.
Η ομάδα Elephas tiliensis μετά την επιτυχημένη μεταφορά του διηγήματος της Ζυράννας Ζατέλη «Περσινή Αρραβωνιαστικιά», εμπνέεται από το εμβληματικό έργο του Λόρενς Ντάρρελ και δημιουργεί μια παράσταση που συνομιλεί με το μυθιστόρημα μέσω πρωτότυπων κειμένων της ομάδας, του Καθηγητή Φιλοσοφίας Θεοφάνη Τάση, της Βαλεντίνας Καραμπάγια, του Μαρκήσιου Ντε Σαντ, ποιημάτων του Κωνσταντίνου Καβάφη, του Σαρλ Μπωντλαίρ, του Κόβεντρι Πάτμορ και ιστορικών και πολιτικών ντοκουμέντων .
Δραματουργική επεξεργασία- Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Δέσποινα Αναστάσογλου
Πρωτότυπα κείμενα: Θεοφάνης Τάσης, Βαλεντίνα Καραμπάγια και η ομάδα
Σκηνικός χώρος- Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού
Μουσική: costinho (Κωστής Ζουλιάτης)
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Κινησιολογική επιμέλεια: Ξένια Θεμελή
Βοηθός σκηνοθέτη: Πένυ Γκούζου
Φωτογραφίες: Πάνος Μιχαήλ
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Παίζουν (αλφαβητικά): Δημήτρης Αγαρτζίδης, Θανάσης Δόβρης, Ξένια Θεμελή, Δέσποινα Κούρτη, Νεφέλη Μαϊστράλη.
Σημείωμα Σκηνοθέτη
“Άλεξάνδρεια, υπάρχουν αλήθεια και ψεύδος άραγε;
από την ομάδα Elephas Tiliensis … ο νάνος ελέφαντας της Τήλου
Απομονωμένοι για μεγάλο χρονικό διάστημα σε περιορισμένο χώρο, οι ελέφαντες της Τήλου αναγκάστηκαν να συρρικνωθούν προκειμένου να επιβιώσουν.
Για να αντέξει κανείς αυτό που είναι, για να αντέξει να είναι μέρος μιας συγκεκριμένης πραγματικότητας προβάλλει ένα γεγονός γύρω από το οποίο τυλίγει το νήμα της ύπαρξής του.
Η μνήμη του γεγονότος δημιουργεί την ανάγκη της αναπαράστασής του. Οι αλυσίδες της μνήμης οδηγούν κρίκο τον κρίκο σε μία στιγμή, σε ένα πρόσωπο, σε έναν τόπο που πλέον αποτελείται από τα θραύσματα αυτών που κάποτε έζησε κανείς, όσα κατόρθωσαν να διεισδύσουν ακέραια ή παραθλασμένα σε εκείνο τον χώρο των αναμνήσεων. Ένα λακκάκι, ένα από πολύ καιρό ξεχασμένο χαμόγελο έχει την ρίζα του σε αυτό που ζήσαμε ή σε αυτό που νομίσαμε ότι ζήσαμε.
Τί είναι όμως αυτό που έζησα; Η ανάγκη διερεύνησης του γεγονότος εκπλήσσει ακόμα τον ίδιο τον βιώσαντα. Η ιστορία ξαναφτιάχνεται αλλά αυτός που την οδηγεί δεν είναι ο γραμμικός χρόνος αλλά ο προσωπικός συνειρμός. Ο ουρανός και η θάλασσα στην οποία κολύμπησα μοιάζουν με ένα όνειρο που κάποτε είδα, η φωνή εκείνου που αγάπησα ακούγεται σαν εκκωφαντική κραυγή και ο χρόνος διαστέλλεται την στιγμή που μια έκρηξη ξεκίνησε έναν πόλεμο. Εγώ είμαι αυτός που το έζησα; Αυτός είναι εκείνος για τον οποίο αισθάνθηκα; Αυτή είναι η εποχή στην οποία έζησα; Ποιοι συσχετισμοί οδήγησαν στην διαμόρφωση της προσωπικής ιστορίας μου; Της ιστορίας της πόλης μου; Της ιστορίας; Τί απομένει από αυτά που έζησα; Τι θα απομείνει στο τέλος;
Η παράσταση “Αλεξάνδρεια, υπάρχουν αλήθεια και ψεύδος άρα γε;” της ομάδας Elephas Tiliensis παρουσιάζει μια πρωτότυπη σύνθεση εμπνευσμένη από την τετραλογία του Λώρενς Ντάρρελ “Αλεξανδρινό Κουαρτέτο”. Σε συνεργασία με τον φιλόσοφο Θεοφάνη Τάση έγινε η σύνθεση ενός κειμένου που μελετά το πείραμα της “πόλης” πάνω στους κατοίκους της. Υπό τον θόλο μιας εποχής που αιωρείται αμείλικτη πάνω από τα κεφάλια τους, εν μέσω δύο παγκοσμίων πολέμων, στην Αλεξάνδρεια, το τελευταίο σύνορο της Ευρώπης στην Ανατολική Μεσόγειο πέντε πρόσωπα παρασύρονται από το μαγνητικό πεδίο της πόλης και της ιστορίας της. Αυτή υπαγορεύει την συμπεριφορά τους και την σκέψη τους. Διερευνούν κάθε πιθανό όριο του συσχετισμού τους με τους άλλους και με τον εαυτό τους διεκδικώντας λυσσαλέα όχι μόνο την επιβίωσή τους αλλά και την λύτρωση. Ο συγγραφέας του “Αλεξανδρινού Κουαρτέτου” εφαρμόζει την θεωρία της σχετικότητας, που θεμελιώνεται την ίδια εποχή, πάνω στα πρόσωπα που δημιουργεί. Η θέαση του ίδιου γεγονότος από διαφορετικές αντιληπτικές γωνίες προκαλεί πολλαπλές ερμηνείες. Υπό αυτήν την έννοια η αλήθεια είναι σχετική και η πραγματικότητα θα μπορούσε κάλλιστα να είναι διαφορετική διότι εντέλει εξαρτάται από την θέση και την εποχή όπου βρίσκεται κανείς. Είμαστε όντως παιδιά της πόλης μας; Είμαστε μέρος ενός πειράματός της; Η πραγματικότητα εξαρτάται από την εποχή και την θέση που βρισκόμαστε; Υπάρχουν αλήθεια και ψεύδος άραγε;
Δημήτρης Αγαρτζίδης