Με τις φροντίδες για την έκθεση έργων του Λεονάρντο Κρεμονίνι από ελληνικές συλλογές στο ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΥΔΡΑΣ, βλέποντας ξανά μετά από αρκετό καιρό πίνακες που είχαν στοιχειώσει την καλλιτεχνική εξέλιξη της νεότητας πολλών από τους Έλληνες συναδέλφους μου, σκέφτομαι:
Πώς είναι δυνατόν έργα που την δεκαετία του 70 και τουλάχιστον τη μισή του 80, βρισκόντουσαν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των επιμελητών από το Beaubourg ως το MoMA και έδωσαν αφορμές για εκατοντάδες σελίδες σκέψεων μερικών από τους σημαντικότερους συγγραφείς και φιλοσόφους του 20ου αιώνα, σήμερα να περιμένουν το βλέμμα μόνο κάποιων “αθεράπευτα πιστών” της ζωγραφικής για να ανανήψουν.
Σε ελάχιστα πια από τα μουσεία και τα κέντρα σύγχρονης τέχνης, που για σχεδόν δύο δεκαετίες διεκδικούσαν περίοπτες θέσεις, είναι ακόμη κρεμασμένα.
Παρ’όλο που είναι έργα που τα θαυμάζεις ακόμη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Παρ’όλο που είναι έργα που προκαλούν κάθε ζωγράφο να πλησιάσει την αναπνοή του για να ανατρέξει στη διαδικασία της δημιουργίας τους.
Παρ’ολο που η υπερβατική τους πραγματικότητα διατηρεί ακέραιη την σύνθετη προβληματική της από τα πεδία της ψυχανάλυσης και του μυστηρίου της ύπαρξης.
Παρ’ολο που εντέλει είναι σε γενική ομολογία έργα που “αντέχουν” στο χρόνο, γιατί δεν περισσεύουν πλέον λίγα μέτρα στους επιμελητές για να τους εξασφαλίσουν τη δημόσια θέα;
Αντίθετα (και δεν μπορώ να αντισταθώ στην σύγκριση), συνωστίζονται στις λίστες προτεραιότητας για την απόκτηση και την ανάδειξη ενός καλλιτέχνη όπως ο Peter Doig, εκτοξεύοντας τα έργα του σε τιμές δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων (το Λευκό Κανό, 26,5 εκατ. USD, Christie’s, 2015).
Ο Καναδός ζωγράφος πριν 15 περίπου χρόνια, εμφανίστηκε στη διεθνή σκηνή μέσω της βρετανικής αγοράς, προτείνοντας μια ζωγραφική που παρουσιάζει πολλές εκλεκτικές συγγένειες με αυτήν του Κρεμονίνι. Από καταγωγικές αναφορές, (Μπονάρ, Μυνκ αλλά και απευθείας από τον νεότερο στον Κρεμονίνι, του οποίου τη ζωγραφική είναι προφανές ότι γνωρίζει καλά), καθώς αρκετές συγγένειες ακόμη και στην θεματική οπτικοποίηση των ονείρων, των αχρονικών μορφών που και στους δύο πρωταγωνιστούν κλπ. Χωρίς να φτάναμε σε πρόκριση ποιότητας (και ο Καναδός είναι εξαιρετικός μάστορας της τέχνης του), είναι νομίζω εύλογη η ερώτηση: Leonardo Cremonini, Peter Doig, ανάλωση κατά προτίμηση μέχρι;
Η απάντηση από την όχθη των ζωγράφων, των δημιουργών αυτής της τέχνης, είναι ξεκάθαρη: ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Η μηχανή της ανακύκλωσης του δικτύου της σύγχρονης τέχνης πρέπει να ελευθερώσει από τον μηχανισμό της ανακύκλωσης της αγοράς τα έργα που αποδεικνύονται χρήσιμα σ’ αυτό που ακόμη ονομάζουμε πολιτισμό στον ελεύθερο κόσμο, γιατί αλλοιώς αργά ή γρήγορα θα αυτοακυρωθεί.
Info: Ο Αλέξης Βερούκας είναι ζωγράφος. Τον προσεχή Σεπτέμβρη επιμελείται την έκθεση Οι Αυθάδειες του Ήλιου, με έργα του Leonardo Cremonini, η οποία θα παρουσιαστεί στο Ιστορικό Αρχείο – Μουσείο Ύδρας.
Photo Αλέξη Βερούκα: Robert Mc Cabe
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση, μπορείτε να δείτε εδώ: Οι Αυθάδειες του Ήλιου: εικαστική έκθεση με έργα του Leonardo Cremonini στο Ιστορικό Αρχείο – Μουσείο Ύδρας