Ο Αλέξης Ανδρίτσος υπογράφει το σενάριο και σκηνοθετεί μία Καταστασιόν Απελπιστίκ! Ο σκηνοθέτης μιλάει στο Culturenow για το έργο που παρουσιάζει στο Gialino Up Stage, μαζί με την Θεατρική Ομάδα Amnimonius, το οποίο είναι μια σάτιρα για την Παγκόσμια Κρίση – Ελληνική Ευημερία, μέσα από την περιπέτεια του Αριστοφάνη ο οποίος ξυπνάει απ’ τη λήθη της ιστορίας και βρίσκεται ξαφνικά στη σύγχρονη Ελλάδα!
Συνέντευξη στην Μαρία Κωφίδου
Μαρία Κωφίδου: Η παράσταση Καταστασιόν Απελπιστικ θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μια καταγραφή της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.
Αλέξης Ανδρίτσος: Όχι μόνο της Ελληνικής! Είναι μια σάτιρα που πραγματεύεται τα ήθη της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας του σήμερα. Το Καταστασιόν Απελπιστίκ είναι η αυτοκριτική του Έλληνα, Ευρωπαίου πολίτη, απέναντι στην ιδεολογία που του έχει υποβάλλει το σύστημα. Όλοι γνωρίζουμε ότι ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα, με μια επίπλαστη ευτυχία, με λάθος στόχους. Ζούμε σαν άβουλοι ήρωες ενός βιντεο-παιχνιδιού που δέχεται σχεδόν παθητικά προσταγές. Συνειδητοποιούμε ότι αυτό είναι λάθος. Καταλαβαίνουμε ότι έτσι δεν προχωράμε καλά. Αλλά, δεν αποφασίζουμε ν’ αντιδράσουμε. Αυτό σατιρίζει το Καταστασιόν Απελπιστίκ!
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μ .Κ.: Γιατί επιλέξατε τον Αριστοφάνη;
Α. Α.: Γιατί, πρώτον, ο Αριστοφάνης αποτελεί το πρότυπο του αντιδραστικού πολίτη που δεν ‘μασάει’ στην προπαγάνδα του συστήματος. Και δεύτερον, γιατί ο Αριστοφάνης έχει αφήσει πίσω του ένα βαθύ ίχνος δημοκρατίας μέσα από τη σάτιρά του, που στην εποχή του, συντάρασσε το κατεστημένο κι έφερνε τα πάνω-κάτω. Κάποιοι νεοέλληνες “καλλιτέχνες” σφετερίζονται το όνομά του και βγαίνουν ως τιμητές ή -ακόμα περισσότερο- ως συνεχιστές του, διεκδικώντας δάφνες Αριστοφανικές. Κάποια στιγμή όταν άκουσα ένα γνωστό καλλιτέχνη να δηλώνει πως κάνει ότι έκανε ο Αριστοφάνης, σχεδόν αυτόματα φαντασιώθηκα πώς θα αντιδρούσε ο μεγάλος σατυρικός ποιητής μας αν ήταν μπροστά και τον άκουγε. Έλληνας δεν είμαι κι εγώ; Δεν είμαι απόγονός του; Αυτό με οδήγησε να του απαντήσω ως Αριστοφάνης, με τον ίδιο αέρα, με τον οποίο αυτός αυτοανακηρύσσεται σύγχρονος Αριστοφάνης!
Μ. Κ.: Πιστεύετε ότι είναι πιο εύκολο για τον Έλληνα θεατή να δεχτεί την υπάρχουσα κατάσταση μέσα απο τη σάτιρα ή την αντισάτιρα όπως έχετε ο ιδιος χαρακτηρίσει το έργο;
Α. Α.: Μα δεν επιδιώκω να κάνω το θεατή να δεχτεί την υπάρχουσα κατάσταση… Το αντίθετο… Να τον αφυπνίσω προσπαθώ δείχνοντάς του μέσα από ένα μεγεθυντικό φακό τι ανέχεται! Το έργο το χαρακτήρισα αντι-σάτιρα, όχι για λόγους μοντερνισμού, αλλά για να στιγματίσω τη σάτιρα κάποιων σύγχρονων Αρισταφάνηδων που τελικά μας κοιμίζουν με το απατηλό έργο τους.
Μ. Κ.: Ακούγεται συχνά ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και ψυχολογική. Ασπάζεστε αυτή την άποψη;
Α. Α.: Μου είναι αδύνατο να πιστέψω ότι ο κόσμος στην πλειοψηφία του έχει ψυχολογικά προβλήματα. Ο κόσμος δεν είναι ηλίθιος. Υπομονετικός είναι, και ειδικά ο Έλληνας, ο οποίος κουβαλάει πίσω του μια τόσο μεγάλη και βαριά Ιστορία. Ναι, μπορεί να τον μπερδεύει κάπως η προπαγάνδα και οι “δήθεν” Αριστοφάνηδες αλλά, κάποια στιγμή θα μιλήσει έτσι όπως πρέπει. Η Κρίση δεν είναι ψυχολογική. Είναι πολιτική, οικονομική, και περισσότερο απ’ όλα, ιδεολογική!
Μ. Κ.: Ο πατέρας σας, Κώστας Ανδρίτσος, ήταν μεγάλος σκηνοθέτης. Ποια είναι τα εφόδια που σας έδωσε και κρατάτε μέχρι σήμερα στην επαγγελματική σας σταδιοδρομία;
Α. Α.: Τα εφόδια που μου έδωσε ο πατέρας μου είναι οι προσλαμβάνουσες που είχα σαν παιδί που μεγάλωνε μέσα στα γυρίσματα ταινιών του παλιού καλού Ελληνικού κινηματογράφου και μέσα στα θέατρα, όπωκαι η ακροαματική παρακολούθηση συζητήσεων και συνεργασιών με πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες, συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιούς, που δούλεψαν μαζί του. Δεν ξέρω αν έχω ταλέντο. Ξέρω σίγουρα όμως ότι αυτό είναι παρακαταθήκη!
Μ. Κ.: Απέχετε απο τα τηλεοπτικά, αν και για πολλά χρόνια έχετε υπογράψει σίριαλ που σημείωσαν μεγάλη επιτυχία. Ποιος ο λόγος;
Α. Α.: Ο λόγος είναι απλός. Παρ’ ότι το εισιτήριο έγραφε ‘άλλο’ προορισμό, αντιλήφθηκα έγκαιρα για πού πήγαινε το τραίνο κι αποφάσισα να κατέβω! Θέλησα να μελετήσω και να ξαναβρώ το στίγμα μου. Καλή η Τηλεόραση, αλλά όχι έτσι όπως την κατάντησαν. Δεν ανεχόμουν να υποτιμώ τη νοημοσύνη του κοινού με καθοδηγούμενες συνταγές και ανελέητο ‘χέρι’ σε όλα. Πόνεσε βέβαια, με έκανε να λυγίσω αρκετές φορές, αλλά τώρα που καταρρέει το οικοδόμημά τους, αισθάνομαι δικαιωμένος που δεν ήμουν κομμάτι αυτού του συστήματος.
Μ. Κ.: Ποια κατά τη γνώμη σας πρέπει να είναι η στάση των ανθρώπων της Τέχνης απέναντι στη νέα τάξη πραγμάτων που βιώνει η ελληνική κοινωνία, απο τη στιγμή που είναι και οι ίδιοι μέρος της;
Α. Α.: Πολύ ωραία ερώτηση! Πραγματικά, όταν ένας καλλιτέχνης είναι μέρος του συστήματος, όταν ταΐζεται απ’ το χέρι του, και μάλιστα αφειδώς, πώς να γυρίσει να δαγκώσει το ίδιο χέρι που τον ταΐζει; Δεν γίνεται να είσαι και Αριστοφάνης και μέλος του συστήματος εξουσίας! Μόνο αν είσαι “δήθεν”! Η στάση των ανθρώπων της Τέχνης πρέπει να είναι πάντα κριτική αλλά να συνοδεύεται κι από την αντίστοιχη Στάση Ζωής. Δεν μπορεί να μου κατηγορείς το σύστημα, να μου το παίζεις αριστερός καλλιτέχνης, και να μετακινείσαι με ελικόπτερο, να έχεις κότερο, και μεγάλη περιουσία που δημιούργησες από το ίδιο σύστημα που υποτίθεται ότι πολεμάς! Κάτι σάπιο υπάρχει κάτω από αυτό. Κάτι υποκριτικό! Ο Καζαντζάκης είπε “Δεν ελπίζω τίποτα… Δεν φοβάμαι τίποτα… Είμαι λεύτερος”. Οι περισσότεροι προβεβλημένοι άνθρωποι της Τέχνης σήμερα, και φοβούνται πολύ, και ελπίζουν σε πολλά, άρα τουλάχιστον ας μη μας το ‘παίζουν’ και λεύτεροι! Γιατί πολύ απλά, δεν είναι!