Τι είναι αυτός ο ήχος ψηλά στον αέρα? Μουρμούρισμα μητρικού θρήνου?
Ποιες είναι αυτές οι ορδές με τις κουκούλες που κατακλύζουν τις απέραντες πεδιάδες, σκοντάφτοντας στη ραγισμένη γη που την περιζώνει μόνο ο επίπεδος ορίζοντας? Ποια είναι η πόλη πέρα απ’ τα βουνά?
Ραγίζει και ανασχηματίζεται και σκάει στον Μενεξεδένιο αέρα πύργοι σωριάζονται.
Ιερουσαλήμ Αθήνα Αλεξάνδρεια
Βιέννη Λονδίνο
Εξωπραγματικές
(Τ.Σ. Έλιοτ, Η ΑΓΟΝΗ ΓΗ,
μτφρ. Χάρης Βλαβιανός)
Η Αλεξάνδρα Μαράτη συνεχίζει τις εικαστικές της περιπλανήσεις περνώντας από πολιτείες κοντινές ή μακρινές που τις άγγιξαν οι πολυεπίπεδες και μακροχρόνιες σύγχρονες viral πληγές. Με ανιχνευτική ματιά, η καλλιτέχνης εισβάλλει στα εσωτερικά κλειστών χώρων, αποκαλύπτει τόπους – καταφύγια και τρόπους διαφυγής με μέσα μεταφοράς και φαντασιακά οχήματα.
Οι σπονδυλωτές αλληγορικές εικόνες της, διεισδύουν παράλληλα στις ψυχικές διαδρομές των προσώπων που εμφανίζονται καλυμμένα, κρυμμένα, χαμένα.
Οι ερημικές σκηνές τονίζονται από ομιχλώδεις γκρι αποχρώσεις, στις οποίες παρεμβαίνει ένας χρωματικός καταρράκτης που δημιουργεί φώτα μέσα στο viral σκοτάδι.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Διαφαίνονται μεμονωμένα οχήματα και αντικείμενα που μετεωρίζονται και εκτινάσσονται με δύναμη, πολλαπλασιαστικά …η απέραντη Δύναμη του Ανθρώπου.
Η αίσθηση της ερημιάς μετατρέπεται σε αχνούς τόνους αισιοδοξίας…
Τρείς ιστορικοί τέχνης γράφουν μεταξύ άλλων για το έργο της:
Σύμφωνα με τον Harwig Knack:
Πίσω από τα έργα της Αλεξάνδρας Μαράτη ανακαλύπτουμε μια κριτική αντανάκλαση αυτών που η ίδια συναντά κάθε μέρα στο ίντερνετ, στα κοινωνικά μέσα, στις εφημερίδες, στο δρόμο ή ακόμη και στην ιδιωτική ζωή. Η τέχνη της γεμίζει από την παρατηρητικότητα, την ευαισθησία και την ενσυναίσθηση απέναντι στους άλλους. Όλο αυτό αναδεικνύεται ζωγραφικά και πλαστικά μέσα από πίνακες και αντικείμενα που διηγούνται για την κοινωνική διαδραστικότητα, την αναζήτηση του εαυτού μας, για την φύση και το αστικό τοπίο, την επισφάλεια των οικοσυστημάτων μας, την μετανάστευση και για τους ανθρώπους που τρέπονται σε φυγή από πείνα και πόλεμο Ωστόσο, πάντα, ανακαλύπτουμε φωτεινές αναλαμπές- αισιόδοξες ουτοπίες- στις εικόνες των έργων της.
H ιστορικός τέχνης Θάλεια Στεφανίδου γράφει για το έργο της:
Η Αλεξάνδρα Μαράτη, επαναλαμβάνει τα σημάδια της.
Όλα διφορούμενα.
Ανάμεσα σε συνοριακά πεδία με ενεργειακή αύρα.
Μοντέλα αναπαράστασης– ακτινογραφικές/φασματικές εικόνες-αποσυναρμολογήσεις.
Συναισθηματικές ιχνογραφίες αντικειμένων, τόπων, επιθυμίας, αινίγματος.
Η διέλευση είναι πάντα το πρόταγμα, σχεδόν εμμονή.
Εκείνο το απειροελάχιστο πέρασμα ανάμεσα σε χωρικές και χρονικές διαστάσεις…
Η ιστορικός τέχνης, Δρ., Σάνια Παπά αναφέρει:
Η ζωγραφική της διαδικασία βασίζεται στη «διαμάχη» πολλαπλών χρωματικών επιπέδων. Οι αντιπαραθέσεις, οι συνειρμικές τονικές ποιότητες και οι αλληλοεπικαλύψεις έντονων χρωμάτων με τη φωτεινή ακτινοβόλα τους διαύγεια προβάλλονται ως ερμητικοί τόποι αυτογνωσίας και εξάσκησης του βλέμματος. Το «εσωτερικό» φως με τις προσθετικές τεχνικές του μεταλλάξεις, ενδυναμώνει την αίσθηση της απειλής αλλά ταυτόχρονα και της εσωτερικής αναζήτησης.
Η ενότητα αποτελείται από έργα ζωγραφικής και μεταλλικές κατασκευές.
Για την έκθεση γράφουν οι ιστορικοί τέχνης Hartwig Knack, Σάνια Παπά, Θάλεια Στεφανίδου.
