Μια φράση που εμπεριέχει την ακουστική αχρωμία της και την ανεικονική χρωματικότητά της. Ένα σύμπλεγμα όρων και σκέψεων με αντιφατικά αισθήματα για το ορατό, την απομάκρυνση, την προστασία, τον εγκλωβισμό, τη ματαίωση, τα όρια.
Η έννοια των ορίων εξετάζεται διαλεκτικά στο διττό εικαστικό έργο της έκθεσης. Μέσα από εμμονικές και ατέρμονες επαναλήψεις χειροναξίας, άλλοτε με τη μορφή κόμπων ύφανσης και άλλοτε με το σύμβολο της κουκίδας, εξετάζεται η χρήση του σημείου, η τυχαιότητα και μη που αυτό φέρει και η ενεργοποίηση της αφής στα εικαστικά τοπία της έκθεσης. Η ενεργοποίηση του διπόλου ανάμεσα στο σημαίνον και το σημαινόμενο, αποδομεί και επανανοηματοδοτεί τα όρια, επιχειρώντας να διευρύνει και να διερευνήσει την ερμηνεία τους.
Τα συνεργατικά έργα της έκθεσης επιχειρούν να λειτουργήσουν παρεμβατικά, δρώντας με ευχέρεια ανάμεσα στο καλλιτεχνικό και το κοινωνικό πεδίο. Αναζητώντας νέες δημιουργικές διεξόδους διαμορφώνουν installation, παίζουν με την υλικότητα και τις επιφάνειες, αγγίζοντας τα «όρια» της σημειολογίας.
Η επαναλαμβανόμενη γραφή της braille των επίτοιχων έργων εμπνέεται από τον ομώνυμο κώδικα και συναντά τους σημειωτικούς κόμπους της ασπροκόκκινης απαγορευτικής ταινίας των γλυπτικών εγκαταστάσεων. Από το πλαίσιο διαλόγου με τον θεατή αφαιρείται οποιαδήποτε δυνατότητα συμβατικής ανάγνωσης του περιεχομένου της εγκατάστασής τους. Οι επιφάνειες αλουμινίου καθίστανται κλειστές προς ανάγνωση, αλλά ταυτόχρονα απόλυτα ανοιχτές προς ερμηνεία. Η αδυναμία άμεσης αλληλεπίδρασης με το κείμενο και η ανάδειξη της αναγλυφότητας της μορφής του, το καθιστούν ένα ζωντανό εικαστικό αίνιγμα, που συνομιλεί υπαινικτικά με τους χιλιάδες χειροποίητους κόμπους που βρίσκονται άοκνα γύρω του.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η επανάχρηση του γνώριμου υλικού της ταινίας σήμανσης και η αξιοποίηση της μορφοπλαστικής ιδιότητας του, οδηγεί σ’ ένα παιχνίδισμα μέσα από τη μετατροπή του σε γεωμετρικές και αφαιρετικές φόρμες, σαρκάζοντας την έννοια της απαγόρευσης. Η παρακολούθηση παραδοσιακών τεχνικών πλέξης σε ασφυκτικές θηλιές και ύφανσης σε ατέρμονους κόμπους μαρτυρά το βιωματικό και επίπονο ασκητικό χαρακτήρα των έργων.
Η συνάντηση των δυο μέσων προβληματίζει αναφορικά με την αποκαθήλωση των ανθρώπινων ορίων. Το σχήμα του κύκλου, άλλοτε μέσα από τη μετουσίωσή του σε κουκίδα και άλλοτε σε κόμπο, διαγράφει ένα σύμβολο αναφοράς, τραυμάτων και αποκλεισμών που απαντώνται στην εικαστική γλώσσα των έργων. Το συνδυαστικό και αναρίθμητο άθροισμά τους επιτελεί μια καλλιτεχνική ώσμωση ανάμεσα στη σημασία που φέρουν τα όρια στην απλή καθημερινότητα και την ανθρώπινη ύπαρξη, εξετάζοντας το πλαίσιο της καθολικής απαγόρευσης και της απόλυτης ελευθερίας.
κείμενο: Καπετάνου Αλέξανδρος
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Καπετάνου Αλέξανδρος