Στον Ρικάρντο
Δεν είμαστε φίλοι στο είπα… Και ούτε πρόκειται να γίνουμε ποτέ… Ειδικά τώρα, μετά το συμβάν στον στενό χώρο του ασανσέρ… Τo ξέρες πως η στενοί χώροι μου φέρνουν εκνευρισμό; Όχι; Δεν πειράζει. Έμαθες κάτι και για μένα, έστω και με τον δύσκολο τρόπο. Υπάρχει άραγε εύκολος τρόπος για να αποκαλυφθούμε ο ένας στον άλλον; Δεν μιλάς; Πάντα σιωπούμε μπροστά στο θάνατο. Ποιός πέθανε; Εμείς Ρικάρντο. Δηλαδή όχι εμείς σαν ανθρώπινες υπάρξεις… Ο Ρικάρντο και ο Σαμίρ είναι ακόμα ζωντανοί Χαίρεσαι, ωραία και γω, να και σε κάτι που συμφωνούμε επιτέλους! Η σχέση μας πέθανε. Τελειώσε. Finito la comedia… Το τελευταίο δεν το κατάλαβες; Γιατί ΠΡΕΠΕΙ να κατανοούμε τα πάντα; ΓΙΑΤΙ; Γιατί ΠΡΕΠΕΙ εγώ να ανεχτώ εσένα και συ εμένα; ΓΙΑΤΙ; .. Καμιά φορά Ρικάρντο ο πιο στενός χώρος είναι η καρδιά… Τι λέω; Μάλλον θα με πείραξε η ζέστη… Ναι με πειράζει και η ζέστη… Το μαθές και αυτό… Ευχαριστημένος;! …Τι ζέστη έκανε, εκείνη την μέρα, που κλειστήκαμε στο ασανσέρ; Θυμάσαι; Πόσος καιρός έχει περάσει από τότε; Μία μέρα… Μία βδομάδα… Ένας μήνας… Πραγματικά δεν θυμάμαι! Το σοκ ήταν τεράστιο και για τους δυο μας… Πότε δεν θα μπορούσα να φανταστώ πως αυτό το μεταλλικό στενό κουβούκλιο θα μας ξεγύμνωνε έτσι… Ένα χρόνο στο ντιβάνι του ιατρείου μου, με κλιματισμό και όλες τις ανέσεις, με φλόμωσες στο ψέμα… Ενώ εκεί.. στην ασφυξία του στενού χώρου… στη ζέστη… στον ιδρώτα και στην ένταση της στιγμής μου φανέρωσες τα πάντα για σένα. Τι ανάποδα πλάσματα που είμαστε οι άνθρωποι;! Μόνο όταν φτάνουμε στο τέλος καταλαβαίνουμε πως πραγματικά πρέπει να πράξουμε… Εντάξει Ρικάρντο, θα το παραδεχτώ, σου είπα και γω δικά μου, πιο προσωπικά πράγματα, που ποτέ δεν είχα πει σε κανέναν ασθενή μου. Με ανάγκασε ο στενός χώρος, η στενή σχέση που αποκτήσαμε για πενήντα λεπτά. Και τι κέρδισες εσύ απ’ αυτό και τι κέρδισα εγώ από σένα … Απλώς χαράξαμε λίγο ο ένας το δέρμα του άλλου… Είχα αποφασίσει να μην ξαναμιλήσω για την εμπειρία μας… Με πίεσε όμως ο ψυχαναλυτής μου να το κάνω.. Ναι έχουν και οι ψυχαναλυτές τον ψυχαναλυτή τους.. Από εκείνη τη μέρα Ρικάρντο πάω πάντα στο ιατρείο μου, από τις σκάλες …..
Info:
Ο Αλέξανδρος Σωτηρίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Αποφοίτησε το 2000 από την Ανωτέρα Δραµατική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κούν. Είναι ιδρυτικό Μέλος της ΑμΚΕ Θεάτρου ΟΜΑΔΑ ΑΡΕΝΑ. Ως ηθοποιός έχει δουλέψει σε παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κούν, Φεστιβάλ Αθηνών, Θέατρο Χώρα , Θέατρο Σηµείο (Πρώην Απλό), Θέατρο Μεταξουργείο, Θέατρο Τζένη Καρέζη, Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας – Β ́ Σκηνή, σε σκηνοθεσίες των Γ. Λαζάνη, Μ. Κουγιουµτζή, Μ. Λυµπεροπούλου κ.α. Έχει σκηνοθετήσει έργα των: Ουίλλιαµ Σαίξπηρ, Τζών Φόρντ, Εµµανουήλ Ροίδη, Ουίλιαµ Μπάροουζ, Τσαρλς Μπουκόφσκι κ.α. Το 2005 απέσπασε το Βραβείο β´ Ανδρικού ρόλου από το Φεστιβάλ Νύχτες Πρεµιέρας του Περιοδικού Σινεµά, για την ταινία µικρού µήκους του Ε. Παπά ῾Χωρίς Τίτλο ᾽. Επιπλέον, έχει λάβει τιµητική διάκριση για την παράσταση «Όνειρα» του Ουίλλιαµ Σαίξπηρ που σκηνοθέτησε σε παραγωγή της ΑμΚΕ Θεάτρου ΟΜΑΔΑ ΑΡΕΝΑ, από το 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου ETHOS της Άγκυρας (Ηλιακός Δίσκος της Ανατολίας, Turkey, 2013).
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το έργο του Βραζιλιάνου συγγραφέα Flavio Goldman, «Οι Επιβάτες», παρουσιάζεται για έναν νέο κύκλο παραστάσεων στο Studio Μαυρομιχάλη, σε σκηνοθεσία Φίλιππου Μέντες Λάζαρη, κάθε Δευτέρα στις 21:00.
Φωτογραφίες: Marilia Fotopoulou
Διαβάστε επίσης:
Οι Επιβάτες, του Flavio Goldman επιστρέφουν στο Studio Μαυρομιχάλη
Στέλιος Ξανθουδάκης: Μόνο μη φάμε ο ένας τον άλλο γιατρέ