Με παλιά και νέα του έργα στα οποία αποτυπώνει σκηνές βιωμένων στιγμών, ο Αλέξανδρος Χαιρετάκης, στην Estudio Gallery δίνει τη δική του οπτική για έναν κόσμο που μοιάζει να παραπαίει στην προσπάθεια του να βρει νόημα και ταυτότητα. Ο διεθνώς αναγνωρισμένος ζωγράφος και γλύπτης λειτουργεί εδώ ως αντικειμενικός παρατηρητής που καταγράφει το εφήμερο. Αποτυπώνει πρόσωπα, εικόνες πόλεων, εργαστηρίων, σύνολα αντικειμένων, τοπία, αναζητώντας και πασχίζοντας να μεταφέρει μέσα από τα πρώτα, την «καθαρότερη δυνατή έκφραση του παραλόγου».
Χρησιμοποιώντας την ιδιαίτερη και ευφάνταστη τεχνική του, η οποία δεν εγκλωβίζεται σε κλισέ και στερεότυπα πράττει ακριβώς αυτό. Εικονοποιεί το παράλογο φέρνοντας την έκπληξη μπροστά στα μάτια του θεατή που -όπως και στην καθημερινότητα, όλο και πιο συχνά πλέον- έρχεται αντιμέτωπος με το μη αναμενόμενο.
Τα έργα του Αλέξανδρου Χαιρετάκη, συνήθως έργα έντονων χρωματικών αντιπαραθέσεων, «με τον φωτισμό να προέρχεται πάντα από το βάθος του πίνακα», παρά την πλασματική ρεαλιστικότητα τους και παράλληλα με αυτήν, αποπνέουν έναν μεταφυσικό αέρα καλώντας τον επισκέπτη της έκθεσης σε έναν «διάλογο επιπέδου», ζητώντας του να εμβαθύνει στην ουσία του κόσμου που μας περιβάλλει. Μετά την πρώτη προτροπή και εφόσον αυτός αφεθεί στην «ανάγνωση» σχεδόν τον εξασκούν σε αυτή την τακτική, με τον καλλιτέχνη να προωθεί μέσα από μια εξωστρεφή διαδικασία την αναγκαιότητα της «στροφής ένδον».
Όπως επισημαίνει η Δρ. Ιστορίας της Τέχνης, Ευγενία Αλεξάκη, «ο δημιουργός κάθε φορά μελετά τη σύνθεση των θεμάτων και των χρωμάτων αναζητώντας την καλύτερη δυνατή οργάνωση τους, ώστε να εξασφαλίζεται η εκάστοτε αναγκαία ισορροπία. Οι συνθέσεις του αξιοποιούν την κλασικότροπη χρυσή τομή την οποία στη συνέχεια ο καλλιτέχνης ενδυναμώνει με διαγώνιες διαδρομές ενώ κάνει χρήση της ‘αισθητικής προοπτικής’ που μεταβιβάζει σταδιακά το μυημένο βλέμμα του θεατή από την επιφάνεια, στην ιχνηλασία του βάθους».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο ζωγράφος που δείχνει να προτιμά τα κάθετα και τα οριζόντια θέματα καθώς και τα μεγάλα, πληθωρικά σύνολα και τις αντίστοιχου μεγέθους χρωματικές επιφάνειες στέκεται ιδιαίτερα στην εκφραστικότητα των μορφών που αποτυπώνει (ακόμα και όταν πρόκειται για κάποιο ζώο και όχι άνθρωπο) όσον αφορά την αντίδραση τους στα έξωθεν ερεθίσματα. Μορφές που άλλοτε μένουν αδιάφορες για τα όσα μπορεί να διαδραματίζονται γύρω τους, λες και ζουν σε ένα δικό τους διαφορετικό σύμπαν στο οποίο δεν υφίσταται η αντίληψη του γραμμικού χρόνου ή αιωρούνται ανάμεσα σε δυο κόσμους, έναν γήινο και έναν μεταφυσικό, και άλλοτε εκφράζουν την δυσφορία και την ενόχληση ή τη συναίνεση τους γι’ αυτά.
Πρόσωπα που απορούν, που αγωνιούν, που παίζουν με τον φακό. Φιγούρες που υποδύονται ρόλους που τους επιβλήθηκαν με τα χαρακτηριστικά, όχι πάντα σαφή και ευδιάκριτα να δηλώνουν, να υποδηλώνουν ή να προσπαθούν να κρύψουν τις ιστορίες που κουβαλούν και με τα σώματα να προκαλούν, να απολαμβάνουν, να αφήνονται αρνούμενα να μείνουν προσκολλημένα και φυλακισμένα στα Πρέπει των κατόχων τους. Ο καλλιτέχνης αγαπά τη γυναίκα που με τη στάση της-ενίοτε μειδιώντας ειρωνικά- μοιάζει να συμβολίζει εδώ το αιώνιο αίνιγμα. Τη γυναίκα που «ως μήτρα ζωής» αποτελεί την απαρχή και τη Μνήμη του Κόσμου.
«Οι γυναικείες μορφές με τον μακρύ λαιμό και τα γενικευμένα τους χαρακτηριστικά που οδηγούν σε μια σουρεαλιστική αποξένωση δεν τοποθετούνται ποτέ στο κέντρο του πίνακα. Αν και πληθωρικές και δυσανάλογες, σύμφωνα με την κλασική αντίληψη της αρμονίας, ως προς το μέγεθος του πίνακα, αφήνουν πάντοτε περιθώρια-διόδους προκειμένου να εισέλθει ο θεατής σε δεύτερο επίπεδο».
Memories. Μια έκθεση σπονδή στη ματαιότητα και την αναλωμένη χαρά. Πλάνα καταγεγραμμένων στιγμιότυπων και αρχειοθετημένων επιθυμιών με το χτες, αντί να…καταγράφει τις μεγαλύτερες απώλειες να δίνει εκείνο την εναπομείνασα φλόγα του στο σήμερα, προκειμένου να αποδυναμωθεί η ανείπωτη ανασφάλεια του Αύριο που κατατρέχει το «ανθρώπινο είδος». Ένας συνδυασμός μοντέρνας ζωγραφικής (με τη Νεκρή Φύση να μη λείπει από τα έργα) και πρωτότυπων εικαστικών κατασκευών, με τον δημιουργό τους να κάνει εμφανείς τη νοσταλγία και τη γλυκόπικρη γεύση που αφήνει αυτό που χάνεται ανεπανόρθωτα.
Αλέξανδρος Χαιρετάκης
Ο Αλέξανδρος Χαιρετάκης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε εδώ, στο Παρίσι και το Βερολίνο. Εργάστηκε στα ατελιέ των Γ. Τσαρούχη, Α. Απέργη, Π. Τέτση. Αναγνωρισμένος διεθνώς καλλιτέχνης είναι μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Τεχνών Ελλάδος και της I.A.A UNESCO με τα έργα του να φιλοξενούνται σε τράπεζες και δημόσιους φορείς καθώς και συλλογές ιδιωτών, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπου έχει εκθέσει ατομικά αλλά και συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, αρχής γενομένης το 1985.
Η παρουσίαση της δουλειάς του τον Ιούνιο του 2005 στο Πολιτιστικό Φεστιβάλ του Πεκίνου-υπό την αιγίδα του Υπουργείου Εξωτερικών και της Ελληνικής Ακαδημίας Μοντέρνας Τέχνης (Η.Α.Μ.Α), μη κερδοσκοπικής εταιρίας που δραστηριοποιείται στον τομέα ανάδειξης του σύγχρονου Ελληνικού Πολιτισμού διεθνώς-απέσπασε Διθυραμβικές κριτικές.
Πολυπράγμων δημιουργός ο Αλέξανδρος Χαιρετάκης έχει φιλοτεχνήσει επίσης ποιητικές συλλογές και λογοτεχνικές εκδόσεις. Εξαιτίας των ιδιαίτερων συνθηκών που έχουν δημιουργηθεί με την πανδημία του covid 19 δεν θα πραγματοποιηθούν εγκαίνια ενώ η χρήση μάσκας εντός του χώρου είναι υποχρεωτική.