Στα απόνερα της ταινίας του Ρ. Πολάνσκι. Συζητώντας την δολοφονία της Sharon Tate. μία δολοφονία που έκλεισε πρόωρα την δεκαετία των 60ς. Περιμένοντας το κλείσιμο μιας δεκαετίας που ξεκίνησε το 2008 και ακόμα να τελειώσει. Προσπαθώντας να ανασάνουμε μέσα σε αυτές τις συνθήκες που μοιάζουν στρεβλωμένες. Μια ομάδα ανθρώπων αφηγείται την Ρόζμαρι όπως την αντιλαμβάνεται τώρα. Μου φάνηκε λογικό ότι θέματα όπως η ψύχωση, η πατριαρχία, η κακοποίηση, οι αυταπάτες, η βία, ο σεξισμός βγήκαν στην επιφάνεια της παράστασης αυτή την χρονική στιγμή.
Δεν έχω δει το αποτέλεσμα αλλά ξέρω ότι στη διαδρομή της παράστασης, οι συντελεστές κινήθηκαν αρμονικά πάνω σε μία σκοτεινή γραμμή. Ο ρόλος (ρόλοι) μου στην παράσταση γίνεται από θύτης, θύμα και πάλι θύτης σαν κύκλος, φαντάζομαι περιμένει και αυτός ένα κάποιο τέλος. Είχα την ευκαιρία στην παράσταση αυτή να δω και να αναγνωρίσω διάφορους χαρακτήρες να γεννιούνται από τους συναδέλφους μένοντας και αυτοί έκπληκτοι με τη γέννηση αυτή.
Το όλο εγχείρημα ξεκίνησε πέρυσι, το έργο στήθηκε με πρόβες σε σπίτι και συνεχίστηκε στη σκηνή του bios για δύο παραστάσεις, οπότε η επιστροφή του σε σπίτι φάνηκε λογικότερη από όσο ακούγεται. Γενικότερα η παράσταση αυτή έχει κάτι το ανάποδο ακόμα και στον τρόπο που δημιουργήθηκε π.χ. πέρυσι κάναμε μεταμεσονύχτιες πρόβες για να παίξουμε μεσημεριανές παραστάσεις και φέτος κάναμε θεατρικές πρόβες σε σπίτι για να το κινηματογραφήσει μία κάμερα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ήταν σίγουρα μία πρωτόγνωρη εμπειρία το θέατρο στο σπίτι. Σε κάποιες πρόβες είχα την εντύπωση ότι είμαστε παιδιά που παίζουν με τις κούκλες τους, σε άλλες σαν να συμμετέχουμε σε μία θρησκευτική τελετή και σε κάποιες σαν να ήμασταν τεχνικοί που μελετάνε ένα σχέδιο. Δεν θέλω καν να σκέφτομαι τι μπορεί να υπέθεσαν οι γείτονες, πρόσεξα ότι κάποιοι κοίταγαν από το παράθυρο τους. Ίσως αυτοί να αντικατέστησαν τους θεατές για την παράσταση μας.
Η κάμερα εντάχθηκε τόσο ομαλά όσο όλοι σε αυτήν την ομάδα, ηθοποιοί, σκηνοθέτης, μουσική, σκηνογράφος, βοηθοί, φίλοι έμπαιναν όλοι πολύ απαλά μέσα στη διαδικασία, οπότε δεν δημιουργήθηκαν ιδιαίτερες τριβές παρά το κουραστικό της κατάστασης.
Εξαρχής είχα την αντίληψη ότι πειραματιζόμαστε στο πλαίσιο της παράστασης, οπότε φαντάζομαι ότι και το αποτέλεσμα θα είναι αρκετά πειραματικό. Τώρα που το σκέφτομαι δεν θυμάμαι να έχουμε συμφωνήσει κάτι τέτοιο, οπότε ελπίζω μην μετέφρασα λάθος τα σημάδια.
Είμαι ο Αλέξης Διαμαντής, επαγγελματίας ηθοποιός και εύχομαι σε όλους καλή δύναμη και φτου ξελευτερία, Sic semper tyrannis.
Διαβάστε επίσης:
Ρόζμαρι, σε σκηνοθεσία Μάρκου Παπαδοκωνσταντάκη σε online streaming προβολές
