Η Αλκυόνη Παπαδάκη δεν χρειάζεται συστάσεις: πρόκειται για μια συγγραφέα με κοινό που την ακολουθεί πιστά σε κάθε της λογοτεχνικό βήμα. Το τελευταίο της βιβλίο φέρει τον φαινομενικά αντιφατικό και όμως πολύ ταιριαστό τίτλο “Τα όμορφα τοπία της Κόλασης”. Πράγματι, οι ιστορίες που περιλαμβάνει είναι αφηγήσεις ανθρώπων που έχουν περάσει πολύ σκληρά στη ζωή τους, παρ’ όλα αυτά καταφέρνουν να βρουν την ομορφιά, όσο μαύρα κι αν φαίνονται όλα γύρω τους.
– Ο τίτλος του τελευταίου σας βιβλίου “Τα όμορφα τοπία της Κόλασης” εμπεριέχει ένα οξύμωρο. Πώς μπορεί να βρει κανείς την ομορφιά μέσα σε μια συνθήκη τραγική;
Πάντα υπάρχει ελπίδα, ένα φως μέσα μας, που μπορεί να δώσει μια ανάσα στην ψυχή μας.
«Και αυτό θα περάσει»: Αυτή τη φράση είχε κεντήσει η γιαγιά μου η Ανδρομάχη ανάμεσα σε λουλούδια και πουλιά και την είχε κρεμάσει στο δωμάτιό της.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ποτέ δεν είναι το τέλος του κόσμου, όσο τραγική και αν είναι μια κατάσταση. Μέσα μας υπάρχει ένα κομμάτι του Θεού, που φανερώνει την ομορφιά.
– Η αφηγήτρια του βιβλίου σας μοιάζει να πλησιάζει ανθρώπους από εντελώς διαφορετικά μονοπάτια ζωής. Παρ’ όλα αυτά, στέκεται δίπλα τους και κάνει μαζί τους συζητήσεις από καρδιάς. Είναι κάτι στο οποίο μοιάζετε με την αφηγήτριά σας;
Ναι. Ακριβώς το ίδιο έκανα και κάνω κι εγώ ως τώρα στην πορεία μου. Και είναι αυτά τα μονοπάτια που μ’ έμαθαν να πλησιάζω και να νιώθω τους ανθρώπους.
– Οι σχέσεις μεταξύ γονιών και παιδιών αποδεικνύονται καθοριστικές για την εξέλιξη της πλοκής των διηγημάτων σας. Άλλοι γονείς αδυνατούν να θέσουν όρια, άλλοι είναι αδιάφοροι, αυταρχικοί έως και εκμεταλλευτές απέναντι στα ίδια τους τα παιδιά. Ποια είναι τα εφόδια, κατά τη γνώμη σας, για να γίνει κάποιος γονιός;
Η αγάπη και η αίσθηση της ευθύνης. Η δική μας συμπεριφορά δίνει τα σπουδαιότερα μαθήματα στα παιδιά μας. Όχι οι θεωρίες – πολλές φορές μάλιστα έχουν και αντίθετα αποτελέσματα. Αυτό που εισπράττει από το περιβάλλον του το παιδί καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την πορεία του. Αυτό το αόρατο χέρι, που κρατά και καταγράφει τα πρακτικά…
– Για όποιον παρακολουθεί το έργο σας και γνωρίζει κάποια πράγματα για τη ζωή σας είναι εμφανή κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία, ιδίως στο διήγημα «Η Ανδρομάχη κι εγώ», το οποίο μάλιστα έχει και ιστορικές αναφορές. Ήταν ένα χρέος που ξεπληρώθηκε;
Το διήγημα «Η Ανδρομάχη κι εγώ» είναι απολύτως αληθινό. Μπορεί να ήταν κι ένα χρέος σε μια γενναία γυναίκα, που στην παιδική μου ηλικία δεν μπορούσα να καταλάβω και να εκτιμήσω…
– Από τα διηγήματά σας δεν λείπουν περιστατικά κακοποίησης γυναικών. Νιώθετε ότι και με τις τελευταίες εξελίξεις φτάνει ο καιρός που θα σπάσει επιτέλους αυτό το απόστημα;
Μπορεί να είναι καλύτερα τα πράγματα απ’ ό,τι παλιότερα. Δυστυχώς όμως υπάρχει η κακοποίηση και η βία σε πολλές οικογένειες. Αν κάτι μισώ στη ζωή μου, είναι αυτές οι συμπεριφορές.
– Μπήκατε στο λογοτεχνικό γίγνεσθαι νεότατη, στα 19 σας χρόνια, όταν γράψατε το πρώτο σας μυθιστόρημα Το κόκκινο σπίτι. Τι θα λέγατε σε ένα νέο παιδί που κάνει τώρα τα πρώτα του βήματα στη λογοτεχνία;
Λέω πάντα στα παιδιά με ταλέντο που κάνουν τα πρώτα τους βήματα ότι δεν πρέπει να βιάζονται. Το ταλέντο θέλει επίσης πολλή δουλειά.
Στα δικά μου βιβλία καμιά σελίδα δεν είναι γραμμένη μια φορά…
Η λογοτεχνία δεν είναι έκθεση ιδεών ούτε προσωπικό ημερολόγιο για εκτόνωση. Είναι δημιουργία. Και η δημιουργία απαιτεί αφοσίωση και κατάθεση ψυχής.
Διαβάστε επίσης:
Τα Όμορφα Τοπία της Κόλασης: Νέο βιβλίο από την Αλκυόνη Παπαδάκη