“Μια μέρα άρχισα να ζωγραφίζω. Ξεκίνησα ακουμπώντας ασημένιους ψίθυρους στον καμβά. Μια νεαρή γυναίκα είναι καθισμένη μόνη της στο έδαφος. Παρατηρεί τα συναισθήματά της να εξατμίζονται από τη γη σχηματίζοντας ένα δάσος προστατευτικών αναθυμιάσεων. Φαίνεται συλλογισμένη, όμως στην πραγματικότητα είναι έτοιμη. Από τα μάτια της έχουν αρχίσει να ξεπηδούν φτερά νυχτερίδας και μοιάζει να ξεπροβάλλει κάτι από το στόμα της. Τα νέα της κοφτερά δόντια; Σε μισώ, θα σε καταστρέψω, δεν μπορώ να υπάρξω χωρίς εσένα.” –Aμαλία Βεκρή, fake quote
Τα έργα της Αμαλίας Βεκρή λειτουργούν όπως κάποια περίεργα σκληροπυρηνικά ψυχαναλυτικά πορτρέτα καταστάσεων, όπως τα σκίτσα που μπορεί να ζητήσει ο γνωσιακός συμπεριφοριστής θεραπευτής σου να φτιάξεις αντλώντας από το φαντασιακό σου. Στους πίνακες της Αμαλίας Βεκρή δεν υπάρχει ποτέ κείμενο, ποτέ μια καθαρή αφήγηση όσων διαδραματίζονται, και δεν μοιάζουν καθόλου με τα σκίτσα που ανέφερα προηγουμένως. Μερικές φορές οι δίνες είναι τόσο δυνατές που οι φιγούρες πνίγονται σε μια καταιγίδα αμφισημίας μεταξύ προσκηνίου και παρασκηνίου. Χρειάζεται κανείς μέχρι και να στενέψει το βλέμμα του για να διακρίνει όσα πραγματικά συμβαίνουν μέσα στις μαγευτικές ασημένιες αναθυμιάσεις του πάθους και της λαγνείας.
Σε ένα από τα έργα, οι ασημένιες φλόγες μετατρέπονται σε γυναικείες μορφές, με τρομακτικά μάτια να φυτρώνουν σε διάφορα σημεία των σωμάτων τους και χέρια που καταλήγουν σε φτερά νυχτερίδας. Τελικά οι γυναίκες καταλήγουν να φιλιούνται με πάθος. Η Αμαλία εμπνέεται από ταινίες τρόμου με βρυκόλακες όπως το Vamp, με πρωταγωνίστρια την Grace Jones που υποδύεται μια σαγηνευτική βρυκόλακα stripper. Για τη Βεκρή, εννοιολογικά, τα θηλυκά βαμπίρ αντιστρέφουν τα στερεότυπα φύλου. Οι βρικόλακες κυριαρχούν τρυπώντας το λαιμό των θυμάτων με τα δόντια τους, διεισδύοντας από το δέρμα στον εσωτερικό κόσμο τους.
Οι πρωταγωνίστριες της Βεκρή είναι απελευθερωμένες από κάθε κοινωνική προσδοκία, παραμένουν όμως σε διαρκή διαπραγμάτευση με το δικό τους ψυχικό κόσμο, εξερευνώντας τα προσωπικά τους όρια προς κάθε κατεύθυνση. Μέσω της σκηνογραφίας και του φωτισμού η έκθεση μεταμορφώνεται η ίδια σε μια από τις σκηνές τις οποίες ζωγραφίζει η Αμαλία Βεκρή. Έτσι, η εμπειρία των θεατών ακροβατεί μεταξύ μιας περιήγησης στην έκθεση και μιας εποίκισης στον ατμοσφαιρικό κόσμο της Βεκρή που ζωντανεύει μετά τα μεσάνυχτα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
–Aνδρέας Αγγελιδάκης, 2023
Αμαλία Βεκρή
Η Αμαλία Βεκρή ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στη Βακαλό Art & Design College και στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ρεθύμνου. Είναι κάτοχος Masters από την Central Saint Martins – UAL, Λονδίνο. Έχει βραβευθεί από την ARTWORKS και έχει συμμετάσχει στο Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) (Fellow 2021). Πρόσφατες εκθέσεις περιλαμβάνουν: Midnight Daughter (solo), 1100 Broadway Studios, Νέα Υόρκη (2022); Narrative Framings, Callirrhoë, Αθήνα (2022); T0 – A New Era, Dunkers Kulturhus, Helsingborg (2022); Performative Transcending Somatic Dinner, με την Αθήνα (2021), Sisterhood Streaming Voices Unifying Energies, Korai space, Λευκωσία (2021); My Perversion is the Belief in Art, Pori Art Museum, Pori (2020-21); Avalon of the Heart (two person), P.E.T Projects, Αθήνα (2020); The Same River Twice, (συν-διοργάνωση του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ και του New Museum, NY) Μουσείο Μπενάκη, Aθήνα (2019); On the Risings and Settings of the Stars (solo), Aetopoulos, Aθήνα (2019); Curved Arrows, Kunstraum am Schauplatz, Βιέννη (2019); The Breath that Leaves me, Stay Inside, Aarhus Art Weekend, Aάρους (2019); Cosmology, City Surfer Office, Πράγα (2019).
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Amalia Vekri, Untitled (She Would Always Turn Around As They Moved Away), 2022, Oil, acrylic gouache on canvas, 100 x 110 cm (Λεπτομέρεια έργου).