Στο νέο κύκλο των εργασιών της, η Αμαλία Ζογλοπίτου, επεκτείνει και ενισχύει τον εικαστικό και όχι μόνο προβληματισμό της, που ήδη έχει εδραιωθεί ως ρωμαλέα καταγγελτική προσωπική έκφραση Δυστοπίας. Η ιδιόμορφη εικονοπλασία της εμπλουτίζεται αυτή τη φορά με εμφαντικότερη την ανθρώπινη παρουσία και μάλιστα τις αυτοβιογραφικές αναφορές. Σταδιακά απομακρύνεται από την ιδιότυπη αστική τοπογραφία που κυριαρχούσε κατά την προηγούμενη περίοδο, και επικεντρώνεται στην δημιουργία χώρων καθαρά εικαστικών, που δένονται ποικιλότροπα και αφομοιώνουν – παράδοξα αλλά ωστόσο δελεαστικά – την αποτελεσματικότητα της αφηγηματικότητας, η οποία ως διασπασμένη “διήγηση” των τεκταινομένων, χαρακτηρίζει ούτως ή άλλως το σύνολο του έργου της. Και λέω παράδοξα αλλά ωστόσο δελεαστικά, διότι, παρ’ όλη τη γενική υφέρπουσα, ζοφερή αίσθηση που αποκομίζουμε από τις καταστάσεις που άλλοτε συσκοτίζονται και άλλοτε φανερώνονται ωθούμαστε να τις εξιχνιάσουμε, να κατανοήσουμε την κεκαλυμμένη βιαιότητά τους, διαπιστώνοντας ότι μας είναι περισσότερο οικείες απ’ ότι αλλότριες.
Ιδιαίτερη έμφαση δίδεται στα πρόσωπα που καρφώνουν με το βλέμμα τους τον θεατή με αποκορύφωση την μορφάζουσα αυτοβιογραφική παρουσία, η οποία ξεκάθαρα, δίχως υπαινιγμούς πλέον, εκφράζει τον αποτροπιασμό της δημιουργού για τα συμβαίνοντα γύρω της. Έχοντας ως όπλο το πινέλο της η Ζογλοπίτου ενδύεται την φρίκη που βιώνει σε ένα κρεσέντο, σε συμβολική “σταύρωση”, η δραματικότητα της οποίας δεν απαλύνεται από την ζωτικότητα και την ομορφιά των λουλουδιών που για πρώτη φορά σε ένα της έργο τοποθετούνται πλάι στο τραπεζάκι με τα εργαλεία της δουλειάς της. Τη δραματικότητα αυτή, επιδιώκει να εντείνει με την επιλογή τίτλων που δεν διευκολύνουν την διείσδυση του θεατή στην αμφισημία των συνθέσεων της. Τα συστατικά αυτών των συνθέσεων, γραφισμοί, χειρονομιακή διευθέτηση της ζωγραφικής κλίμακας, βαλτώδεις επιφάνειες με περιορισμένες αναλαμπές έντονου χρώματος, εικονογραφικά δάνεια από την τέχνη του παρελθόντος, τη διαφήμιση, τα διάφορα αντικείμενα – σύμβολα της σύγχρονης ζωής, αποκόμματα εικόνων – προσώπων του έντυπου τύπου, όσο χαοτικά και αν φαίνονται, τελικά συμπλέουν.
Απόσπασμα από το κείμενο που συνοδεύει την έκθεση, της Κάτιας Κιλεσσόπουλου Δρ. ιστορίας της τέχνης.
Αμαλία Ζογλοπίτου
Η Αμαλία Ζογλοπίτου γεννήθηκε στον Πολύγυρο Χαλκιδικής, όπου και πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Αποφοίτησε από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών τη δεκαετία του 80, έχοντας μαθητεύσει με καθηγητές τον Δ. Μυτάρα και Ηλ. Δεκουλάκο. – Η πρώτη της ατομική έκθεση στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, έγινε το Νοέμβριο του 2010, ενώ νωρίτερα είχε εκθέσει στην γκαλερί “Ειρμός” στη Θεσσαλονίκη και παλαιότερα στο Πνευματικό κέντρο Ερμούπολης στη Σύρο. – Η δεύτερη ατομική της έκθεση έγινε και πάλι στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών την άνοιξη του 2016. Διδάσκει σχέδιο, χρώμα και ιστορία τέχνης, σε σχολείο της Θεσσαλονίκης όπου ζει.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Μαύρο τετράγωνο σε ροζ φόντο (170 x 200 cm)