“Το καλό και το κακό δεν υπάρχουν, εμείς τα γεννάμε”
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ
Ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ έγραψε την ερωτική/ οικογενειακή τραγωδία στα 1601 και πρωτοπαρουσιάστηκε σύμφωνα με την παλαιότερη καταγραφή τον Ιούλιο του 1602.
Εμβληματικό έργο του παγκόσμιου δραματικού ρεπερτορίου, μας μεταφέρει στην πολύπαθη Ελσινόρη, εντελώς αλλιώτικη από τη μέχρι τώρα κλασική της φόρμα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο μεγάλος δραματουργός θέλει να δείξει τη σπουδαιότητα της αρμονίας μεταξύ του εξωτερικού κόσμου και του μύχιου εαυτού μας. Το θέμα προσφέρεται γι’ αυτή την εξισορρόπηση, καθώς η πολυσχιδής προσωπικότητα του ήρωα παραπαίει ανάμεσα στο υπάρχον και το φαντασιακό. Το γήινο και το μεταφυσικό. Η δυναμική της “απώλειας” με όλες τις μορφές, σε όλο της το μεγαλείο. Αγγίζονται πολλά διαχρονικά θέματα, όπως ο θάνατος, ο σφετερισμός της εξουσίας, η εκδίκηση, ο έρωτας και η αξία της τέχνης. Ο νεαρός Άμλετ ευαίσθητος και “καθαρός”, αδυνατεί να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα μιας διπλής προδοσίας, που αφορά το θείο και τη μητέρα του. Βασανισμένος από τον αξεπέραστο πόνο “βλέπει” το φάντασμα του δολοφονημένου πατέρα του και απεγνωσμένα ζητά τη δικαίωση για το νεκρό. Έτσι προκύπτουν ζητήματα υπαρξιακά με έντονες φιλοσοφικές διαστάσεις, που τον οδηγούν σε θολό και υπερβατικό σύμπαν σκέψης και δράσης.
Ο Τάσος Ιορδανίδης μας δίνει έναν Άμλετ σύγχρονο, αλλά και τόσο κλασικό στο βάθος, με εσωτερικό φως και δύναμη. Αναμετράται με κάτι πολύ δύσκολο, ένα ρόλο ζωής. Κινείται με άνεση, ενώ δραματουργικά ακροβατεί ανάμεσα στη διάνοια και αυτό που μπορεί να προκύψει από αυτή. Ερμηνεύει κεντραρισμένος στην ψυχολογία του ήρωα ξεδιπλώνοντας το δίπολο του αινιγματικού του χαρακτήρα, με όχημα την βαθύτητα και το σαρκασμό. Η συμπεριφορική του απόκλιση αποδόθηκε έτσι ώστε να γίνει ο θεατής μέρος της θεατρικής δράσης. Η μέθεξή του με το κοινό ικανοποιητικά λαμπερή.
Η εκδήλωση των συναισθημάτων με τις απαραίτητες ανατροπές και κορυφώσεις συνοδεύουν τους υπόλοιπους ηθοποιούς που ενσαρκώνουν πειστικά και με υποκριτική αυτοτέλεια. Ο λυρισμός ενάντια στη λογική. Σκιτσάρουν με περισσότερες ή λιγότερες ευκαιρίες ερμηνείας τους ρόλους τους. Διακρίθηκαν Πέμη Ζούνη ως συγκλονιστική Γερτρούδη, Ιωάννα Παππά ως τραγική Οφηλία, Άρης Λεμπεσόπουλος ως διαταραγμένος Κλαύδιος και ο Θοδωρής Κατσαφάδος ως παρασκηνιακός Πολώνιος. Επίσης, πολύ καλοί ο Ιάσονας Παπαματθαίου και ο Νίκος Πουρσανίδης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υστερούσαν οι Δημήτρης Διακοσάββας, Δημήτρης Καπετανάκος και Θοδωρής Κανδηλιώτης. Οι γυναίκες της παράστασης με την άψογη τεχνική τους πυροδοτούν το εκρηκτικό κλίμα, στηρίζοντας τη χειμαρρώδη εξέλιξη της πλοκής. Οι άνδρες ολοκληρώνουν το παζλ της επιτυχίας με το ταλέντο και την εμπειρία τους.
Η γεωμετρία του έργου απογειώθηκε με την ευφάνταστη σκηνοθεσία/ δραματουργική επεξεργασία του Λ. Τσουλάτζε. Ο τελευταίος διαχειρίστηκε αριστοτεχνικά το υλικό της διασκευής του Δημοσθένη Παπαδόπουλου. Η οπτική του παραγόμενου τραγικού στοιχείου, χωρίς υπερβολές εκτός από λιγοστά σημεία, χωρίς σκηνοθετικές υπερβάσεις και σκηνικές αστοχίες. Μουσική/ φωτισμοί του σκηνοθέτη με την ένταση, το ρυθμό και την ατμοσφαιρικότητα αναδεικνύουν τον κινηματογραφικό ρεαλισμό, που αναδύεται. Συμπληρώνουν την “πράξη” με μέτρο ως μέρος του δραματικού αρχιτεκτονήματος.
Τα σκηνικά του ταλαντούχου Σταύρου Λίτινα, ζωντανά, αναπνέουν και εξελίσσουν την παράσταση μαζί με τους ηθοποιούς. “Ερμηνεύουν” το έργο και βοηθούν το σκηνοθέτη να διαχειριστεί ανατρεπτικά την έμπνευση του σκηνογράφου. Τα καταπληκτικά κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδίρη συμπληρώνουν το “τοπίο” αυτής της ψυχολογικής και όχι μόνο αρένας.
Μόνη ένσταση η διάρκεια της παράστασης.
Ένα θεατρικό ανέβασμα, που μοιάζει με πείραμα. Έχει όμως πετύχει το στόχο του με τη συναρπαστική καταβύθιση στον ανθρώπινο εαυτό και την περιπέτεια της ψυχής.
Διαβάστε επίσης:
Άμλετ, σε σκηνοθεσία Λεβάν Τσουλάτζε στο Θέατρο Άνεσις
Ο Τάσος Ιορδανίδης και η Ιωάννα Παππά για τους δικούς τους «Άμλετ» και «Οφηλία»
