Η Τέχνη συνεχίζει το ταξίδι της, αγνοώντας τις αντίξοες συνθήκες που ζούμε. Μια από τις στάσεις του ταξιδιού της, η πόλη της Λιβαδειάς και συγκεκριμένα το πιο παραμυθένιο μέρος της, οι πηγές της ΚΡΥΑΣ. Εκεί, στα πλαίσια των πολιτιστικών εκδηλώσεων “ΤΡΟΦΩΝΙΑ 2015” του δήμου Λεβαδέων, παρουσιάζεται από τις 24 Αυγούστου 2015 στο “Ισόγειο του Νερόμυλου” ομαδική εικαστική έκθεση με θέμα “ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΟΥ” στην οποία συμμετέχουν οι εικαστικοί Αναστασία Γκινάκη // Θωμά Μακινατζής // Κωνσταντίνος Βαφειάδης // Μαργαρίτα Παντελάκη.
Όπως προλογίζει η κα Γιώτα Πούλου, Δήμαρχος Λεβαδέων: “Με ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση χαιρετίζουμε τη διοργάνωση της ομαδικής έκθεσης ζωγραφικής με τον πολύσημο τίτλο “ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΟΥ”. Η ποιότητα του έργου των δημιουργών που συμμετέχουν, αλλά επίσης η σύλληψη και ο σχεδιασμός της έκθεσης, την αναδεικνύουν σε ιδιαίτερο καλλιτεχνικό γεγονός για τον Δήμο.”
Στο κριτικό του σημείωμα ο εικαστικός, Δρ. Ιστορίας της Τέχνης κι Ερευνητής του Παν/μίου Αθηνών Παναγιώτης Βαφειάδης σημειώνει:
” … είναι γνωστό, ότι το καλλιτεχνικό έργο δι-ερευνά, δι-ερμηνεύει, δι-εκφράζει και δια-μεσολαβεί την πραγματικότητα που μάς συνέχει και μάς περιβάλλει. Ταυτόχρονα, συνιστά παράγοντα, ο οποίος διαμορφώνει την εκάστοτε κοινωνική δομή, ως προϊόν πρόσληψης συγκεκριμένης εκδοχής του κόσμου. Επομένως η τέχνη αποτελεί θεμελιώδες εργαλείο διάπλασης του ανθρώπινου μοντέλου, που η κοινωνία απαιτεί κάθε φορά, για αυτό και η εικαστική πράξη είναι εγγενώς πράξη παιδείας και πολιτικής συμπεριφοράς.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
… οι τέσσερις καλλιτέχνες εκφράζουν ισάριθμους τρόπους διερεύνησης και διερμηνείας της πραγματικότητας. Για το λόγο αυτό η εργασία τους αποτελεί καθρέπτη, στον οποίο αντανακλώνται ενεργώς πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς, πτυχές της ανθρώπινης κατάστασης.
Η ζωγραφική της Αναστασίας Γκινάκη αφορά στην πρόσληψη και φανέρωση των ανθρώπινων σχέσεων και των συναισθημάτων που αυτές πραγματώνουν και παροχετεύουν. Και όλα αυτά μέσω μιας τέχνης με εγγενή αναφορά στη ζωγραφική του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, στο σχέδιο του Πικάσο και των Γερμανών εξπρεσιονιστών. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του πίνακα “Να μένεις μόνη”, όπου η μορφή, με τη ρέουσα και νευρώδη γραφή, συνεσταλμένη στο περίγραμμά της, αντι-στέκεται σε ένα χώρο, ρευστό και αδιάστατο.
Ο Θωμάς Μακινατζής δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον προς τη διερεύνηση των εκφραστικών μέσων. Το θέμα, εναργώς σύγχρονο, μεταβάλλεται σε φόρμα και αντιστρόφως. Ο χώρος ταυτίζεται με τις μορφές, ως ισοδύναμη με αυτές κατάσταση. Η σύνθεση είναι δομημένη και ορθολογική. Οι φόρμες, τα σχήματα προκύπτουν από έναν μη ορατό κάναβο. Το χρώμα, ως κηλίδα ενέργειας αποκτά οντότητα. Οι μορφές είναι ισχυρές και παρούσες, παρά τη “φαινομενικότητά” τους και τον επιμερισμό. Η δομημένη σύνθεση, η ισοδυναμία χώρου και μορφής και το χρώμα ως κηλίδα παλλόμενη από ζωή εντάσσουν το έργο του Θωμά Μακινατζή μεταξύ των λαμπρότερων έργων των τελευταίων ετών.
Η Μαργαρίτα Παντελάκη, με τις τρεις προσωπογραφίες της Έκθεσης, εμβαθύνει στην καταγραφή προσωπικοτήτων, φορέων συγκεκριμένης θεώρησης πραγμάτων. Εντύπωση προκαλεί ο τρόπος με τον οποίο τα πρόσωπα προβάλλουν την εσωτερική τους πραγματικότητα, “ανοίκεια” σε μας, εξ αφορμής της ηρωικής κλίμακας, της ιερατικής μετωπικότητας και της απουσίας μορφασμών και συσπάσεων. Το τετράγωνο πλαίσιο, η διαχείριση του αδιάστατου χώρου, με τεχνικές διαφορετικής προέλευσης και η φαινομενικά αποσπασματική διατύπωση των γραμμών και των χρωμάτων σημειώνει τη διεισδυτική θεώρηση της καλλιτέχνιδας στην ανθρώπινη κατάσταση.
Για το έργο του Κωνσταντίνου Βαφειάδη, δηλαδή του γράφοντος, παραπέμπω σε όσα έχουν γράψει άλλοι. Θα ήθελα μόνο να θυμίσω ότι, ως προς το θέμα, η ζωγραφική του γράφοντος επιχειρεί να διερευνήσει την ταυτότητα και αλήθεια του ανθρώπου, ως ρήξη απέναντι στη φύση και την ιστορία”.