Η παράσταση «Το κορίτσι που ήθελε να αγγίξει το μισοφέγγαρο» της ομάδας κουκλοθεάτρου ParaMana Puppet Theatre, βασίζεται στο γιαπωνέζικο παραμύθι Tsuki no Waguma – The Crescent Moon Bear, ένα διαχρονικό παραμύθι για ενήλικες που ταξιδεύει τους θεατές στον Πόλεμο των Χαρακωμάτων αναδεικνύοντας τις μη αναστρέψιμες συνέπειές του.
Το «Κορίτσι» ανέβηκε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 2010 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε μία εκδοχή για ενήλικο κοινό, η οποία πρόκειται να παρουσιαστεί στο Bios την Κυριακή 15 Μαΐου, στο πλαίσιο του φετινού Bob Theatre Festival. Με αυτή την αφορμή, “συνομιλήσαμε” με την Αναστασία Παράβα -κουκλοπαίκτρια, δημιουργό και καλλιτεχνική υπεύθυνη του ParaMana- για τα θέματα και τους προβληματισμούς που θέτει η παράσταση, την δημιουργική πορεία του Κουκλοθεάτρου ParaMana μέχρι σήμερα, καθώς και τα μελλοντικά του σχέδια.
Όσον αφορά την συμμετοχή της ομάδας στο ανοιξιάτικο φεστιβάλ – θεσμό, αναφέρει χαρακτηριστικά: “Είναι χαρά μας που συνδράμουμε στο Bob Festival. Πρόκειται για μια πολύ δυναμική διοργάνωση με στόχο να δώσει ένα άνοιγμα σε νέες θεατρικές ομάδες που μόλις ξεκινούν τα πρώτα τους επαγγελματικά βήματα”.
Όπως λέει και η ίδια: “Go Bob festival!”
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Culture Now: Στις 15 Μαΐου, στο πλαίσιο του Bob Theatre Festival, πρόκειται να παρουσιάσετε «Το κορίτσι που ήθελε να αγγίξει το μισοφέγγαρο». Πώς προέκυψε η ιδέα για τη συγκεκριμένη παράσταση;
Αναστασία Παράβα: Ξεκίνησε μέσα από μια πρώτη ανάγνωση και μελέτη του Μεγάλου Πολέμου. Οι μέθοδοι που ακολουθήθηκαν και οι τραγικές απώλειες που είχε η κάθε χώρα. Το παράλογο του πολέμου που το συναντάμε από τα αρχαία χρόνια, η βία από τον Πελοποννησιακό πόλεμο μέχρι και σήμερα. Ξεκινάμε με ένα αφελές μεν ερώτημα ως προς το «γιατί γίνονται οι πόλεμοι» και σε πρώτο επίπεδο δίναμε επιδερμικές απαντήσεις και μετέπειτα αρχίζαμε να εμβαθύνουμε θέτοντας περισσότερα ερωτήματα, σε φιλοσοφικό πλέον επίπεδο ως προς την κοινότητα, την οικογένεια, το άτομο. Κινηθήκαμε γύρω από το ΕΓΩ και την σχέση του με το σύνολο, την διαφορετικότητα, αλλά και την συγγένεια, την έλλειψη επικοινωνίας με τον εαυτό μας και τους άλλους, την δυσκολία να επικοινωνήσουμε, με τον εαυτό μας πρώτα και κατ’ επέκταση σε τρίτους, τα συναισθήματα μας, να προσδιορίσουμε τις ανάγκες μας, να οριοθετηθούμε και να οριοθετήσουμε τους άλλους. Ο πόλεμος των πόλεων, οι οικονομικοί πόλεμοι. Η ακούσια απομόνωση και αποξένωση από το είναι μας και η απόλυτη ταύτιση με το Εγώ μας. Το ταξίδι, τα εμπόδια, ο φόβος, η μεταμόρφωση, η λύτρωση και η κάθαρση αποτελούν αναπόσπαστους σταθμούς της υγιούς ζωής ενός εν δυνάμει ελεύθερου ατόμου. Οι ψευδαισθήσεις μας στερούν την ελευθερία και πολλαπλασιάζουν τους φόβους μας στερώντας μας την δυνατότητα της αληθινής αγάπης. Η τέλεια αγάπη έρχεται μέσα από την ελευθερία, ενώ ο φόβος μας στερεί την αγάπη, δημιουργεί μια κατάσταση πλασματική και αναληθή. Εκ των πραγμάτων λοιπόν δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι μια βίαιη συνθήκη την οποία κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες γενιές και την οποία καθρεφτίζουμε προς τα έξω σε μικρή, αλλά και σε τεράστια κλίμακα.
Κινηθήκαμε λοιπόν μέσα από αυτές τις ιδέες-θεματικές συνειδητά, αλλά και ασυνείδητα. Ακόμα και σήμερα έξι χρόνια μετά βρίσκουμε νέες έννοιες και συμβολισμούς να ξεφυτρώνουν από μέσα μας που στην αρχή δεν ήταν ακόμα ορατοί. Είναι σαν τα σποράκια που φυτεύουμε – χρειάζεται χρόνος ώστε να ριζώσουν, να ωριμάσουν, ώστε να ξεπροβάλλουν στην επιφάνεια της γης. Η παράσταση δουλεύτηκε και παρουσιάστηκε το 2010 όπου η οικονομική κρίση και ο οικονομικός πόλεμος μόλις είχαν ξεσπάσει στην Ελλάδα. Και γύρω από όλη αυτήν την κατάσταση που προφανώς ελέγχεται από τους «ολίγους» προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε το θέμα θέτοντας ερωτήματα σχετικά με την αδυναμία που εμφανίζουν «οι πολλοί» ώστε να αντιδράσουν υγιώς και να λειτουργήσουν ομαδικά και οργανωμένα.
C.N.: Η παράστασή σας ανέβηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα, τον Απρίλιο του 2010, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Πόσο έχει διαφοροποιηθεί έξι χρόνια μετά και ποια είναι η ανταπόκριση παιδιών αλλά και ενηλίκων καθ’ όλη τη διάρκεια της παρουσίασής της;
Α.Π.: Το “Κορίτσι” ανέβηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα τον Απρίλιο του 2010 στο ΙΜΚ (Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης) για ενήλικο κοινό. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους δημιουργήσαμε μια εκδοχή και για το παιδικό κοινό η οποία έκτοτε έχει περιοδεύσει σε πόλεις, χωριά και νησιά, έχει προβληθεί σε σχολεία, δήμους, θέατρα και πολιτιστικούς φορείς ανά την επικράτεια, αλλά και σε διεθνή Φεστιβάλ του εξωτερικού. Η παράσταση αυτή καθ’ αυτή πρακτικά μιλώντας δεν έχει αλλάξει πάρα πολύ από την αρχική της μορφή πέραν κάποιων διαφοροποιήσεων στον φωτισμό και στις οθόνες που ανά καιρούς χρησιμοποιούμε. Υπήρξαν κάποιες στιγμές που θελήσαμε να κάνουμε μια συμπληρωματική εκδοχή, αλλά συνέχεια καταπιανόμασταν με άλλες παραγωγές και οι απαιτήσεις της καθημερινότητας δεν μας το επέτρεπαν. Παρ’ όλα αυτά «το κορίτσι» παραμένει ενεργό εδώ και έξι χρόνια και υπάρχει πολύς κόσμος που βλέποντας το για πρώτη φορά εκφράζει μεγάλο ενδιαφέρον και εντυπωσιάζεται τόσο από την ίδια την παράσταση όσο και από το εικαστικό της κομμάτι, αλλά και για την ιδιαιτερότητα των τεχνοτροπιών που χρησιμοποιούμε. Οι περισσότεροι δεν έχουν ξαναέρθει αντιμέτωποι με μια παρεμφερή τεχνική και έχουν στο μυαλό τους το θέατρο κούκλας και σκιάς σαν ένα είδος τέχνης που απευθύνεται αποκλειστικά σε παιδικό κοινό.
«Το κορίτσι» σε κάθε ηλικία έχει την δυνατότητα να προσφέρει και κάποιο άλλο στοιχείο… Στα παιδιά επικεντρωνόμαστε στις αισθήσεις: μέσα από τον ήχο, την μουσική τα χρώματα, τις τρισδιάστατες σκιές, και τον ρυθμό.. την απλότητα. Επίσης, μέσα από αυτήν την παράσταση θελήσαμε να εναντιωθούμε στην ταχύτητα των νέων τεχνολογιών που αποστειρώνουν ψυχικά και αισθητικά τα παιδιά κλέβοντας τους την ικανότητα της κριτικής σκέψης, αλλά και της ανάπτυξης της φαντασίας τους. Τα παιδιά έχουν μια έντονη ροπή προς το φαντασιακό και μέσα από την παράσταση δημιουργείται άπλετος χώρος για την εφαρμογή του φαντασιακού τους στοιχείου. Στο τέλος κάθε παράστασης εντάσσουμε τα παιδιά στο making of. Εκεί τους αποκαλύπτουμε τις τεχνικές και τις τεχνοτροπίες του ParaMana, αλλά και συζητάμε όλοι μαζί τις θεματικές της παράστασης αγγίζοντας έννοιες όπως είναι ο φόβος, το θάρρος, η αλληλεγγύη κοκ. Εκεί ενθουσιάζονται! Ο κάθε ένας εκφέρει την άποψή του και πολλές φορές δημιουργείται ένας φανταστικός διάλογος! Επίσης η αποκάλυψη της τεχνικής που γίνεται στο τέλος τους δίνει την δυνατότητα να περιηγηθούν στις απεριόριστες δυνατότητες του θεάτρου σκιάς και να πειραματιστούν μέσα από το παιχνίδι, κατασκευάζοντας φιγούρες, παίζοντας με το φως, εκφράζοντας και εκτονώνοντας την ενέργεια τους δημιουργικά.
Στους ενήλικες εντάσσουμε το κομμάτι της λογικής και συναισθηματικής επεξεργασίας σε άλλο επίπεδο. Μέσα από τα σύμβολα, αλλά εδώ χρειάζεται να πάμε αντίστροφα από πριν… Δημιουργείται μια συνθήκη μέσα από την οποία αποσκοπούμε οι ενήλικες να ρίξουν τις άμυνες και να αφεθούν στην εικόνα και τον βραδύ ρυθμό, σε μιαν ατμόσφαιρα αέρινη, άυλη, άχρονη. Όταν φτιάχναμε με τον Στάθη (Τσεμπερλίδη) αυτήν την παράσταση είχαμε αφοσιωθεί εξ’ ολοκλήρου στην αρχή και την ομορφιά της απλότητας, της λιτότητας. Και στην ουσία, αυτή είναι και η αρχή που χαρακτηρίζει τόσο έντονα το κουκλοθέατρο, το θέατρο σκιάς και αντικειμένων.
C.N.: Ποια είναι τα θέματα και οι προβληματισμοί που θέτει, καθώς και το στίγμα που θέλετε να αφήσει στους θεατές;
Α.Π.: Στην ουσία μέσα από αυτήν την παράσταση θελήσαμε να αγγίξουμε την θεματική του πολέμου και των μη αναστρέψιμων συνεπειών του, αλλά και κατ’ επέκταση του οικονομικού πολέμου που αντιμετωπίζουμε στην χώρα μας. Μια από τις θεματικές που αγγίζουμε είναι και ο φόβος. Τοποθετούμαστε απέναντι στον φόβο και μιλάμε για αυτόν. Δίνοντας χώρο στον φόβο, τον αποδεχόμαστε, τον αγκαλιάζουμε. Μόνο έτσι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας.
Επεξεργαζόμαστε μέσα από ένα παραμύθι το παράλογο, το μάταιο, το ανήκουστο. Μέσα από τα συναισθήματα ενός παιδιού και του στρατιώτη πατέρα του, αλλά και μέσα από την δύναμη της ψυχής, την αθωότητα και την επιμονή ενός νέου, καθαρού ανθρώπου μιλάμε για την αλλαγή, για το φως που είναι πάντα εκεί.
Βασική αρχή είναι η ειλικρίνεια, το χτίσιμο γερών βάσεων μέσα από την ασφάλεια, την αγάπη, την αλληλεγγύη και την υποστήριξη των ονείρων μας.. Ως συνειδητοί και υπεύθυνοι ενήλικες αποκτάμε μια φοβερή δύναμη στα χέρια μας την οποία εφόσον κατακτήσουμε οφείλουμε να την μεταδώσουμε στους επόμενους. Παραμένοντας αιχμάλωτοι των ψευδαισθήσεων μας παραμένουμε δέσμιοι των φόβων και λαθών που επαναλαμβάνουμε αδιάκοπα μέσα στο βάθος του χρόνου μεταδίδοντάς τα ασυνείδητα στις επόμενες γενιές. Μόνο μέσα από την επανόρθωση μπορούμε να καταργήσουμε κακοποιητικές συμπεριφορές ως προς το εαυτό μας, τους γύρω μας αλλά και προς την ίδια την ύπαρξη. Η ύπαρξη ενός κόσμου διαφορετικού είναι καθόλα εφικτή όσο ουτοπική κι αν ακούγεται. Είναι σαν τα θαύματα. Τα θαύματα από μόνα τους δεν έχουν σημασία, αυτό που έχει σημασία είναι η πηγή τους. Τα θαύματα είναι φυσικά, συμβαίνουν συνέχεια. Όταν σταματάνε να συμβαίνουν κάτι δεν πάει καλά.
C.N.: Θα θέλατε να μας “συστήσετε” το Κουκλοθέατρο ParaMana, και να μας πείτε λίγα λόγια για το όνομα, τους καλλιτεχνικούς στόχους και την πορεία του μέχρι τώρα.
Α.Π.: Ως όνομα αναφέρεται στο συνδετικό μέσο, θα μπορούσαμε να λεγόμαστε και σελοτέιπ.
Το ParaMana είναι ένας πόλος έλξης καλλιτεχνών από διαφορετικά περιβάλλοντα όπου αναμειγνύουν και παντρεύουν τις τέχνες τους, ανταλλάσουν ιδέες, εμπειρίες και εικόνες. Από το 2006 έως σήμερα στην ομάδα πλέον σταθεροί συνεργάτες είναι ο Στάθης Τσεμπερλίδης με τον οποίο έχουμε πραγματοποιήσει τις δυο τελευταίες παραγωγές και δουλεύουμε πάνω στην τρίτη (Hikaru), ο Αποστόλης Σορολοπίδης, (σκηνογράφος) ο Αλέξανδρος Μιστριώτης (έγραψε το κείμενο του «Θησέα» και γράφει το κείμενο του Hikaru), o Στέλιος Γιαννουλάκης που συνέθεσε την μουσική και έκανε το sound design του «Κοριτσιού» και στο δυναμικό μας εντάχθηκαν πρόσφατα ο Στάθης Χρυσίδης (Hikaru), ο Λαέρτης Λιάγκος και ο Γιώργος Κατσάνος που έχει συνθέσει την μουσική του Θησέα.
Έχουμε λοιπόν μια κουκλοπαίκτρια, performer στην Αθήνα, έναν sci-fi comic designer και παραγωγό sci-fi ταινιών μεταξύ Δανίας και Ελλάδας, έναν πολυμήχανο εικαστικό – σκηνογράφο που αναλαμβάνει την κατασκευή των μικρόκοσμων και πολύπλοκων μηχανισμών του ParaMana, έναν συγγραφέα, αλλά και εικαστικό που μας συνδέει όλους με τα κείμενα του, έναν συνθέτη και παραγωγό μουσικής και σχεδιαστή ήχου, έναν εικαστικό νανοτεχνολόγο, έναν ακόμη συνθέτη και σχεδιαστή μουσικής/ήχου αλλά και πολύ-οργανίστα και βεβαίως τον τεχνικό μας τον Λαέρτη Λιάγκο που υποστηρίζει με κάθε τρόπο τις ανάγκες του κάθε ενός μας με προσοχή και συνέπεια. Ανάλογα με την εκάστοτε παραγωγή οι συνεργασίες μας βέβαια τείνουν να πληθαίνουν και να εμπλουτίζονται και από άλλους καλλιτέχνες και εικαστικούς.
Το ParaMana δημιουργήθηκε μέσα από την ανάγκη να εκφράσουμε μέσα από τις τέχνες μας τις σκέψεις, τις ανησυχίες και τα συναισθήματά μας, να τα μοιραστούμε με το κοινό δίνοντας μια διαφορετική διάσταση στην πραγματικότητα. Το κουκλοθέατρο, το σωματικό θέατρο (μάσκα) και το θέατρο σκιάς έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, διαθέτουν μια δυναμική που συνάδει με κάτι ιεροτελεστικό, κάτι παγανιστικό.. ξυπνάνε πρωτόγονες μνήμες που είναι χαραγμένες βαθιά στο DNA μας. Η εμψύχωση υλικών, αντικειμένων και χαρακτήρων που κατά άλλα είναι νεκροί, αλλά και η αποτύπωση της ασπρόμαυρης σκληρής σκιάς πάνω στο πανί ή ακόμη και της διάχυτης και εμπλουτισμένης με χρώμα και υφή δεν μπορούν παρά να μας καθηλώσουν, να μας αφοπλίσουν από κάθε πιθανή αντίσταση.
Το ParaMana δραστηριοποιείται σε πολύ μεγάλο βαθμό στον χώρο της εκπαίδευσης (Α’βάθμια και Β’βάθμια εκπαίδευση). Έτσι, οι δικές μας περιοδείες γίνονται κατά βάση μέσα στον χειμώνα όπου ταξιδεύουμε σε σχολεία σε όλη την επικράτεια. Μέχρι σήμερα, πέραν της ίδιας της Αττικής, έχουμε ταξιδέψει σε σχολεία σε Κρήτη και Κυκλάδες, Θεσσαλονίκη, Χαλκιδική, Πελοπόννησο και Εύβοια, Πήλιο, Βόλο, Ναύπλιο αλλά και έχουμε συμμετάσχει και σε Διεθνή Φεστιβάλ του Εξωτερικού (Immagini Del Interno, Ιταλία και Festival Mondial des theatres de Marionnettes στο Charleville-Mezieres της Γαλλίας). Οι παραστάσεις μας έχουν την δυνατότητα και παρουσιάζονται πέραν των ελληνικών και σε τρεις ξένες γλώσσες ζωντανά (αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά) και από την αρχική τους σύνθεση κατασκευάζονται καταυτόν τον τρόπο ώστε να υποστηρίζονται μάξιμουμ από δυο άτομα, ώστε όλο το πλαίσιο της μετακίνησης και της περιοδείας να είναι ενταγμένο στην καθημερινότητα μας. Θέλουμε πολύ να ταξιδεύουμε με τις παραγωγές μας σε περιοχές απρόσιτες όπου το κοινό και τα παιδιά δεν έχουν συχνή τριβή με τις τέχνες και το θέατρο. Από το 2010 μέχρι και το 2015 η βάση μας ήταν στο ΙΜΚ (Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης), ενώ πρόσφατα μεταφερθήκαμε στο θέατρο Θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ.
C.N.: Ποιες τεχνικές χρησιμοποιείτε στις παραστάσεις σας και πως θα χαρακτηρίζατε το είδος του θεάτρου που παρουσιάζετε;
Α.Π.: Σε κάθε μας παράσταση πειραματιζόμαστε με άλλες κάθε φορά τεχνικές και τεχνοτροπίες. Στις τελευταίες δυο παραγωγές πειραματιστήκαμε με τις διαφορετικές τεχνοτροπίες που διαθέτει το σύγχρονο θέατρο σκιάς. Στο «Κορίτσι» υπάρχει η τρισδιάστατη απεικόνιση, στον «Θησέα» οι γιγάντιες σκιές, καθώς και το θέατρο αντικειμένων, ενώ στην καινούρια παραγωγή που ετοιμάζουμε για ενήλικο κοινό τον «Hikaru», που θα παρουσιάσουμε του χρόνου στο Θησείον κάνουμε μια διαφορετική μίξη τεχνοτροπιών, όπου πέραν της σκιάς εντάσσουμε και νέες τεχνολογίες, προβολές από ψηφιακούς πίνακες ζωγραφικής και σχεδίων που έχουν γίνει πρώτα στο χέρι και μετά έχουν δουλευτεί στον υπολογιστή, προβολές slides, μικροσκοπικές κούκλες, παράξενα αντικείμενα και μικρό-κάμερες που εισέρχονται σε έναν μικρόκοσμο που χάνεται μεταξύ του ονείρου και της πραγματικότητας. Σε όλες μας τις παραστάσεις η επένδυση του ήχου και της μουσικής γίνεται και πάλι με γνώμονα τον πειραματισμό. Πάνω στην πρόβα έρχεται και θηλυκώνει ο Στέλιος (Γιαννουλάκης) ή ο Γιώργος (Κατσάνος) και η μουσική και τα ήχο-τοπία γεννιούνται και διαμορφώνονται επί τόπου. Διαλέγουμε ένα μουσικό όργανο (πιάνο, ακορντεόν κτλ) και το χρησιμοποιούμε σαν οδηγό και μετά εντάσσουμε ήχο-γεννήτριες, θορύβους ηχογραφημένους, synthesizers, waterphones, ή άλλα οργανάκια που παράγουν ήχους και έτσι σιγά σιγά χτίζουμε τις ατμόσφαιρες. Το είδος θεάτρου που παρουσιάζουμε λέγεται Κουκλοθέατρο. Κάνουμε κουκλοθέατρο.
C.N.: Το «Κορίτσι» θα συνεχίσει την διαδρομή του και μετά το Bob Theatre Festival; Ποια είναι τα επόμενα σχέδια του ParaMana Puppet Theatre για το άμεσο μέλλον;
Α.Π.: Οι περιοδείες μας θα αρχίσουν και πάλι από τον Νοέμβριο του 2016. Το καλοκαίρι θα είμαστε στην Αθήνα, στο εργαστήριο μας όπου και θα δουλεύουμε, ώστε να ολοκληρώσουμε τον Hikaru για να παρουσιαστεί στο κοινό από την νέα θεατρική χρονιά.
C.N.: Για το τέλος, πως αισθάνεστε που συμμετέχετε στο Bob Theatre Festival και τι σας αρέσει περισσότερο σ’ αυτό το εγχείρημα;
Α.Π.: Είναι χαρά μας που συνδράμουμε στο Bob Festival. Πρόκειται για μια πολύ δυναμική διοργάνωση με στόχο να δώσει ένα άνοιγμα σε νέες θεατρικές ομάδες που μόλις ξεκινούν τα πρώτα τους επαγγελματικά βήματα. Νομίζω πως ρεαλιστικά μιλώντας δεν είναι σημαντικό μόνο σε επίπεδο προβολής τους, αλλά για πολλά νέα παιδιά αποτελεί την πρώτη τους επαφή με τον καλλιτεχνικό χώρο σε πρακτικό επίπεδο, αντιλαμβάνονται πώς κινούνται τα πράγματα, εκτίθενται στο ευρύ κοινό και συν τοις άλλοις κρίνονται, εφόσον υπάρχει και το διαγωνιστικό κομμάτι. Αυτό που λένε και οι Ιταλοί “La bocca di Lupo” μπαίνουν στο στόμα του λύκου. Μια τέτοια εμπειρία για έναν νέο καλλιτέχνη ανεξάρτητα από το εάν θα κερδίσει το πρώτο βραβείο ή από το αν θα βρεθεί πικαρισμένος είναι εξαιρετικά ωφέλιμη. Οι AbOvo και όλη η διοργάνωση είναι υπ’ ατμόν, και υποστηρίζουν ένα φεστιβάλ που πλέον έχει γίνει θεσμός στην Αθήνα, παρ’ όλες τις αντιξοότητες και τις οικονομικές δυσκολίες η επιμονή τους, και η αφοσίωση τους για την συνέχιση του Bob Festival τους τιμά ιδιαιτέρως! Go Bob festival!
paramanapuppetheatre.blogspot.gr
facebook.com/ParaManaPuppetTheatre
~ Η παράσταση «Το κορίτσι που ήθελε να αγγίξει το μισοφέγγαρο» θα παρουσιαστεί στο Bob Theatre Festival την Κυριακή 15 Μαΐου στις 21.00. Περισσότερες πληροφορίες
*Δείτε όλο το πρόγραμμα του Bob Theatre Festival εδώ