Ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος θα επιστρέψει στη σκηνή του Half Note Jazz Club για να παρουσιάσει τη τελευταία δισκογραφική δουλειά του “Petrichor”. Μαζί του θα είναι δύο εξαιρετικοί μουσικοί: ο Πέτρος Κλαμπάνης στο κοντραμπάσο και ο Wajdi Riahi στο πιάνο. Ένα τρίο που δημιουργεί έναν ζεστό ήχο, με αρκετό χώρο, αλλά και μια σταθερή και δυναμική ρυθμική αίσθηση.
Το “Petrichor” είναι ο πέμπτος προσωπικός δίσκος του τρομπετίστα και είναι διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες. Το Petrichor, όπως εξηγεί ο Πολυζωγόπουλος, είναι «η μυρωδιά που αναδύεται από το ξηρό έδαφος όταν πέφτουν πάνω του οι σταγόνες της βροχής, το αγαπημένο μου άρωμα από τότε που ήμουν παιδί. Μεγαλώνοντας στην Ελλάδα, όπου τα καλοκαίρια είναι ξηρά, η πρώτη φθινοπωρινή βροχή σήμαινε το τέλος του καλοκαιριού και την αρχή της νέας σεζόν. Ένα γλυκόπικρο συναίσθημα, γιατί έπρεπε να αποδεχτώ ότι οι διακοπές τελείωσαν, αλλά και ένα νέο ξεκίνημα, γεμάτο όνειρα και στόχους που έπρεπε να επιτευχθούν στη διάρκεια της νέας χρονιάς». Η λεπτότητα αυτών των συναισθημάτων και το φυσικό, οργανικό άρωμα εκείνης της πρώτης βροχής συντελούν έξοχα στον στοιχειωμένο, εκφραστικό, ατμοσφαιρικό λυρισμό του.
Η εμφάνιση του Andreas Polyzogopoulos Trio στο Half Note Jazz Club είναι προγραμματισμένη για την Τρίτη 19 & την Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου (με ώρα έναρξης: 21:30) – και αποτελεί ένα σημαντικό συναυλιακό γεγονός της χρονιάς! Για να κλείσετε θέση δείτε εδώ.
***
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
-Πότε αποφασίσατε να ασχοληθείτε πρώτη φορά με την τρομπέτα; Τι σας κέρδισε στο συγκεκριμένο μουσικό όργανο;
Στα δεκαοκτώ μου! Απλά άκουσα τον Miles Davis να παίζει το “It never entered my mind” με μια cup σορντίνα και αυτό που ένιωσα μέσα μου ήταν τόσο δυνατό που αποφάσισα να μάθω να παίζω αυτό το όργανο. Το επόμενο πρωί πήγα σε μια φιλαρμονική, δοκίμασα να βγάλω ήχο για πρώτη φορά και αυτό ήταν. Ξεκίνησα να μαθαίνω τρομπέτα σαν δεύτερο όργανο (έπαιζα κιθάρα από μικρός), αλλά μέσα μου ήταν πολύ ξεκάθαρο ότι μπορούσα να εκφραστώ πολύ πιο άμεσα με το πνευστό όργανο. Εκείνη την περίοδο ήμουν σε μία περίοδο αναζήτησης για το μέλλον μου. Ήμουν σε μια θεατρική ομάδα, δούλευα σε ένα φωτογραφείο, για μια περίοδο έκανα και προετοιμασία για την καλών τεχνών, αλλά με το που μπήκε η τρομπέτα στη ζωή μου ξεκαθάρισε όλο το τοπίο αμέσως. Πλέον είναι προέκταση του εαυτού μου, καθρέφτης των συναισθημάτων μου.
Αν δεν παίξω για μερικές μέρες νιώθω πάρα πολύ περίεργα.
-Πλέον έχετε πάρει μέρος σε πολλές δισκογραφικές δουλειές, και εξαιρετικά πρόσφατα κυκλοφορήσατε τον πέμπτο δίσκο σας ως leader. Πώς προέκυψε το “Petrichor”; Τι συνδέει τις πρωτότυπες αυτές συνθέσεις ώστε αποφασίσατε να τις εντάξετε σε αυτό το άλμπουμ;
Σχεδίαζα κάμποσο καιρό να ηχογραφήσω το Petrichor, αλλά ουσιαστικά το αποφάσισα όταν οραματίστηκα τις συνθέσεις που το αποτελούν παιγμένες με αυτό το σχήμα. Οι περισσότερες είναι γραμμένες την ίδια χρονική περίοδο και είναι εμπνευσμένες από μέρη, μυρωδιές, ανθρώπους και γενικότερα καταστάσεις που με έκαναν να νιώσω κάτι δυνατό.
-Στο “Petrichor” έχετε δύο εξαιρετικούς μουσικούς συνοδοιπόρους. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα πράγματα για τη συνεργασία με τον Wajdi Riahi και τον Πέτρο Κλαμπάνη; Και αν η αλληλεπίδρασή σας επέδρασε στην τελική διαμόρφωση του ήχου του άλμπουμ;
Eίναι και οι δύο εξαιρετικοί μουσικοί και άνθρωποι, μάγοι στα όργανά τους. Έφεραν φρεσκάδα, όμορφες ιδέες, έκαναν αμέσως τα κομμάτια μου δικά τους και από την πρώτη στιγμή νιώσαμε γκρουπ. Ο Erik Truffaz, ο οποίος έχει γράψει τα liner notes του άλμπουμ τα λέει όλα με μία φράση νομίζω “ Οι συνοδοιπόροι σου Πέτρος Κλαμπάνης στο κοντραμπάσσο και Wajdi Riahi στο πιάνο, έχουν τέλειο ρυθμό και συμμετέχουν εξίσου σημαντικά σε αυτό το όνειρο που σχεδιάζετε οι τρεις σας”.
-Το ομώνυμο με το δίσκο κομμάτι εκκινεί την ακρόασή μας. Έχετε ήδη σχολιάσει την ονοματοδοσία, και το σκεπτικό πίσω από αυτήν. Οπότε, θα ήθελα να μου πείτε για το ρόλο της φύσης ως πηγή έμπνευσης στις συνθέσεις σας.
Μεγάλωσα σ’ένα μικρό χωριό 300 κατοίκων και τα πρώτα μου καλοκαίρια τα θυμάμαι στο σπίτι της γιαγιάς μου χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Να ξαπλώνουμε τα μεσημέρια πάνω σε ένα χαλί κάτω από μια τεράστια μουριά και τα βράδια με λάμπα πετρελαίου και καντηλάκι. Θυμάμαι επίσης ένα καλοκαίρι που είχαμε φτιάξει καλύβες από καλάμια στην παραλία όλο σχεδόν το χωριό (παράνομα εννοείται) και ζούσαμε τρεις μήνες δίπλα στο κύμα. Από τα δεκάξι μου κι έπειτα όμως, ζω συνεχώς σε μεγαλουπόλεις και δεν περνώ όσο χρόνο θέλω στην εξοχή. Το γεγονός λοιπόν ότι μου λείπει η φύση, παρέα με την ομορφιά και τη γαλήνη που νιώθω όταν βρίσκομαι εκεί, υποψιάζομαι πως είναι η πηγή έμπνευσης για να γράφω τέτοιες συνθέσεις. Είναι βέβαια και οι αναμνήσεις που έχω από το κάθε μέρος, τις οποίες θέλω να καταγράψω.
-Συμπληρωματικά, αν μπορείτε να μας πείτε για την ιστορία πίσω από το κομμάτι “Kaiafas”, και κατά πόσο πίσω από τις συνθέσεις σας έχουμε ένα ιδιότυπο ημερολόγιο σας.
Θυμάμαι τον Καϊάφα από παιδί όταν πηγαίναμε για μπάνιο με τους γονείς μου. Όταν μεγάλωσα λίγο, παίρναμε το λεωφορείο από την Κρέστενα με τους συμμαθητές μου και το πρόγραμμα είχε ως εξής: Πρώτα μπάνιο στη θάλασσα, μετά παγωτό, βόλτα στη λίμνη και με το επόμενο λεωφορείο πάλι πίσω. Τότε έκανε στάση και το τραίνο εκεί και έκανε και πολύς κόσμος ελεύθερο κάμπινγκ. Ήταν μαγικά μέχρι που το 2007 κάηκε μεγάλο μέρος του Πευκοδάσους. Όσον αφορά τη σύνθεση τώρα, ήταν η πρώτη μελωδία που έπαιξα όταν πρωτοαντίκρυσα το μέρος καμμένο μετά τη μεγάλη φωτιά, αλλά έμεινε σε ένα συρτάρι για κάμποσα χρόνια. Έπειτα κατάλαβα ότι περίμενα να ξαναδώ το τοπίο πράσινο, όπως το θυμόμουν στα παιδικά μου χρόνια, για να την ολοκληρώσω.
Πολύ σωστή η παρατήρησή σας για το ιδιότυπο ημερολόγιο, σε γενικές γραμμές ισχύει.
Μου έκανε εντύπωση όταν διάβασα το τι σας ενέπνευσε το “The Coldest Summer” – και το ότι αποτελεί ύμνο «στους πρόσφυγες που πεθαίνουν στο Αιγαίο κάθε καλοκαίρι». Συγκεκριμένα, με ξάφνιασε το σφύριγμα στην αρχή του – μοιάζει κάπως νοσταλγικό, κάπως ανέμελο. Τι σας έκανε να το εντάξετε στο τραγούδι; Με ποιο σκεπτικό;
Ήταν εντελώς τυχαίο και ιδέα του πιανίστα μας. Παίξαμε πέρυσι τον Νοέμβρη μια συναυλία και πρότεινα στον Wajdi να κάνει μια εισαγωγή στο συγκεκριμμένο κομμάτι. Ξεκίνησε λοιπόν να σφυρά τις νότες που παίζει στο πιάνο και ήταν μια πραγματικά μαγική στιγμή. Όταν ήρθε η ώρα της ηχογράφησης του άλμπουμ το θυμόμουν και του ζήτησα να κάνει κάτι παρόμοιο.
Με αφορμή αυτό, αν θέλετε, να μας πείτε και το αν θεωρείτε πιο απαιτητικό ή απελευθερωτικό να εκφράζεστε μέσα από ένα καθαρά ορχηστρικό κομμάτι;
Δε βρίσκω μεγάλη διαφορά αρκεί να γνωρίζω τι πραγματεύεται το κάθε κομμάτι. Συνήθως ρωτάω τι κρύβεται πίσω από τον τίτλο ενός ορχηστρικού κομματιού. Ακόμα και σε τραγούδια ζητάω πολλές φορές αποκρυπτογράφηση των στίχων για να μπω στο κλίμα, ειδικά όταν ηχογραφώ νέα μουσική με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου!☺️
-“Έπεσα” σε ένα πολύ ιδιαίτερο βίντεο σας, όπου παίζετε μουσική στον αέρα! Πώς ήταν αυτό; Προέκυψε κάποια σύνθεση από τη συγκεκριμένη εμπειρία;
Ήταν όνειρό μου να παίξω τρομπέτα πάνω στο παραπέντε και πολλοί φίλοι μου έλεγαν πως δεν είναι δυνατόν κτλ κτλ. Φαντάζεστε λοιπόν τη χαρά μου όταν έγινε πραγματικότητα! Ήθελα την πρώτη φορά απλά να παίξω κάποιες από τις αγαπημένες μου μελωδίες, κάποια δικά μου κομμάτια, το μινόρε της αυγής, την όμορφη πόλη, τον πεχλιβάνη και άλλα. Βέβαια οι συνθήκες εκείνη τη μέρα ήταν πολύ καλές και αν θυμάμαι καλά πετάξαμε καμμιά ώρα, οπότε στο τέλος αυτοσχεδίαζα για ώρα και εκεί προέκυψαν διάφορες ιδέες τις οποίες έχω καταγράψει κιόλας.
-Ποια είναι η εικόνα που έχετε για την εγχώρια σκηνή της τζαζ; Βλέπετε το κοινό και το ενδιαφέρον να μεγαλώνει με τα χρόνια;
Γίνεται όλο και καλύτερη! Ακούω συνεχώς νέους, ταλαντούχους μουσικούς. Επίσης ταξιδεύουν πολλοί στο εξωτερικό για σπουδές και συναυλίες και νομίζω ότι σιγά σιγά υπάρχουμε και επίσημα στον στον Ευρωπαϊκό (και όχι μόνο) χάρτη της τζαζ. Αν και περνάμε μια κρίση όσον αφορά τους χώρους στην Ελλάδα και ειδικά εκτός Αθήνας, το κοινό μεγαλώνει και πιστεύω ότι θα είναι όλο και καλύτερα τα πράγματα. Είμαι πολύ αισιόδοξος.
-Σε παλαιότερη συνέντευξή σας είχατε δηλώσει πως σας “τραβάει” η μουσική σκηνή της Σκανδιναβίας. Γιατί αυτό;
Οι Σκανδιναβοί μουσικοί ασχολούνται πάρα πολύ με το να βρουν την προσωπική τους φωνή και αυτό είναι που μ’ενδιαφέρει και μένα. Να παίξω πέντε νότες με τον δικό μου τρόπο. Είχα την τύχη να γνωρίσω σχετικά νωρίς τον “ήχο” των Jan Garbarek, Nils Petter Molvær, Palle Mikkelborg, Arve Henriksen, Mathias Eick, Tore Brunborg και αυτό με έβαλε και μένα στη διαδικασία εξερεύνησης των ηχοχρωμάτων της τρομπέτας. Με εμπνέει πολύ επίσης και ο τρόπος που προσεγγίζουν τη μουσική. Ο Palle Mikkelborg λέει για παράδειγμα «Ο προσωπικός μου ήχος και οι ιδέες μου για συναυλίες εμπνέονται φυσικά από το βαθύ ενδιαφέρον μου για πνευματικά θέματα. Δεν είχα ποτέ στη ζωή μου κάποια μουσική φιλοδοξία, αλλά μόνο πνευματική. Το μακροχρόνιο ταξίδι μου στη μουσική και η μαγεία της είχε μόνο έναν στόχο, να βρω την πνευματική ηρεμία».
-Και μιας και έχετε δηλώσει πως πηγαίνετε συχνά σινεμά, αναρωτιέμαι αν πήγατε στην τελευταία του Καουρισμάκι («Πεσμένα φύλλα»); Και αν ναι, αν θέλετε να μας κάνετε ένα σχόλιο για το soundtrack της ταινίας.
Όντως έχω κάνει τέτοια δήλωση; Αν δεν κάνω λάθος έχω να πάω στο σινεμά από το καλοκαίρι που είδα μια γαλλική ταινία σ’ένα θερινό. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν δεν έχω δει τα «Πεσμένα Φύλλα» ακόμη, αλλά αύριο αν προλάβω θα πάω να δω την «Τελευταία Παμπ» του Κεν Λόουτς.
-Τέλος, να μας πείτε πως αισθάνεστε όσο πλησιάζει το live σας στο Half Note όπου θα παρουσιάσετε ζωντανά το νέο δίσκο σας “Petrichor”.
Πλησιάζει ο καιρός! Θά ‘μαστε στο αγαπημένο μου Club στις 19 και 20 Δεκεμβρίου που είναι και τα γενέθλιά μου. Φροντίζω κάθε χρονιά να παίζω στα γενέθλιά μου για να περνώ με μουσική και πολλούς φίλους αυτή την μέρα. Ανυπομονώ λοιπόν να ξαναπαίξουμε με τον Πέτρο και τον Wajdi και να παρουσιάσουμε για πρώτη φορά το Petrichor, μετά την κυκλοφορία του. Θα παίξουμε τα κομμάτια του άλμπουμ και διασκευές δύο κομματιών που λατρεύω. «Το Μινόρε της αυγής» και το “You and the Night and the music”.
Photo Credit: Aris Vedertsis
Διαβάστε επίσης:
Ανδρέας Πολυζωγόπουλος: Παρουσίαση δίσκου “Petrichor” στο Half Note Jazz Club