Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης, εγκαινίασε στις 2 Ιουλίου την έκθεση της Anese Cho Θραύσματα, στο Κτίριο του Πυροβολικού εντός του Ενετικού Φρουρίου στο Ρέθυμνο, υπό την επιμέλεια της Δρ. Θάλειας Βραχοπούλου.
Η καλλιτέχνις, με καταγωγή από την Κορέα και τη Μογγολία που ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη, μέσα από το έργο της εκφράζει τους προβληματισμούς της για τη θέση της γυναίκας, ενώ τονίζει την έντονη/δυνατή μητρική μορφή σε μία μοντέρνα ανδροκρατούμενη κοινωνία.
Όπως επισημαίνει και η ίδια, «είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε πόσο μακριά έχουμε φτάσει ως γυναίκες, και να αναρωτηθούμε πού βρισκόμαστε τώρα, ώστε να βοηθήσουμε η μία την άλλη να προχωρήσουμε στο μέλλον».
Culture Now: Η κεντρική ιδέα της έκθεσης και αυτής της σειράς της δουλειάς σας επικεντρώνεται στον διχασμένο και κατακερματισμένο ρόλο των γυναικών. Στα περισσότερα έργα σας, επικεντρώνεστε στο γυναικείο στήθος. Γιατί αυτό το μέρος του γυναικείου σώματος είναι πιο σημαντικό σε σχέση με άλλα;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Anese Cho: Το κεντρικό ζήτημα της ιδέας μου έχει να κάνει με το πώς εμείς, οι γυναίκες αντιμετωπιζόμαστε στον ανδροκρατούμενο κόσμο και εκτιμούμαστε μέσα σε αυτή τη σύγχρονη κοινωνία. Αυτή η θέση μας, σε διάφορες στιγμές, μπορεί να αντιληφθεί ως παράδοξη, διότι η θηλυκότητα μπορεί να αντιμετωπιστεί ως αδυναμία, αλλά εκεί είναι που πηγάζει η δύναμη και σωτηρία μας για το ανθρώπινο είδος.
Το γυναικείο στήθος μπορεί να αντιληφθεί και ως σεξουαλικό αντικείμενο στα μάτια των ανδρών αλλά ταυτόχρονα αποτελεί σύμβολο φροντίδας, προστασίας και στήριξης της ζωής, στοιχεία σημαντικά για τη ανθρώπινη ύπαρξη όπου μέγαλο μέρος της δύναμής μας πηγάζει. Μέσα σε αυτό τον ψυχρό, υπολογιστικό και ανταγωνιστικό κόσμο, θέλω να προσθέσω αυτή την πλευρά της θηλυκότητας ως γνήσια φροντίδα.
CN: Το έργο Fragmentation #7 κάνει αναφορές στη Μητέρα Θεά. Μου θυμίζει τη Μινωική θεά που κρατά στα χέρια της τα φίδια και φορά το φόρεμα που αποκαλύπτει το στήθος της. Πιστεύετε ότι έχει σχέση με τη Μητέρα Θεά, υπονοώντας ότι οι Μινωίτες προτιμούσαν μια μητριαρχική κοινωνία. Πως εσείς συνδέετε το έργο σας με την Κρήτη; Γιατί σας ενδιαφέρει να παρουσιάσετε το έργο σας μέσα στο Ενετικό οχυρό του Ρεθύμνου;
AC: Ναι, το F#7 θα μπορούσε να ειδωθεί στο γενικότερο πλαίσιο της Μινωϊκής πίστης, των δοξασιών και των κοινωνικών ηθών, καθώς σε θέματα θρησκείας οι γυναίκες ήταν το ίδιο ισχυρές με τους άντρες. Στην πραγματικότητα, οπτικά η θεότητα της Μητέρας με τα φίδια έχει κοινά στοιχεία με τα έργα μου που προβάλλουν το γυναικείο στήθος. Όντως ήταν η Μινωική μόδα να μένει ακάλυπτο το στήθος των γυναικών.
Ο συμβολισμός μου θα πρέπει να ληφθεί ως έκφραση της έντονης/δυνατής μητρικής μορφής μέσα σε αυτή τη μοντέρνα ανδροκρατούμενη κοινωνία. Πραγματικά, δεν είναι σύμπτωση που αυτή η σειρά Fragmentation εκδηλώθηκε σε αυτή την πρώτη έκθεση στην Κρήτη. Έχω σε υπόληψη τη Μινωική κουλτούρα και με ενδιαφέρει η ισορροπία της ισχύος των δύο φύλων κατά τη Μινωική εποχή.
Ο τίτλος Fragmentation και γενικότερα η έκθεση αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία, καθώς λαμβάνει χώρα στην Κρήτη.
CN: Στο κείμενο και το δελτίο τύπου της επιμελήτριας της έκθεσης δρ. Θάλειας Βραχοπούλου υπάρχουν συνδέσεις και ερμηνείες σχετικές με τη Δυτική τέχνη (όπως τον Kandinsky) και θεωρία (όπως τον Derrida και τον Foucault). Υπάρχουν επίσης συνδέσεις με το Κορεάτικο και Μογγολικό σας παρελθόν και υπόβαθρο;
AC: Ο καθένας διαβάζει με το δικό του τρόπο τα έργα τέχνης, βασιζόμενος στην εμπειρία και το υπόβαθρό του. Η δρ. Βραχοπούλου είναι ιστορικός τέχνης, οπότε ερμήνευσε τα έργα μου με κριτικό και ιστορικό πνεύμα. Για το λόγο αυτό συμπεριέλαβε τις θεωρίες της τέχνης του Derrida και του Foucault, και την ιστορία, κάνοντας συγκεριμένα αναφορά στην Μινωική ιστορία και τον Kandinsky.
Πέρα από τις ερμηνείες της, πιστεύω πως πρέπει να προσθέσω και την σημασία του Ασιατικού μου υπόβαθρου, όπου οι αρχές του Κουμφουκιανισμού είχαν μεγάλο αντίκτυπο στο πώς γίνοται αντιληπτές οι γυναίκες. Σε αυτή την αρένα οι γυναίκες έχουν ζήσει καταπιεσμένες για εκατοντάδες χρόνια εξαιτίας των κοινωνικών αρχών του Κουμφουκιανισμού, οι οποίες κάνουν λόγο για ευλάβεια και υπακοή στους μεγαλύτερους και τοποθετούν τις γυναίκες στον πάτο, στην βάση της ιεραρχίας. Συνεπώς, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε πόσο μακριά έχουμε φτάσει ως γυναίκες, και να αναρωτηθούμε πού βρισκόμαστε τώρα, ώστε να βοηθήσουμε η μία την άλλη να προχωρήσουμε στο μέλλον.
CN: Ποιος είναι ο κύριος προβληματισμός ή η ιδέα με την οποία «παλεύετε» στην τέχνη σας γενικότερα;
AC: Η τέχνη είναι ένα άμεσο μέσο επικοινωνίας που μπορεί να αντικαταστήσει εκατομμύρια λέξεις, ιδέες και συναισθήματα. Έτσι, έχοντας τόσα πολλά να εκφράσει και να μοιραστεί κανείς, είναι δύσκολο να βρει τον καλύτερο τρόπο για να τα αποδώσει οπτικά και εννοιολογικά. Μου αρέσει να παλεύω με αυτό το θέμα (της θηλυκότητας) και να καταλήγω σε φρέσκιες δημιουργικές μεθόδους, μέσω των οποίων να επικοινωνώ με το θεατή.
