Μία σύγχρονη όπερα που ξεκίνησε από έναν αρχαίο μύθο, πέρασε μέσα από τη μουσική του Δημήτρη Μαραγκόπουλου και κατέληξε, μέσα από τη ματιά της Έλλης Παπακωνσταντίνου, στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Σε αυτό το μαγικό ταξίδι βίωσα ως Περσεφόνη μια από τις πιο δημιουργικές εμπειρίες της ζωής μου. Τελικός μας προορισμός η Ελευσίνα.
Η μουσική
Η πρώτη μου γνωριμία με την Περσεφόνη έγινε το 2019. Αμέσως κατάλαβα ότι πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο έργο. Ένας συνδυασμός ζωντανής και ηλεκτρονικής μουσικής με φωνητικό και ηχητικό υλικό από διαφορετικά μέρη της γης. Μέσα σε αυτό τον μουσικό κόσμο ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος οδηγώντας με στα μονοπάτια της σύγχρονης δημιουργίας και συγκεκριμένα της σύγχρονης όπερας, με βοήθησε να αποκτήσω μια ιδιαίτερη σύνδεση με το ρόλο της Περσεφόνης. Σε αυτό το ταξίδι έμαθα ότι όπως στη μουσική, έτσι και στο τραγούδι δεν υπάρχουν όρια. Διερεύνησα τις φωνητικές και μουσικές μου δεξιότητες, πειραματίστηκα, δοκίμασα και τόλμησα καινούρια πράγματα και για αυτό αισθάνομαι πολύ τυχερή.
Φυσικά η μουσική ερμηνεία ενός τόσο ιδιαίτερου έργου ήταν μια πρωτόγνωρη πρόκληση, η οποία όμως χάρη στο όμορφο κλίμα συνεργασίας με την υπέροχη Σαβίνα Γιαννάτου, τον Ilya Algaer, τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο, την παιδική – νεανική χορωδία Αρσακείων – Τοσιτσείων Σχολείων και τη χορωδία GraduArti σε διδασκαλία Χριστίνας Βαρσάμη, υπό τη διεύθυνση του εξαιρετικού μας μαέστρου και επίκουρου καθηγητή του Ιονίου Πανεπιστημίου Δημήτρη Κτιστάκη, έγινε δυνατή.
Ο μύθος
Όπως στη μουσική, έτσι και στη σκηνή η Περσεφόνη ταξιδεύει, κάνοντας εναν κύκλο από την αγκαλιά της μητέρας φύσης στα έγκατα του Άδη. Εκεί αποχαιρετά την παιδικοτητά της, ανακαλύπτει μέσα από τη ματιά της Έλλης Παπακωνσταντίνου τον «Πλούτο» της, ανθίζει και επιστρέφει, βάζοντας τον σύγχρονο άνθρωπο μέσα στο μύθο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μια σκηνοθεσία γεμάτη ερμηνευτικές και κινησιολογικές προκλήσεις που με βοήθησε να δοκιμάσω τα όριά μου ανακαλύπτοντας νέες πτυχές της σκηνικής ερμηνείας και με έβαλε, μέσα από τα φαντασμαγορικά πλάνα της Κατερίνας Σαββόγλου, στον κόσμο της «cinematic opera».
Μία σκηνοθεσία γεμάτη συμβολισμούς και ερωτήματα που με έκαναν να ταυτιστώ με την Περσεφόνη, να προβληματιστώ και να αναρωτηθώ «τι μας συμβαίνει μετά το τέλος;» Για εμένα το ταξίδι της Περσεφόνης στον κάτω κόσμο αντιπροσωπεύει το ταξίδι του ανθρώπου στο άγνωστο. Δηλαδή την ίδια τη ζωή. Εξάλλου και στο θάνατο, δεν γνωρίζουμε τι πραγματικά συμβαίνει. Μπορεί, όπως και στο μύθο, να είναι απλώς μια άλλη διάσταση της ζωής. Ίσως, να μην είναι το τέλος, αλλά μια νέα αρχή.
Το μυστήριο.
Το ταξίδι μας ολοκληρώνεται στη μυστικιστική Ελευσίνα. ‘Εναν τόπο φορτισμένο, ο οποίος όπως και το κοινό του, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το μύθο της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Πιστεύω ότι αυτό θα δώσει μια άλλη διάσταση στην παράσταση. Ένας προορισμός καθοριστικός για το έργο αλλά και για εμένα, αφού εκεί θα έρθει η στιγμή να το αποχαιρετήσω. Την Περσεφόνη, όμως, θα την πάρω μαζί μου ως μία από τις ομορφότερες δημιουργικές περιπέτειες που έχω ζήσει και μαζί, θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας σε νέους μουσικούς προορισμούς. Ευελπιστώντας πως κάποια μέρα, ίσως και να επιστρέψουμε.
Eις το επανιδείν.
Photo credit κεντρικής εικόνας θέματος: Στράτος Ζωγράφος
Διαβάστε επίσης:
Μυστήριο 107 Περσεφόνη, του Δημήτρη Μαραγκόπουλου στο Σινέ Ελευσίς