Ανταπόκριση από το 57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Κινηματογράφου: «Η πέτρα της καρδιάς» του Γκούδμουντουρ Άρναρ Γκούδμουντσον

Μια σκληρή ιστορία ενηλικίωσης και αναζήτησης του εαυτού που εκτυλίσσεται σε ενα μικρό χωριό της Ισλανδίας είδαμε στην ταινία «Η πέτρα της καρδιάς» του Γκούδμουντουρ Άρναρ Γκούδμουντσον, στο 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης.

Από την Ελένη Τσόκα

Ο Κρίστιαν και ο Θώρ είναι δυο αγόρια στην εφηβεία και δυο πολύ αγαπημένοι φίλοι, που κάνουν σχεδόν αποκλειστική παρέα, καθώς οι συνομίληκοι τους τους κοροϊδεύον και τους κρατανε σε απόσταση. Τους συναντάμε καλοκαίρι να κάνουν βόλτες και να εξερευνούν την ύπαιθρο, να παίζουν και να κάνουν αγροτικές δουλειές. Σταδιακά, δύο κορίτσια εμφανίζονται και μπαίνουν στην παρέα τους. Ο Θωρ θα τα φτιάξει με την μία απ’αυτές. Τότε είναι που ο Κρίστιαν θα ανακαλύψει τα ερωτικά συναισθήματα που τρέφει για τον κολλητό του. Απο την συνειδητοποίηση αυτή και έπειτα ξεκινά η δοκιμασία στην σχέση των δύο αγοριών και ένα οδυνηρό αλλά αναπότρεπτο ταξίδι αυτογνωσίας.

«Βαριά» η διαπραγμάτευση που επιχειρεί η ταινία σε ένα θέμα ταμπού της κοινωνίας, αλλά και απολύτως απαραίτητη για να αναπτυχθεί ένας σοβαρός διάλογος γύρω απο αυτό.  Μπορεί η σεξουαλικότητα των παιδιών να είναι ενα ζήτημα  που πολλές ταινίες του ανεξάρτητου κινηματογράφου αγγίζουν τα τελευταία χρόνια, ωστόσο λίγες απ’αυτές καταπιάνονται μ’αυτό σε βάθος, περπατώντας στα εσώτερα μονοπάτια του παιδικού ψυχισμού.

 Η ταινία μεταφέρει τη δυναμική της σχέσης των δύο φίλων καταγράφοντας με συνέπεια τις ψυχολογικές διεργασίες που πραγματοποιούνται μέσα στα άτομα και τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνονται.  Η ανακάλυψη της σεξουαλικότητας και του ρόλου του σώματος, η εμμονή με αυτό, η έλξη απο το αντίθετο φύλο, η έλξη απο το ίδιο φύλο, και φυσικά η ντροπή και ο θυμός για το τελευταίο. Ο Κρίστιαν μολις αρχίζει να υπονίσσεται τα συναισθήματα του στον Θώρ, εισπράττει τον φόβο του φίλου του, και συνεπώς την απόρριψη του. Αυτό τον οδηγεί σε απόπειρα αυτοκτονίας.

Το κινηματογραφικό τοπίο εκφράζεται με πλάνα απο την φύση της Ισλανδίας, που άλλοτε αποπνεέι ψυχρότητα, φόβο και μοναξιά, και άλλοτε ηρεμία και απέραντη ομορφιά, όντας σε άμεση συνάρτηση με την εσωτερική κατάσταση των ηρώων του. Η φρεσκάδα, το πάθος και η τρέλα της νεαρής ηλικίας αποκαλύπτονται μπροστά στα μάτια μας με ευασθησία, σεβασμό και ειλικρίνεια.

Τέλος, να σημειώσουμε ότι η ταινία διαθέτει και στοιχεία αυτοβιογραφίας του σκηνοθέτη και σεναριογράφου της. «Την εποχή που έψαχνα ιδέες για μια ιστορία που ήθελα να γράψω είδα ένα όνειρο με έναν παιδικό μου φίλο που αυτοκτόνησε όταν ήταν έφηβος. Στο όνειρο, μου έδειξε το χωριό μας, με πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε, χαμογέλασε και μου έδωσε έναν χάρτη του χωριού. Ύστερα τρέξαμε μακριά και παίξαμε με τα άλλα παιδιά. Όταν ξύπνησα ήξερα ότι ήθελα να γράψω μια ιστορία εμνευσμένη απ’αυτό το όνειρο», έχει δηλώσει σχετικά. Μέχρι σήμερα το φιλμ έχει μέχρι διακριθεί σε διάφορα φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων και αυτό της Βενετίας με το βραβείο «Queer Lion».