Ανταπόκριση: Μαρίζα Ρίζου στο Passport Upstairs μαζί με τη μεγάλη γιορτή της

Σάββατο βράδυ και ο καιρός έχει αποφασίσει να δείξει το άγριο πρόσωπό του με έντονες βροχές. Αυτό βέβαια δεν πτόησε αρκετό κόσμο να πάει να δει τη Μαρίζα Ρίζου στο Passport Upstairs λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του νέου της δίσκου που έχει τίτλο “Μεγάλη Γιορτή” ακριβώς όπως και αυτή η βραδιά.

Από τον Βαγγέλη Γκρέκο

Το Passport Κεραμεικός ήταν φωτισμένο και η πόρτα στα δεξιά του μας οδήγησε στον επάνω όροφο, στο Upstairs. Ήταν διακοσμημένος με λαμπάκια, τα σκηνικά σου έδιναν μια πρώτη εικόνα για το που θα βρίσκονται οι μουσικοί και μια κούνια κρεμόταν περίπου στη μέση, ενώ γύρω σου είχε τραπέζια με τον κόσμο που περίμενε την εμφάνιση της Μαρίζας, αυτά έβλεπες με μια γρήγορη ματιά στο χώρο.

Αλήθεια τι δουλειά έχει μια κούνια μέσα στο χώρο;
Την απάντηση δεν θα την αποκαλύψω γιατί αξίζει να τη δεις κατά τη διάρκεια της βραδιάς

Οι πρώτες νότες από την ομώνυμη “Μεγάλη γιορτή” γέμισαν το χώρο με μουσική και χειροκροτήματα για να υποδεχτούν τη Μαρίζα Ρίζου στη σκηνή, η οποία αφού μας καλωσόρισε με ένα πλατύ χαμόγελο, δε σταμάτησε να χορεύει και να τραγουδάει. Ακολούθησε “η ταμπακιέρα” μεταφέροντας μας για λίγο εκεί γύρω στο 1950, για να συνεχίσει με δύο τραγούδια από τον πρώτο της δίσκο, το “Θυμωμένο βαλς” και την “Μπόσα Νόβα του Ησαΐα” λίγο πριν την πρώτη ευχάριστη έκπληξη για μένα. “Η σωτηρία της ψυχής” ερμηνευμένη ζεστά και μοναδικά από την Μαρίζα, μου έδειξε και μια άλλη πτυχή της, της πιο ώριμης τραγουδίστριας. 

Έπειτα, “Μια άλλη ευτυχία” και “Δε μιλώ για μια νύχτα εγώ” ξεδιπλώνοντας την αστείρευτη ενέργεια της στη σκηνή και μεταφέροντας την αύρα της και στο κοινό. Κάπου εκεί, χαμήλωσε το ρυθμό και μ’ ένα μαγικό τρόπο μετέτρεψε για λίγο τη σκηνή σαν να ήταν το 1950,  για να τραγουδήσει το “Γκιουλμπαχαρ” του Τσιτσάνη με τη συνοδεία τεσσάρων οργάνων, γιουκαλίλι, ακορντεόν, τουμπερλέκι και τρομπέτας, δίνοντας την αίσθηση ότι όντως βρισκόμασταν στη δεκαετία του ‘50! Πόση μαεστρία χρειάζεται για να γίνει αυτό;

Και να επιστρέψει στα πιο πρόσφατα, παραμένοντας όμως σε πιο μελαγχολικό τόνο, με το αγαπημένο μου “Άδεια μου αγκαλιά” στο οποίο η φωνή της ενώθηκε με τη φωνή μας κερδίζοντας γι’ ακόμα μια φορά τις εντυπώσεις.

Για τη συνέχεια ανέβασε ξανά ρυθμό, με το “Θέλω να σε ξεπεράσω” και “Που να βρω μια να σου μοιάζει” για να ολοκληρώσει το πρώτο μέρος με μια ακόμα πινελιά από τα παλιά και το “Εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω”.

Μετά από ένα μικρό διάλειμμα, εμφανίστηκε στη σκηνή ο κιθαρίστας της Άγγελος Αϊβάζης, μόνος με την κιθάρα του και είπε δύο αγγλόφωνα κομμάτια βάζοντας μια ανατρεπτική νότα στη βραδιά.

Το δεύτερο μέρος του προγράμματος είχε έντονα θεατρικά στοιχεία τόσο με το “Μια μέρα της Μαίρης” όσο και με το ραδιοφωνικό “Πετάω” το οποίο είπε μαζί με τον Νίκο Σταδιάτη (σ.σ. είναι το άτομο που παίζει ακορντεόν στη μπάντα της).

“Εγώ δεν πιστεύω” και “Όχι δε θα μπορέσω” ακολούθησαν αμφότερα από τον καινούργιο δίσκο της, για να ρίξει ξανά το ρυθμό λέγοντας μας την ιστορία που υπάρχει πίσω από το “Ζητάτε να σας πω” του Αττίκ και αμέσως μετά να το τραγουδήσει συνοδευόμενη μόνο από το πιάνο, υπό το φως των κεριών που βρίσκονταν πάνω σε αυτό χαρίζοντας μια από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς.

Φτάνοντας σιγά σιγά προς το τέλος, ακούσαμε “Τα πιο ωραία λαϊκά” και “Είναι μικρή η ζωή” για να κλείσει τη βραδιά με το πιο μελαγχολικό της τραγούδι το “Πάμε μια βόλτα”. 

Και ύστερα ήρθε η έκπληξη…

Μεταξύ των καλεσμένων ήταν η Γιώτα Νέγκα, η οποία ανέβηκε στη σκηνή μετά από πρόσκληση της Μαρίζας για να ερμηνεύσει “Με τα μάτια κλειστά”, μια στιγμή που ένιωσα ότι η Μαρίζα ήταν τρομερά συγκινημένη με την παρουσία της σπουδαίας ερμηνεύτριας δίπλα της.

Το κομμάτι που έριξε την αυλαία ήταν ξανά το “Όχι δε θα μπορέσω” “για να κλείσουμε με χαμόγελο αυτό το βράδυ” όπως χαρακτηριστικά ανέφερε η ίδια!

Στις φετινές εμφανίσεις της η Μαρίζα είναι πιο ώριμη και έχει φτιάξει ένα πρόγραμμα με ροή πετυχαίνοντας την ακολουθία του ενός τραγουδιού από το άλλο, δένοντας τα νέα της τραγούδια με διασκευές αυστηρά επιλεγμένες για εκείνη. Σημαντικό ρόλο παίζουν και οι ενορχηστρώσεις του Μάρκου Χαϊδεμένου, ο οποίος κάνει τη Μαρίζα να νιώθει ασφάλεια, ξεδιπλώνοντας την αισιοδοξία, τον αυθορμητισμό και τη θετική της ενέργεια που τόσο έχουμε ανάγκη στις μουντές μέρες που ζούμε κάτω από τη σκηνοθετική ματιά του Κωνσταντίνου Ασπιώτη.

Συντελεστές:

Πιάνο/Επιμέλεια Ενορχηστρώσεων: Μάρκος Χαϊδεμένος
Τύμπανα: Γιώργος Κωστελέτος
Ακορντεόν/Φωνητικά: Νίκος Σταδιάτης
Κιθάρες/Γιουκαλίλι: Άγγελος Αϊβάζης
Τρομπέτα/Φλικόρνο: Βαγγέλης Κατσαρέλης
Κόντραμπάσο/Ταραμπούκα: Γιώργος Μουχτάρης

Υπεύθυνος Ήχου: Γιάννης Παξεβάνης
Σκηνικά/Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Κατασκευή Σκηνικών: Γιάννης Δαλμάρας
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης

*Φωτογραφίες: Μιχάλης Τσεσμετζής

◊ Η Μαρίζα Ρίζου για 2 ακόμη βραδιές στο Passport Κεραμεικός – Upstairs. Περισσότερες πληροφορίες, εδώ