Τη στιγμή του τελικού του Μουντιάλ επιλέγουμε χορό
Είναι Κυριακή 15 Ιουλίου γύρω στις εφτά. Παρόλο που έχει αρκετή ζέστη και μαίνεται ο τελικός του Μουντιάλ, αρκετός κόσμος μαζεύεται στην πλατεία και πλησιάζει τη σκηνή. Ακούγεται μουσική από τα ηχεία. Μία γυναικεία ηχογραφημένη φωνή ανακοινώνει, όπως σε όλες τις παραστάσεις του Φεστιβάλ Χορού, τον τίτλο και τον χορευτή. Ετοιμαζόμαστε να δούμε τον Peter Yasko και την παράστασή του 18.
Μόνος, ντυμένος με καθημερινά ρούχα, αναζητά επί σκηνής «το βάθος της κίνησης αφουγκραζόμενος την κάθε στιγμή». Μέσα από την εξερεύνηση της μικροκίνησης φαίνεται να έχει κατακτήσει την επίγνωση μίας ισχυρής σωματικότητας. Την αίσθηση αυτής της έντονης παρουσίας επιτείνει η πρωτότυπη μουσική του Tomas Furey. Βασισμένη σε ηλεκτρονικούς ήχους με επίμονα μοτίβα και συνηχήσεις μεγάλης ανάσας, δημιουργεί το περιβάλλον που μας συγκεντρώνει απόλυτα σε αυτό που συμβαίνει στη σκηνή. Ένα σόλο που χωρίς να αφηγείται, έχει κάτι το βαθιά συγκινητικό.
Μία «σωματική αφήγηση» για δύο
Την επόμενη μέρα του Φεστιβάλ, στη σκηνή της πλατείας βλέπουμε το ντουέτο Glitches των Edivaldo Ernesto και “Fruta” Luis Garcia López. Με άξονα τη σχέση τους και τον χώρο συνθέτουν μία παράσταση με χιούμορ βασισμένη στις δυνητικές «διαφορετικές μορφές της σωματικής αφήγησης». Οι ιστορίες που διηγούνται ντυμένοι με αντίθετα χρώματα, προκύπτουν από το διάλογο, αλλά και από τα κενά του, ανάμεσα σε αυτά τα δύο δυνατά διαφορετικά σώματα και τη μουσική των Forest Swords, Emanuel Dunn και Millie & Andrea.
Το μεγαλύτερο, ίσως, δώρο αυτών των εξωτερικών δράσεων είναι η απόσταση που έχουμε οι θεατές με τους χορευτές. Έτσι όπως περιτριγυρίζουμε τη σκηνή, μας επιτρέπεται η πολυτέλεια της εγγύτητας με αυτά τα μαγικά χορευτικά σώματα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αναπνεύστε/ respire και βουτήξτε στη μαγεία του τσίρκο
Δύο άντρες ντυμένοι με γκρίζα παρόμοια ρούχα, ο ένας με παπούτσια ο άλλος χωρίς, παίζουν μεταξύ τους, με τη μουσική, με το φως, με το χώρο και με διάφορα αντικείμενο του τσίρκο. Παρουσιάζονται ως δύο διαφορετικοί «χαρακτήρες». Θα μας μαγέψουν με υλικά τα σώματα τους, τρεις μπάλες για ζογκλερικά, δύο μπάλες ισορροπίας, έναν ακροβατικό κύκλο, φωτιστικά γραφείου και ένα πιάνο με ουρά. Εκεί θα καθίσει εμφατικά αργοπορημένη η Lea Petra. Θα συνοδέψει όλη την παράσταση με πρωτότυπη δική της μουσική. Όπως εκείνη που δημιουργεί ατμόσφαιρα και σχολιάζει τη δράση στις βουβές ταινίες. Παίζοντας πιάνο πραγματικά πολύ όμορφα. Κάνοντας το να φαίνεται μία πράξη εύκολη.
Όπως ακριβώς και οι δύο ακροβάτες και φίλοι, Alessandro Maida και Maxime Pythoud, που αποτελούν την ομάδα Cie Circoncentrique. Συνδέουν το ένα ακροβατικό εύρημα με το άλλο, δημιουργώντας σκηνές που εναλλάσσονται σε εξαιρετικό ρυθμό.
Πετάνε ο ένας πάνω από τον άλλο και περιστρέφονται μαζί, σαν να είναι ένα σώμα, με μίαν απολαυστική φυσικότητα. Ισορροπούν όρθιοι πάνω στις μπάλες, κρατάνε σε τροχιά τον κύκλο, προσγειώνονται στα χέρια και περπατούν συγχρονισμένοι έτσι γυρισμένοι ανάποδα, σαν να είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο.
Η χορογραφία τους αναπνέει, ακριβώς όπως προτείνει ο τίτλος: Respire. Ταυτόχρονα είναι παιχνιδιάρικη, ενεργητική και τρυφερή. Τα σώματά τους είναι σίγουρα, οργανωμένα, δυνατά και ταυτόχρονα εύπλαστα, μαλακά και ρέοντα. Μοιάζουν να αιωρούνται, να μην έχουν βάρος και μαζί τους αιωρούμαστε και αναπνέουμε και εμείς. Και γελάμε, και συναισθανόμαστε και χορεύουμε, παρόλο που είμαστε καθισμένοι.
Μία παράσταση για όλους, που μας παρασύρει. Μοιάζει σαν πλανήτης ψιθυρίζει στο τέλος ένα παιδάκι δίπλα μου και σκέφτομαι: ένας πλανήτης όπου οι άνθρωποι αναπνέουν, παίζουν και πετάνε.
Όταν σου επιτρέπεται να είσαι κομμάτι σε ένα παραμύθι
ή
«Μπορεί όλα να είναι ψέμα και να σου αρέσει»
Μπαίνουμε στη Μεγάλη αίθουσα του Μεγάρου Χορού της Καλαμάτας. Περίπου 200 άτομα. Μας ζητούν να αφήσουμε όλα μας τα πράγματα στις θέσεις του θεάτρου και να ανεβούμε στη σκηνή. Περιεργαζόμαστε τα λίγα αντικείμενα που βρίσκονται γύρω μας. Δεν έχουμε τόσο συχνά αυτή την ευκαιρία. Αναρωτιέμαι αν θα είναι άβολα, αν θα μας ζητηθεί «κάνουμε κάτι», αν η παράσταση εξαρτάται από αυτό που θα κάνουμε και αν θα πρέπει μέσα από αυτή την διάδραση να ξεπεράσουμε ίσως μία συστολή
Ξαφνικά ένα ψηλό αγόρι αρχίζει να μιλά. Ο τρόπος του θυμίζει παραμύθι. Αφηγείται μίαν ιστορία για το τίποτα/nothingness που βρίσκεται ολόγυρά μας. Έπειτα βγαίνουν ένας ένας οι υπόλοιποι τέσσερις περφόρμερς-συν-δημιουργοί, όπως γράφει στο πρόγραμμα. Μας συστήνονται με χορό και με λόγο. Μας πλησιάζουν έπειτα και μας απευθύνονται: «Μου θυμίζεις τη μητέρα μου», μας λένε, και μας ρωτούν «θέλεις να γίνουμε φίλοι;».
Μας προτείνουν να ακολουθήσουμε μονάχα έναν. Ακολουθώ τυχαία εκείνο το πρώτο ψηλό αγόρι. Θα θελα να τους ακολουθήσω όλους αλλά δεν γίνεται. Καθόμαστε στο πάτωμα. Το παραμύθι συνεχίζεται: «Όλα όσα είπα πριν είναι ένα ψέμα» μας λέει. Αισθάνομαι ήδη άνετα. Είμαστε πάνω στη σκηνή για να ζήσουμε μίαν έτοιμη στην ακρίβεια παράσταση και όχι για να την φτιάξουμε μαζί με τους χορευτές. Ανυπομονώ.
Σε όλη τη διάρκεια του έργου κινούμαστε στο χώρο, φτιάχνουμε κύκλους και σχήματα. Ανάμεσα μας οι πέντε περφόρμερς μετακινούν τα έπιπλα/φωτιστικά, αφηγούνται ιστορίες, τρέχουν, πηδάνε, χορεύουν. Κάποιες στιγμές, συγχρονίζονται σε μία αναγνωρίσιμη του Vandekeybus δυναμική χορογραφία, με ριψοκίνδυνες πτώσεις, στροφές με ταχύτητα, σηκώματα και πτήσεις. Τα σώματα τους είναι δυνατά, τέλεια οργανωμένα, αλάνθαστα. Μία χορογραφία, ωστόσο, που είναι περισσότερο παιχνιδιάρικη παρά επιθετική. Που στο τέλος ανεβάζει τη μουσική και μας ξεσηκώνει να χορέψουμε.
Εξαιρετική στιγμή όταν ο Hugh Steiner ανέβηκε ψηλά και εκφώνησε έναν κινηματογραφικό δημόσιο λόγο ενάντια στο τίποτα. Προετοιμάζοντας μας, να κινήσουμε εναντίον του πόλεμο. Και ακολουθήσαμε τις προτροπές του, με ενθουσιασμό. Τρέχοντας και αλαλάζοντας.
Έτσι όπως μπλέκονται αυτή η έντονη σωματικότητα –τόσο κοντά μας- με την ίδια τη σκηνή, το φωτισμό, τον λόγο και τη μουσική, μπερδεύεται η πραγματικότητα με τον θεατρικό μύθο. Και αν σε αυτό το παραμύθι υπάρχουν συμβολισμοί, είναι απαλλαγμένοι από ευθείες αναφορές και συμβατικές αφηγήσεις. Δεν χρειάζεται να αποκωδικοποιήσουμε αυτό που βλέπουμε. Είναι φτιαγμένο για να κατασκευάσει μιαν ατμόσφαιρα που θα μας βυθίσει μέσα της και θα μας παρασύρει.
Γράφει στο πρόγραμμα: «Μπορεί όλα να αφορούν “εσένα”», «μπορεί να είναι ένα ταξίδι στη σκοτεινή πλευρά», «μπορεί να είναι ένας λαβύρινθος από καθρέφτες», «μπορεί όλα να είναι ψέμα και να σου αρέσει», «μπορεί να πρέπει να έρθεις μόνος/η». Τι επικοινωνεί λοιπόν το Go figure out yourself που συστήνεται στο κοινό με πιθανότητες και παραινέσεις; Τι μας προτείνει;
Μου έρχονται στο νου δύο συνθήματα του Μάη του 68: «η φαντασία στην εξουσία» και «το παρόν το παρελθόν και το μέλλον είναι τώρα». Και σκέφτομαι ότι, ίσως, το Go figure out yourself μας παρακινεί να επιτρέψουμε στο παιχνίδι, στην αίσθηση του εδώ και τώρα και στη φαντασία· να επιτεθούμε στις προσδοκίες και την αναμονή.
Να αντικαταστήσουμε τη ματιά στο μέλλον, το ρολόι και το κινητό, επιλέγοντας την εναλλακτική του παρόντος, του μη-χρόνου –που είναι η συνθήκη της παράστασης- και του σώματος. Να ανταλλάξουμε, έστω και για λίγο, τις εξηγήσεις με την εμπειρία. Την πραγματικότητα με την ψευδαίσθηση.
Κεντρική φωτογραφία άρθρου: Ultima Vez – Go Figure Out Yourself. ©Danny Willems
Διαβάστε επίσης:
Πολύπλευροι δημιουργοί και μεγάλοι ερμηνευτές στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας
To 24o Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας ξεκίνησε δυναμικά!
Κωνσταντίνα Ευθυμιάδου: Το πιο βασικό εφόδιο του καλλιτέχνη είναι η φαντασία
