Πέντε μουσικοί μαζί, με έγχορδα όργανα στα χέρια, με ελάχιστο ηλεκτρισμό έτοιμοι να δημιουργήσουν εικόνες και στιγμές που χαράζονται έντονα στη μνήμη του θεατή. Όλοι αυτοί είναι μια παρέα, που αισθάνεται, προχωρά και εξελίσσεται, γεμίζοντας με ήχους και συναισθήματα τον αγαπημένο χώρο του Gazarte, στο Γκάζι.
Οι συγκεκριμένες εμφανίσεις ήταν σημειωμένες καιρό στο ημερολόγιο μου και τις περίμενα με μια γλυκιά ανυπομονησία. Ανεβαίνοντας τη σκάλα στον Κεραμεικό, παρατήρησα τον κόσμο να κινείται βιαστικά προς τα εκεί, ενώ ήδη υπήρχε ουρά να περιμένει να μπει στο ισόγειο του χώρου, όπου βρίσκεται η κεντρική σκηνή.
Περνώντας την είσοδο, ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου τόσο για τη ζεστασιά που απέπνεε ο χώρος όσο και για την όμορφη αισθητική του με τα κεριά πάνω στα τραπέζια, σήμα κατατεθέν του Gazarte.
Οι συζητήσεις μεταξύ των θαμώνων νεαρών αλλά και μεγαλυτέρων σε ηλικία, διακόπηκαν απότομα με την εμφάνιση του Αλκίνοου και των μουσικών του, η οποία χειροκροτήθηκε θερμά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι πρώτες νότες της «Παράκλησης», μας έβαλαν στον κόσμο του Αλκίνοου, σε μια εκτέλεση ιδιαίτερη μόνο με έγχορδα, τα οποία έδωσαν μια διαφορετική πινελιά, μέσα από την ξεχωριστή φωνή του, δένοντας το αρμονικά με τον αγαπημένο «Προσκυνητή», που τραγουδήσαμε όλοι μαζί παρέα.
«Στην εποχή που ζούμε είμαστε υποχρεωμένοι να καταθέσει ο καθένας την αλήθεια του», ανέφερε χαρακτηριστικά για να έρθει διασκευασμένη η «Αρετούσα» να με ξαφνιάσει ιδιαίτερα μουσικά με τη σύμπραξη του κοντραμπάσου με το τσέλο.
«Ακολουθεί ένα παλιό τραγούδι, του Νίκου Ζούδιαρη από το 1993» είπε προλογίζοντας το «Ζήνωνος» σε μια στιγμή γεμάτη ένταση, όπου ένιωσα ν’ ακούω δυνατά τους χτύπους της καρδιάς όλων μας.
Έπειτα, ήρθε το υπέροχο «Πάντα θα ξημερώνει» για να καταλάβεις, πως ο τραγουδοποιός έχει ένα μαγικό τρόπο να αδειάζει το νου σου και να μη σε νοιάζει τίποτε άλλο εκτός από τα τραγούδια του.
Η διάθεσή του ήταν πολύ καλή και φάνηκε από τα αστεία που έκανε από μικροφώνου, μεταξύ των κομματιών, ένα στοιχείο που τον διακρίνει στις εμφανίσεις του.
Κάπου εκεί, έριξε λίγο τους τόνους μέσα από το «Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ» στο οποίο γνώρισε την αποθέωση, γιατί είναι ένα από τα πιο αγαπημένα του, για να ρίξει αυλαία στο πρώτο μέρος με το «Κόσμος πάει και έρχεται», διασκευασμένο πιο ηλεκτρικά με το βιολί, τον βιολοντσέλο και το τσέλο να προσδίδουν ένταση και η τετραφωνία να δίνει ένα άλλο ύφος στο κομμάτι, με το κοινό να τον αποθεώνει γι’ ακόμα μια φορά.
Η αίσθηση που άφησε το πρώτο μέρος είναι πως χωρίς τύμπανα και πλήκτρα, μπορείς να βγάλεις ένταση και δυναμισμό στη μουσική, δημιουργώντας μια γλυκιά προσμονή για τη συνέχεια της βραδιάς.
Η επανέναρξη του δευτέρου μέρους έγινε με τον Αλκίνοο καθισμένο με το λαούτο στα χέρια του και τον «Τιμονιέρη» να μας οδηγεί στα μονοπάτια της μουσικής του ακολουθούμενο από το αγαπημένο μου «Απόγευμα στο δέντρο», το οποίο προκάλεσε μια έκρηξη ενθουσιασμού.
Η συνέχεια με ξάφνιασε ακόμα περισσότερο, μιας και ο τραγουδοποιός έδωσε πάσα στον Γιώργο Καλούδη για να “ερμηνεύσει” εξαιρετικά με την κρητική του λύρα ορχηστρικά ένα μέρος από τις σουίτες για τσέλο του Johann Sebastian Bach, σε ένα από τα καλύτερα στιγμιότυπα της βραδιάς.
Αλλάζοντας πάλι μαεστρικά το ύφος, ο Αλκίνοος τραγούδησε τον διαχρονικό «Αύγουστο», σε μια στιγμή που η ατμόσφαιρα φορτίστηκε έντονα και το κεφάλι κοίταξε ασυναίσθητα προς τον ουρανό, για να έρθει το «Όνειρο ήτανε» ν’ απογειώσει μια υπέροχη βραδιά πλημμυρίζοντας μας με συναισθήματα που είναι δύσκολα να περιγραφούν με λέξεις.
Φτάνοντας σιγά σιγά προς το τέλος, ήρθε και «Ο κόσμος αλλάζει», με την εισαγωγή του Φώτη Σιώτα να πασπαλίζει μαγικά το κομμάτι, αποχαιρετώντας μας προσωρινά με μια ερμηνεία αισθαντική στην «Πατρίδα».
Κανείς δεν έφυγε, γιατί όλοι ήθελαν κι άλλο, έτσι επέστρεψε μόνος του με την κιθάρα για το encore με το «Δε μπορώ» να τραγουδιέται από όλους μας. Η δίψα μας για ακόμα περισσότερα τραγούδια ήταν άσβεστη και εκείνος το ένιωσε, ερμηνεύοντας χωρίς μικρόφωνο τη «Μικρή Βαλίτσα» στην καλύτερη στιγμή της βραδιάς γνωρίζοντας ξανά την αποθέωση από όλους και βάζοντας το κερασάκι σε μια εμφάνιση που νιώθω τυχερός για όλα όσα έζησα!
Η επικοινωνία του Αλκίνοου με το κοινό είναι μοναδική όπως και οι ενορχηστρώσεις για μια σειρά παραστάσεων που σίγουρα θες να παρακολουθήσεις. Έχετε κι άλλες ευκαιρίες, προλάβετε όμως γιατί τα εισιτήρια εξαντλούνται!
Μαζί του οι μουσικοί:
Γιώργος Καλούδης: Τσέλο, Κρητική Λύρα
Μανόλης Πάππος: Μπουζούκι, Λαούτο
Φώτης Σιώτας: Βιολί
Δημήτρης Τσεκούρας: Κοντραμπάσο
Ηχοληψία: Βαγγέλης Λάππας και Βασίλης Δρούγκας
Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Μαργκάς
* Φωτογραφίες: Μιχάλης Τσεσμετζής
Παράταση πήραν οι εμφανίσεις του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο Gazarte λόγω των συνεχόμενων sold out και της μεγάλης ζήτησης του κοινού. Η ιδιαίτερη αυτή παράσταση συνεχίζεται και το Δεκέμβριο (1, 8, 15 & 22/12).
