Οι φετινές εμφανίσεις του Πάνου Κατσιμίχα συνδυάζουν πολλές διαφορετικές πλευρές της τέχνης, όπως τον λόγο, την εικόνα αλλά κυρίως τα τραγούδια.
Η είδηση των συγκεκριμένων παραστάσεων μου προκάλεσε πολλές σκέψεις μα κυριάρχησε η περιέργεια για το αποτέλεσμα τους, δεδομένου ότι αυτή τη φορά τον πλαισιώνουν ένας εξαιρετικός τραγουδοποιός και μια μπάντα.
Η έξοδος μου από το μετρό “Πανεπιστήμιο” με κατεύθυνση το ζεστό χώρο της «Σφίγγας», συνοδεύτηκε από μια γλυκιά ανυπομονησία. Λίγα λεπτά μετά, βρέθηκα στο εσωτερικό του μαγαζιού να παρατηρώ τη σκηνή με τα μουσικά όργανα, ενώ παράλληλα προσπαθούσα να πιάσω τον παλμό του κοινού που είχε έρθει να στηρίξει τον αγαπημένο καλλιτέχνη.
Το ρολόι έδειχνε λίγο πριν τις έντεκα το βράδυ, όταν έκανε την εμφάνιση του ο Πάνος Κατσιμίχας παρέα με τους μουσικούς του. Οι πρώτες νότες από τον «Κόκκινο χορό» και το δυνατό χειροκρότημα όλων αγκάλιασαν τον καλλιτέχνη και μας άνοιξαν την πόρτα για να χαθούμε στον κόσμο του.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
«Σας ευχαριστώ που είστε εδώ», ανέφερε στο καλωσόρισμα του σε ένα ξεχωριστό ταξίδι στο χρόνο με οδηγό τα τραγούδια του, εκείνον και όσους επέλεξε να τον συνοδεύουν.
Από εκείνο το σημείο άρχισε να ξεδιπλώνεται ένα βιβλίο χωρισμένο σε κεφάλαια, με τις εικόνες να δημιουργούνται είτε κυριολεκτικά από τα βίντεο που συνόδευαν τα τραγούδια, είτε μεταφορικά μέσα από τις πρόζες.
«Η μοναξιά του σχοινοβάτη» και η ιδιαίτερη «Σαντορίνη», πλαισιωμένη από μια ωραία οπτικοποίηση, αποτέλεσαν τα πρώτα δείγματα ως προς το τι πρόκειται να ακολουθήσει στη συνέχεια και έδωσαν την κατάλληλη πάσα για να έρθει ο Δημήτρης Καρράς στη σκηνή μαζί με τον Κώστα Πλατανιά στην ηλεκτρική κιθάρα. Η επιλογή της «Γιορτής» ανέβασε την ένταση και γέμισε με ροκ ήχους τον χώρο. «Κάθε λάιβ του Πάνου είναι ένα σεμινάριο», τόνισε αμέσως μετά ο Δημήτρης Καρράς και έδεσε τα λόγια του με το μελωδικό «Έτσι οι μέρες περνούν», σε μια πρώτη εμφάνιση που κέρδισε μουσικά τις εντυπώσεις.
Η επιστροφή του Πάνου Κατσιμίχα άνοιξε ένα νέο κεφαλαίο σε μια βραδιά που εξελισσόταν με ένα μαγικό τρόπο, με τις πρόζες του να δείχνουν μια πιο εσωστρεφή πλευρά του, την οποία αποδέχτηκε θερμά το κοινό. Όταν δε έπιασε τη φυσαρμόνικα και τραγούδησε τα «Σήματα μορς», μας μετέφερε πίσω στο 1987, δημιουργώντας μια νοσταλγία ιδιαίτερα στους μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους.
Παράλληλα, ως σωστός οικοδεσπότης, έδωσε χώρο και χρόνο στην μουσική του παρέα: τον Μάνο Νεόφυτο και το Νίκο Τσιμπούκη.
Πως έγινε αυτό;
Ερμηνεύοντας ο καθένας από ένα διαχρονικό κομμάτι, ο μεν πρώτος το “Honky Tonk Woman” των Rolling Stones, ο δε άλλος Jimi Hendrix συνοδευόμενα και τα δυο από εξαιρετικά βίντεο τα οποία «ηλέκτρισαν» την ατμόσφαιρα όσο χρειαζόταν.
Η εναλλαγή πρόζας και μουσικής ήταν άμεση και ενδιαφέρουσα, ιδιαίτερα όταν ο Πάνος Κατσιμίχας μοιράστηκε μαζί μας το μέρος που «τον πήγε το τρένο», αναφερόμενος στο «Μπλάιμπ Τροί Cafe (Bleibtreu cafe)». Το κομμάτι αυτό είναι αγαπημένο μου και μελωδικά αποδίδει δυναμισμό ο οποίος συνδυάστηκε τόσο με το βίντεο στο παρασκήνιο όσο και με τη συμμετοχή του κόσμου σε ένα από τα χαρακτηριστικά στιγμιότυπα του πρώτου μέρους.
Αμέσως μετά, κάλεσε ξανά στη σκηνή τον Δημήτρη Καρρά για να γράψει και εκείνος τις λέξεις στο κεφάλαιο του, μέσα από τη διασκευή που έκανε για το «Ο χαμένος τα παίρνει όλα» και να μας πάει λίγο παρακάτω με το δικό του όμορφο «Τροχόσπιτο».
Πώς έκλεισε το πρώτο μέρος;
Μέσα σε εκείνο «Το δωμάτιο», σε στίχους Λένας Παππά και μουσική του Χάρη Κατσιμίχα, ένα κλείσιμο που άφησε πολλές υποσχέσεις για τη συνέχεια.
Μπομπ Ντίλαν και Πάνος Κατσιμίχας, ένα δέσιμο γεμάτο μουσική
Η επανέναρξη του προγράμματος έγινε με έναν τρόπο ιδιαίτερο. Λίγα λεπτά μετά τα «Παλιά καλοκαίρια», ο Πάνος Κατσιμίχας επέστρεψε μαζί με το συγκρότημα «Βack Pages» οι οποίοι έκαναν ένα αφιέρωμα στον Μπομπ Ντίλαν, έναν τραγουδοποιό που έχει επηρεάσει βαθιά τον οικοδεσπότη της βραδιάς.
Από το “Chimes Of Freedom” και το “Like a Rolling Stone” – το οποίο είναι ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια παγκοσμίως – μέχρι το “Knock on a heaven’s door”, οι «Βack Pages» μας πήγαν σε μια άλλη εποχή, τιμώντας άψογα τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη σε ένα ενδιαφέρον, αλλά λίγο πιο μεγάλο από όσο περίμενα, μουσικό κεφάλαιο της παράστασης.
Η επανεμφάνιση του Πάνου Κατσιμίχα, έφερε μια πρόζα διαφορετική, πιο αισιόδοξη, την οποία έδεσε με «Του έρωτα» (Της αγάπης μαχαιριά) με την έκρηξη ενθουσιασμού να ακούγεται σε όλη την Καϊάφας!
«Ρίτα Ριτάκι τίποτα δε θυμάσαι. Ρίτα Ριτάκι απόψε πού κοιμάσαι» με τη ξεχωριστή χροιά του και εμείς να τραγουδάμε σαν μια μεγάλη παρέα, για να μας αφήσει με το «Don’t worry be happy», ανανεώνοντας το ραντεβού του για το επόμενο Σάββατο στον ίδιο χώρο. Κανείς όμως δεν σηκώθηκε να φύγει, γιατί όλοι ήθελαν κι άλλο! Εκείνος δεν μας χάλασε το χατίρι, έκανε και encore αλλά δε θα σας το αποκαλύψω για να ζήσετε εκείνες τις στιγμές αυθόρμητα όπως κι εγώ.
Συνολικά, πρόκειται για μια παράσταση άρτια σκηνοθετημένη, οπτικά και μουσικά, που σίγουρα θα αγαπήσεις κάθε της λεπτό. Το χαμόγελο μου φεύγοντας, είναι νομίζω η καλύτερη επιβράβευση για όλους και σίγουρα θα με βρεις ξανά εκεί ένα από τα επόμενα Σάββατα. Να είσαι και εσύ και δεν θα χάσεις!
Συντελεστές
Βαγγέλης Καραπέτρος: Μπάσο
Μάνος Νεόφυτος: Τύμπανα
Νίκος Τσιμπούκης: Ηλεκτρική κιθάρα
Σπύρος Παπαδάτος: πλήκτρα
Κώστας Πλατανιάς: Ηλεκτρική Κιθάρα
Δημήτρης Καρράς: Ακουστική Κιθάρα
Οι Back pages: Γιάννης Τσέρος και Σοφία Τσέρου
Λευτέρης Γεωργίου: Κιθάρα
Επιμέλεια και επεξεργασία βίντεο: Γρηγόρης Μαντάς
* Φωτογραφίες: Μιχάλης Τσεσμετζής
